Τριχοφοβία: περιγραφή, αιτίες και θεραπεία

Οι ανθρώπινοι φόβοι είναι πολύ διαφορετικοί. Όχι μόνο οι αράχνες και τα φαντάσματα, το αίμα και τα ύψη μπορεί να φοβούνται. Ο φόβος μπορεί να είναι πολύ ασυνήθιστος. Η τρισοφοβία ανήκει στην κατηγορία των φοβιών αυτών.

Η τρισοφοβία είναι μια σχετική νέα αντίληψη στην ψυχιατρική. Αυτό είναι ένα είδος ψυχικής διαταραχής στην οποία ο άνθρωπος είναι τρομοκρατημένος από τις τρύπες των cluster. Αυτός ο φόβος ονομάζεται έτσι λόγω ενός συνδυασμού δύο λέξεων: τρυπώδες - «να διατρυπώ» και φόβος - «φόβο». Το Triphophobic δεν φοβάται μια συγκεκριμένη τρύπα, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλο ή μικρό είναι, φοβάται ακριβώς τη συσσώρευση οπών (αυτές είναι τρύπες συστάδων).

Ο όρος εισήχθη σε ορισμένα ψυχιατρικά βιβλία αναφοράς το 2004, όταν μια ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης μπόρεσε να περιγράψει το αντίστοιχο φόβικο φαινόμενο. Είναι λάθος να θεωρήσουμε την ασθένεια ως τρισοφοβία, είναι μια διανοητική διαταραχή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ένα άτομο δεν χρειάζεται διόρθωση και θεραπεία.

Πρέπει να σημειωθεί ότι, ως διαταραχή, η τρισοφοβία εξακολουθεί να μην αναγνωρίζεται από ορισμένες επαγγελματικές εθνικές ενώσεις, για παράδειγμα, η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρία αρνείται την ύπαρξη μιας τέτοιας φοβίας. Η αμφιβολία για την περιγραφή αυτού του φόβου έχει τόσο ισραηλινούς γιατρούς όσο και ειδικούς στη Γαλλία. Είναι δύσκολο να εκπλήξεις με κάτι κάτι οι Ρώσοι ψυχίατροι και το συμπεριέλαβαν στη λίστα των φοβιών.

Οι Tripofoby βιώνουν κρίσεις πανικού και χάνουν τον έλεγχο της συμπεριφοράς τους όταν βλέπουν πολλαπλές τρύπες στο σφουγγάρι, το οποίο χρησιμοποιείται για την πλύση πιάτων και ειδών υγιεινής, δεν μπορούν να σκεφτούν την ομορφιά του λωτού, ανησυχούν για τρύπες στο τυρί, στη δομή πορώδους σοκολάτας, τρύπες στο δέρμα (για παράδειγμα, διευρυμένοι πόροι στο πρόσωπο, στο δέρμα του χεριού κ.λπ.) )

Σε μια ήπια μορφή, η συσσώρευση τρυπών προκαλεί σημαντική ενόχληση, με την έναρξη μιας σοβαρής τρισοφοβίας, σοβαρές κρίσεις πανικού, κρίσεις πανικού, ναυτία, απώλεια συνείδησης, αναπνευστικές διαταραχές και αίσθημα παλμών.

Σημαντική συμβολή στη μελέτη του θέματος έκανε δύο Αμερικανοί επιστήμονες - Άρνολντ Γουίλκινς και Τζέφ Κόουλ. Η συγγραφική τους ταυτότητα είναι το πρώτο έργο για την τριποφοβία. Οι ερευνητές υποστήριξαν ότι ο φόβος ενός ατόμου από τρύπες συστάδων προκλήθηκε από μια ισχυρότερη βιολογική αποστροφή και γι 'αυτό δεν είναι πραγματικά σωστό να θεωρηθεί ένας πλήρης φόβος. Και οι δύο ερευνητές ήταν σίγουροι ότι η αηδία ενός ατόμου με την όραση ενός σμήνους οπών συμβαίνει ως αντίδραση του εγκεφάλου σε ορισμένες ενώσεις, οι οποίες κατά κάποιο τρόπο θεωρούνται από τον εγκέφαλο ως σήμα κινδύνου.

