Tanatophobia: τι είναι και πώς να το καταπολεμήσουμε;

Ταξιδεύοντας μέσα στη ζωή, συχνά σε έναν επιχειρηματικό και μερικές φορές ξέγνοιαστο τρόπο, ανακαλύπτουμε ξαφνικά ότι ο «πάγος» κάτω από τα πόδια μας γίνεται λεπτότερος και λεπτότερος. Για μερικούς, αυτό «ξαφνικά» γίνεται θανατηφόρο και επώδυνο, μετατρέποντας το φόβο του θανάτου - μαλακτοφοβία. Άλλες, δυναμικές προσωπικότητες ξεπερνούν αυτήν την επώδυνη δοκιμασία, δείχνοντας θάρρος και αληθινή γνώση του εαυτού.

Σχεδόν κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί με το γεγονός ότι η πιο οξεία εμπειρία της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων είναι ο φόβος του θανάτου. Μερικοί παρακινούν να πολεμήσουν, σχηματίζοντας μια ενεργή θέση ζωής. Για άλλους, γίνεται μια θανατηφόρα και σοβαρή ασθένεια.

Ο φόβος του θανάτου (από τη θειοφοβία) ενεργοποιείται, κατά κανόνα, σε ένα περιβάλλον που απειλεί τη ζωή ή την κοινωνική κατάσταση. Το θέμα του θανάτου εμφανίζεται συχνά όταν ένα άτομο σκέφτεται σοβαρά για το νόημα της δραστηριότητάς του, σε μια κατάσταση επαγγελματικής ή δημιουργικής κρίσης.

Στο πλαίσιο αυτό, ο Ζ. Φρόυντ σκέφτηκε παράδοξα, εξηγώντας ότι "η επιθυμία για ζωή είναι ψυχολογικά ίση με το βάρος της μη ύπαρξης". Με άλλα λόγια, στην ανθρώπινη ψυχή δύο ενστικτώδεις δυνάμεις - ο Έρως (δημιουργική αγάπη) και ο καταστρεπτικός, καταστρέφοντας τον Θανάτο - αντιμετωπίζουν διαρκώς. Σύμφωνα με τον Φρόιντ, η συμπεριφορά και η δραστηριότητα του ανθρώπου εξαρτώνται από τον ασυμβίβαστο αγώνα αυτών των δύο δυνάμεων. Ως εκ τούτου, η ασθένεια ονομάζεται "μαντοπαθοβία" - ένας παθολογικός φόβος για το θάνατο.

Η συνειδητοποίηση της θνησιμότητάς τους είναι ένα βαρύ και συχνά αφόρητο βάρος. Ένα άτομο καταλαβαίνει ότι θα πεθάνει με το χρόνο, αλλά ταυτόχρονα οδηγεί αυτές τις σκέψεις μακριά από αυτόν. Η «θανατηφόρα» γνώση αντικαθίσταται από την ψυχολογική προστασία στις περιφερικές περιοχές της συνείδησης και συχνά βαθιά στη σφαίρα του ασυνείδητου. Εφιάλτες έρχονται στον ασθενή ακόμη και σε ένα όνειρο.

Στην παθολογική του μορφή, ο φόβος του θανάτου είναι μια αδικαιολόγητη ψυχική ασθένεια. Ο ασθενής έχει το φόβο ότι θα πεθάνει συνεχώς, και συχνά απουσία ενός αντικειμένου που αποτελεί κίνδυνο για τη ζωή. Επιπλέον, μια τέτοια προσδοκία θανάτου δεν είναι παθητική στη φύση · λειτουργεί με τη μορφή μιας παράλογης, οδυνηρής και ψυχαναγκαστικής πρόβλεψης του θανάτου.

Στην επιστημονική βιβλιογραφία μπορούν να βρεθούν διάφορες περιγραφές της ταναθοβίας, μεταξύ των οποίων συμβατικά διακρίνονται 4 επίπεδα φόβου θανάτου.