Τέτοιες συσχετίσεις προκαλούνται από εκείνο το τμήμα του εγκεφάλου, το οποίο ο Whitkins και ο Cole ονόμασαν "πρωτόγονο", δηλαδή το ίδιο το tripofob δεν καταλαβαίνει πλήρως αυτό που πραγματικά φοβάται. Πολλοί άνθρωποι που πάσχουν από έναν τέτοιο ασυνήθιστο φόβο συσχετίστηκαν με τις πιο περίεργες ενώσεις:

• μερικοί φοβήθηκαν να πέσουν σε αυτές τις τρύπες, φοβούνταν ότι θα "σφίγασαν".
• άλλοι έχουν προτείνει ότι μέσα σε αυτές τις τρύπες ζουν κάποια επικίνδυνα και τρομακτικά πλάσματα.
• άλλοι απλά ονομάζονταν οι μικρές τρύπες "τεράστιες και αηδιαστικές".

Ο Cole και ο Uitkin μελέτησαν λεπτομερώς τα χαρακτηριστικά των εικόνων όσων περιέχουν τρύπες συμπλέγματος, εκτιμούσαν το μήκος των φωτεινών κυμάτων, το βάθος της εικόνας, έκαναν έρευνες σε συσχετιστικές σειρές. Τελικά, κατέληξαν στο συμπέρασμα αυτό Οι οπές των συστάδων, όπου κι αν βρίσκονται, έχουν ασυνήθιστα οπτικά χαρακτηριστικά, σχεδόν τα ίδια με εικόνες δηλητηριωδών ζώων.

Τι ακριβώς φοβούνται τα tripofobs; Ο κατάλογος αντικειμένων που μπορεί να προκαλέσει σύγχυση, άγχος και πανικό στις ψυχές τους είναι αρκετά μεγάλος. Περιλαμβάνει έναν τεράστιο αριθμό τόσο ανθρωπογενών όσο και φυσικών εικόνων στις οποίες παρέχονται οπές cluster (ομάδες μικρών ή μικρών οπών):

• ανθρώπινο δέρμα (πολλοί πόροι)?
• τη δομή του κρέατος των ζώων (μεγάλος αριθμός ινών, και μερικές φορές μέσω οπών) ·
• η υφή του ξύλου (ειδικά εάν έχει πολλές τρύπες παρασίτων εντόμων)?
• υφή των φυτών (μίσχοι, λουλούδια, πυρήνες λουλουδιών, φύλλα) ·
• κοράλλια (σχεδόν όλες οι ποικιλίες τους καλύπτονται με μεγάλο αριθμό μικρών ή μεγαλύτερων οπών).
• σφουγγάρια (για πιάτα, είδη υγιεινής, για το σώμα), ελαφρόπετρα,
• κηρήθρες (συνήθως το χειρότερο για tripofoba)?
• σημεία και επαναλαμβανόμενες τρύπες στο δέρμα ενός βατράχου, φρυγανιά?
• οποιεσδήποτε πορώδεις επιφάνειες (τυρί, σοκολάτα, ζύμη ζύμης,
• ξηρά λοβό ·
• σπόρους ·
• σαπουνάδες?
• μερικά γεωλογικά πετρώματα, πέτρες.
• βρύα, μούχλα?
• κόσκινο, σουρωτήρι, skimmer.

Οι αιτίες αυτής της φοβίας περιβάλλουν το μυστήριο, το ζήτημα εξακολουθεί να εξετάζεται από επιστήμονες σε όλο τον κόσμο. Δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με την προέλευση της φοβίας. Υπάρχουν μόνο θεωρίες που μπορούν εν μέρει να εξηγήσουν γιατί μερικοί άνθρωποι φοβούνται επαναλαμβανόμενες τρύπες. Εδώ είναι τα κύρια.

Ένα άτομο σχεδιάζεται με τέτοιο τρόπο ώστε ο εγκέφαλός του να είναι πάντα έτοιμος να αξιολογήσει τι βλέπουν τα μάτια και τα αυτιά τους, είναι μια βιολογική ασυνείδητη απάντηση στις περιβαλλοντικές αλλαγές. Είναι σημαντικό για την επιβίωση ολόκληρου του είδους και του ατόμου. Εάν ένα άτομο δεν είναι σε θέση να αναλύσει γρήγορα τις αλλαγές στις συνθήκες από το εξωτερικό, τότε η πιθανότητα του γελοίου θανάτου του θα αυξηθεί κατά περιόδους.

Οι οπές των συστάδων δεν αποτελούν απειλή, αλλά θεωρούνται κάποιο είδος ερεθισμού. Ο εγκέφαλος αντιδρά σε αυτό το ερεθιστικό. Σε συγκεντρωμένες διπλές τρύπες, μπορεί να δει ένα είδος απειλής, η ουσία του οποίου δεν είναι σαφώς κατανοητή, αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει - άγχος, ενθουσιασμός, και σε σοβαρές περιπτώσεις, δημιουργείται πανικός. Ο εγκέφαλος δίνει την εντολή στο σώμα - "τρέξιμο ή επίθεση". Αλλά δεν υπάρχει τίποτα να επιτεθεί, η απειλή δεν είναι προφανής, αλλά το tripofob είναι έτοιμο να τρέξει τώρα.

Η βάση του φόβου μπορεί να είναι αρνητική προσωπική εμπειρία. Ένα άτομο θα μπορούσε να είχε τσιμπήσει από μια μέλισσα ενώ προσπαθούσε να αφαιρέσει την κηρήθρα, θα μπορούσε να πάρει πολύ δηλητηριασμένο με τυρί και τρύπες, ή να τραυματιστεί σε ένα αποξηραμένο σκληρό κοράλλι. Εάν ένας τέτοιος τραυματισμός λήφθηκε στην παιδική ηλικία, τότε υπάρχει ένα σημαντικό μερίδιο της πιθανότητας ότι η λάθος αντίδραση σε ένα ερέθισμα (στην περίπτωση αυτή ένα αντικείμενο με επαναλαμβανόμενες οπές) σταθεροποιείται στο υποσυνείδητο μυαλό.

Το περιστατικό δεν έπρεπε αναγκαστικά να συμβεί με τη συμμετοχή ενός αντικειμένου που έχει μια πορώδη δομή, αλλά τη στιγμή της έντονης τρομοκρατίας ή πανικού τέτοιου είδους αντικείμενα θα μπορούσαν να έχουν πιάσει τα μάτια του παιδιού και στη συνέχεια, όπως στις περιπτώσεις που περιγράφηκαν παραπάνω, η λανθασμένη αιτιακή συναισθηματική σύνδεση είναι σταθερή. Για παράδειγμα, το παιδί τιμωρήθηκε και έκλεισε σε μια ντουλάπα όπου φυλάσσονταν τα σφουγγάρια για πλύσιμο. Η σύγχυση αυτών των σφουγγαριών τη στιγμή της υψηλής πνευματικής έντασης, φόβου κοντά στον πανικό, θα μπορούσε να δημιουργήσει μια προϋπόθεση για την ανάπτυξη μιας φοβικής διαταραχής που επιστρέφει κάθε φορά που κάποιος βλέπει είτε ένα σφουγγάρι από μόνο του είτε οτιδήποτε έχει μια δομή παρόμοια με αυτή.

Για το λόγο αυτό, η φοβία συνήθως αρχίζει και στην παιδική ηλικία ή στην εφηβεία. Ένας αισθητός, ανήσυχος τύπος προσωπικότητας είναι ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξη μιας φοβίας. Αρκεί να τραβήξουμε φωτεινές, αξέχαστες εντυπώσεις από την παρακολούθηση μιας ταινίας τρόμου, ενός θρίλερ και ακόμη και μιας ταινίας της σειράς "Άγρια Ζωή", στην οποία, για παράδειγμα, θα μιλήσουν για τη ζωή των μελισσών, των κηρηθρών, των κοραλλιών ή των βατράχων.

Η αιτία του ανθεκτικού και διαρκούς φόβου μπορεί να είναι μια τρομακτική φωτογραφία, οι ιστορίες ενός ατόμου για τον κίνδυνο που μπορεί να κρύψει τα σχετικά αντικείμενα. Συχνά, οι ίδιοι οι γονείς προκαλούν τον φόβο των παιδιών, που τον φοβίζει ότι θα μπορούσε να βγει από τις τρύπες κάτι φοβερό. Το παιδί μεγαλώνει και με την ηλικία έρχεται η κατανόηση ότι τίποτα και κανένα φοβερό και φοβερό δεν ζει σε πορώδη αντικείμενα, αλλά ο φόβος δεν είναι πουθενά να πάει.

Η υπόθεση για την κληρονομική μετάδοση των φοβιών δύσκολα αντιστέκεται στην κριτική, διότι μέχρι στιγμής οι επιστήμονες δεν κατάφεραν να βρουν γονίδια που θα μπορούσαν να "υποπτευθούν" στην ανάπτυξη των φόβων. Αλλά η αποκτηθείσα γενετική φοβία είναι πραγματικότητα. Με άλλα λόγια, αν ένας από τους γονείς φοβάται τις τρύπες των cluster, φοβάται τα σμήνη των μικρών τρυπών, τότε ένα παιδί μπορεί να αποκτήσει μια παρόμοια μορφή αντίδρασης σε αυτά τα αντικείμενα. Μετά από όλα, μέχρι μια ορισμένη ηλικία (ενώ οι βασικοί φόβοι σχηματίζονται), το παιδί ελπίζει ειλικρινά το μοντέλο της παγκόσμιας αντίληψης που προσφέρουν οι γονείς του. Και αν λένε ότι οι κηρήθρες είναι τρομακτικές, τότε είναι έτσι.