• Στο σωματικό επίπεδο, η ασθένεια έγκειται στο φόβο της σωματικής ταλαιπωρίας, του πόνου και της εμφάνισης σωματικών ελαττωμάτων. Θανάσιμη ερώτηση: "Τι θα συμβεί στο σώμα μου όταν πεθάνω;".
• Σε προσωπικό επίπεδο, ο άνθρωπος φοβάται να χάσει τον έλεγχο του εαυτού του, τη συνολική μοναξιά, την κατωτερότητα και τη δική του ασυνέπεια. "Τι θα συμβεί στο μυαλό μου και τα προσωπικά μου επιτεύγματα;"
• Σε κοινωνικό επίπεδο, ο φόβος της ξαφνικής απώλειας των αγαπημένων και η αδυναμία των προηγούμενων σχέσεων αισθάνεται οδυνηρά. "Τι συμβαίνει στις σχέσεις με εκείνους που μένουν και που φεύγουν;"
• Σε πνευματικό επίπεδο, ο φόβος της αμετάβλητης εξαφάνισης κυριαρχεί. Η αδιαφορία και το αναπόφευκτο του ανώτατου δικαστηρίου ως πληρωμή για τις αμαρτίες τους."Ποια είναι η έννοια του θανάτου, του θανάτου, της αθανασίας;"

Για το προσωπικό επίπεδο χαρακτηρίζεται από μια θετική σχέση με την κατάθλιψη, το υψηλό άγχος και την έλλειψη εμπιστοσύνης στις ικανότητές τους. Η ανώμαλη, μανιώδης πρόβλεψη ενός πρόωρου θανάτου κατακτά ολόκληρη την ύπαρξη του ασθενούς, όλες τις σκέψεις του, στερεί τις χαρές και τις δυνατότητες μιας πλήρους ζωής.

Μια τέτοια πρόβλεψη δεν συμβάλλει στην υγιή κινητοποίηση του ατόμου για την εκτέλεση παραγωγικών και εύλογων λειτουργιών ασφαλείας σε κρίσιμες καταστάσεις. Η συνείδηση, η θέληση και η σκέψη του ασθενούς βρίσκονται σε παραλυμένη κατάσταση, η οποία δεν εξασθενεί, αλλά προχωράει και ενισχύει τη δύναμή του πάνω στο άτομο.

Κατά μία έννοια, η φοβιοφοβία είναι αμφίθυμη. Κάποιοι tanatofobov βιώνουν πανικό για την αγωνία, περιμένοντας τους μετά το θάνατο. Ένα άλλο μέρος στα πιο μαύρα χρώματα, αντλεί τις τελευταίες ημέρες της ζωής του.

Μελέτες για το φόβο του θανάτου δείχνουν ότι αυτό το φαινόμενο είναι συχνότερα χαρακτηριστικό των ανθρώπων που αισθάνονται το κενό και τη νόημα της ζωής τους. Οι άνθρωποι για τους οποίους η ζωή είναι γεμάτη από ένα ορισμένο νόημα χαρακτηρίζονται από την αντίληψη της ζωής ως ένα σημαντικό γεγονός, έτσι το άγχος τους είναι λιγότερο έντονο.

Ποια ακριβώς είναι η αιτία της πιθανοφάνειας δεν έχει εγκατασταθεί. Οι ασθενείς δεν γνωρίζουν καλά πότε, σε ποιο σημείο τους φοβούνται. Ο φόβος του θανάτου, που είναι εγγενής σε κάθε άτομο, πηγαίνει σε μια ψυχική διαταραχή μετά από ένα συγκεκριμένο γεγονός, το οποίο είχε έντονη και βαθιά εντύπωση γι 'αυτόν.

Οι ψυχίατροι διατύπωσαν τα 7 πιο συνηθισμένα αίτια της εξέλιξης της ξενοφοβίας.