Οι εκδηλώσεις της τρισοφοβίας είναι πολύ παρόμοιες με τις περισσότερες άλλες φοβίες, αλλά έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά. Αντιμέτωπη με μια τρομακτική ανησυχητική κατάσταση, το tripofob αντιμετωπίζει μια έντονη, οξεία επίθεση τρόμου, ενώ ολόκληρος ο κόσμος γι 'αυτόν αυτή τη στιγμή συγκλίνει σε ένα σημείο - στις τρύπες του συμπλέγματος που βλέπει. Η αντίληψη της πραγματικότητας αλλάζει, ένα άτομο δεν μπορεί να εκτιμήσει το περιβάλλον, αλλάζει γύρω του, συχνά δεν μπορεί να ελέγξει τη δική του συμπεριφορά. Βλέπει και αντιλαμβάνεται μόνο ένα τρομακτικό αντικείμενο.

Η στάση του εγκεφάλου αρχίζει να εργάζεται σε μια κατάσταση αυξημένης «συναγερμού» - ο κίνδυνος είναι κοντά! Δίνει εντολές στο φλοιό των επινεφριδίων, στους ενδοκρινείς αδένες, στα εσωτερικά όργανα, που προκαλεί πολλές βλαπτικές εκδηλώσεις:

• η αναπνοή γίνεται επιφάνεια, ρηχή, σχεδόν αμέσως το σώμα αρχίζει να αισθάνεται υποξικές αλλαγές.
• ο καρδιακός παλμός γίνεται συχνός.
• οι ιδρωτοποιείς αδένες παράγουν ενεργά ιδρώτα και το σίγαλο "πάγωμα" - στο στόμα αμέσως γίνεται ξηρό?
• είναι δύσκολο να πάρει μια πλήρη αναπνοή και να καταπιεί, υπάρχει ένα αίσθημα κώμα στο λαιμό?
• ζάλη εμφανίζεται, η απώλεια συνείδησης μπορεί να συμβεί, τα πόδια γίνονται πιο αδύναμα?
• τρόμος των άκρων, τα χείλη, το πηγούνι μπορεί να συμβεί?
• το δέρμα γίνεται χλωμό.
• συχνά υπάρχει έλλειψη συντονισμού των κινήσεων, απώλεια ισορροπίας,
• ναυτία, κράμπες στο στομάχι, μπορεί να συμβεί εμετός.

Εάν κανείς δεν λάβει υπόψη την τάση των παραφυοπαθών να δημιουργούν ψευδαισθήσεις (ο εγκέφαλος προσελκύει με προσοχή έναν κίνδυνο, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει), τότε γενικά η επίθεση του φόβου προχωρά με τον τρόπο μιας κλασικής επίθεσης πανικού. Μπορεί να περιέχει όλα τα συμπτώματα που περιγράφονται και μπορεί να περιλαμβάνει μόνο μερικά από αυτά - αυτό είναι αρκετά ατομικό.

Ο Tripofobob το αντιλαμβάνεται ο φόβος του δεν έχει καμιά βάση, γνωρίζει αυτό, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα μαζί του. Προκειμένου να μειωθεί κάπως η συχνότητα των ενοχλητικών καταστάσεων, αρχίζει το tripofoby αποφύγετε επιμελώς "επικίνδυνα" και τρομακτικά αντικείμενα - δεν χρησιμοποιούν σφουγγάρια, μην βουτήξετε για να θαυμάσετε τους κοραλλιογενείς υφάλους, προσπαθήστε να μην αγοράσετε ή να φάτε τυρί, κηρήθρες, ψωμί, μη χρησιμοποιείτε απορρυπαντικά, για να μην βλέπετε τον αφρό.

Ωστόσο, οι τρύπες των ομάδων στη φύση είναι αρκετά συνηθισμένες και συνεπώς Είναι αδύνατο να εξαλειφθεί εντελώς μια πιθανή σύγκρουση με μια ανησυχητική κατάσταση. Μπορεί να συμβεί στο δρόμο, στην εργασία, ενώ επισκέπτεστε το κατάστημα και σε οποιαδήποτε άλλη κατάσταση. Και τότε ο πανικός δεν μπορεί να αποφευχθεί.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τουλάχιστον η ταξοφοβία δεν είναι ασθένεια, αλλά είναι απαραίτητο να αντιμετωπιστεί η διαταραχή με τη βοήθεια ειδικών. Η αυτοθεραπεία συνήθως δεν φέρνει αποτελέσματα, επειδή ένα άτομο δεν είναι σε θέση να ελέγξει τον εαυτό του όταν αντιμετωπίζει ένα επικίνδυνο αντικείμενο. Επομένως, είναι καλύτερο να εμπιστευτείτε τη θεραπεία σε επαγγελματίες - έναν ψυχοθεραπευτή ή έναν ψυχίατρο.

Χρησιμοποιούνται μέθοδοι θεραπείας της ψυχοθεραπείας. Ειδικότερα, έχει αποδειχθεί η μέθοδος της συντηρητικής συμπεριφοριστικής ψυχοθεραπείας, στην οποία ο ειδικός εντοπίζει συγκεκριμένα αντικείμενα και καταστάσεις που είναι τρομερές για τον ασθενή, καθορίζει τα χαρακτηριστικά και τις αιτίες των φόβων και στη συνέχεια αλλάζει συστηματικά τις λανθασμένες ρυθμίσεις που συνδέουν τις τρύπες του συμπλέγματος στο κεφάλι του ασθενούς με τον κίνδυνο για τις σωστές που υποδηλώνουν μια ήρεμη αντίληψη για μια ομάδα οπών και τρυπών οπουδήποτε αλλού.

Χρησιμοποιείται ταυτόχρονα μεθόδους ύπνωσης, NLP, καθώς και την κατάρτιση ενός ατόμου να ασκεί βαθιά χαλάρωση μυών.

Η θεραπεία με φάρμακα, εάν εφαρμοστεί χωρίς ψυχοθεραπεία, συνήθως δεν επιτρέπει το αποτέλεσμα. Αλλά στην περίπτωση της τριποφοβίας, όπως και με τις περισσότερες άλλες φοβίες, δεν υπάρχει καμία θεραπεία για να ξεφορτωθεί γρήγορα τον φόβο. Οι αναισθητοποιητές μπορούν μόνο να ανακουφίσουν τις εκδηλώσεις πανικού, να μην εξαλείψουν τα αίτια τους, ενώ να προκαλέσουν επίμονο φαρμακολογικό εθισμό και τα αντικαταθλιπτικά να παρουσιάζουν αποτελέσματα μόνο σε συνδυασμό με την ψυχοθεραπεία.

Αυτό θα βοηθήσει στη διαδικασία επεξεργασίας για να επιτύχει το αποτέλεσμα πολύ πιο γρήγορα. Οι προβλέψεις για την αποτελεσματικότητα της θεραπείας εξαρτώνται από το πόσο ενδιαφέρεται ο ίδιος ο άνθρωπος για να απαλλαγεί από τον φόβο του, πόσο έτοιμος είναι να συνεργαστεί στενά με τον γιατρό του και να ακολουθήσει όλες τις συστάσεις του.

Η τρισοφοβία είναι επικίνδυνη, διότι θα σημειώσει πρόοδο, αν δεν κάνετε καμία προσπάθεια ανάκαμψης. Όπως και κάθε άλλη φοβία, ο φόβος των τρυπών του cluster θα αφήσει σίγουρα την αρνητική του αποτύπωση στη ζωή ενός ατόμου. Θα πρέπει να αποφεύγει προσεκτικά καταστάσεις στις οποίες μπορεί να συναντήσει αντικείμενα που τον ενοχλούν.

Ένας άλλος κίνδυνος έγκειται στο γεγονός ότι, όπως και κάθε άλλη φοβία, Η τροπφοφοβία στην προηγμένη της μορφή μπορεί να εξαντλήσει την ψυχή τόσο πολύ ώστε να έχει συσχετισμένες ψυχικές ασθένειες (δηλαδή, ασθένειες!) - κατάθλιψη, ψύχωση, σχιζοφρένεια, παράνοια κ.λπ.

Οι μακροχρόνιες φοβίες αυξάνουν τους κινδύνους ότι η φοβία θα πρέπει να πνίξει τις ανησυχίες της με το αλκοόλ, τις ναρκωτικές ουσίες, επομένως το tripofoba έχει μια πραγματική ευκαιρία να γίνει αλκοολικός ή τοξικομανής.