• Η πηγή του φόβου εντοπίζεται στις θρησκείες που περιγράφουν διάφορες παραλλαγές της «ζωής μετά το θάνατο», παρέχοντας τιμωρίες για «αμαρτίες» - αποκλίσεις από τα θρησκευτικά ιδρύματα που διαπράττονται στη ζωή. Εδώ ο φόβος του θανάτου αντικαθίσταται από τον φόβο της τιμωρίας.
• Η ασθένεια μπορεί να αναπτυχθεί ως συνέπεια του φόβου της αβεβαιότητας και της αβεβαιότητας. Τα άτομα που είναι μορφωμένα, περιπετειώδη και με αναπτυγμένη διάνοια είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν αυτή την ασθένεια. Η αιτία της τανναφοβίας μπορεί να είναι ένα αίσθημα αβοήθειας του νου όταν προσπαθεί να καταλάβει το μυστήριο του θανάτου.
• Η υποτίμηση της εμπειρίας και της σημασίας ζωής σε μια προσωπική κρίση, οδηγώντας στη σκέψη της άνευ αξίας της ύπαρξης ενός ατόμου και του φόβου απροσδόκητου θανάτου, που δεν επιτρέπει σε κάποιον να συνειδητοποιήσει πλήρως τον εαυτό του. Οι σκέψεις ότι ένα σημαντικό μέρος της ζωής έχει ήδη βιωθεί, επιδεινώνουν την κατάσταση.
• Η συνεχής αυτο-εξέταση και οι άκαρπες σκέψεις σχετικά με τις έννοιες της ζωής προκαλούν υπαρξιακό άγχος. Στη διαδικασία προσωπικής υποβάθμισης ή στην απουσία οποιασδήποτε προόδου, ο ασθενής διαταράσσεται από τη σκέψη της μη ύπαρξης που όλοι περιμένουν.
• Η παθολογική επιθυμία να υποβάλλονται τα πάντα στη ζωή κάποιου για τον έλεγχο ενός υπερβολικά πειθαρχημένου, παιδαγωγικού λαού αντιμετωπίζει έλλειψη ελέγχου της διαδικασίας θανάτου. Η φοβία που σχηματίζεται για αυτόν τον λόγο είναι εξαιρετικά δύσκολη στη θεραπεία, επειδή ένας άνθρωπος φοβάται ταυτόχρονα τον ξαφνικό θάνατό του, την ανεξέλεγκτη γήρανση και την αδυναμία να επηρεάσει αυτό που ακολουθεί το θάνατο.
• Συχνά η αιτία της νόσου είναι κρυμμένη στην προσωπική εμπειρία. Υπονοεί: το θάνατο ενός συγγενή ή την εμπειρία της παρατήρησης της βαριάς εξαφάνισης ενός αγαπημένου. Τέτοια γεγονότα μπορεί να αναγκάσουν ένα άτομο να αλλάξει το σύστημα προτεραιοτήτων: αρχίζει να αισθάνεται πιο ζωηρά τη ζωή, αισθάνεται τη χαρά της ύπαρξής του και ταυτόχρονα τον φόβο της σκέψης ότι αντιμετωπίζει επίσης οδυνηρό ή αιφνίδιο θάνατο. Η κατάσταση μπορεί να επιδεινωθεί από τα παιδιά των οποίων η ζωή εξαρτάται από τον ασθενή.Τέτοιοι ταματώφοβοι προσπαθούν απεγνωσμένα να ζήσουν περισσότερο, δείχνοντας αυξημένη ανησυχία για την υγεία τους και τον φόβο τους για ασθένεια. Η υπερ-φροντίδα των ίδιων και οι φόβοι για πιθανές καταστροφές λαμβάνουν εξαιρετικά παθολογικές μορφές.
• Μια φοβική διαταραχή μπορεί να συμβεί σε ένα υπερβολικά συναισθηματικό άτομο που εντυπωσιάζει με πληροφορίες που συγκεντρώνονται από το Διαδίκτυο, τις εφημερίδες ή την τηλεόραση. Ο φόβος του θανάτου δεν προέρχεται από την καθαρή του μορφή, μια συναισθηματική, ατομική αλυσίδα, που περιλαμβάνει πιθανά επεισόδια από πολέμους, τρομοκρατικές πράξεις, φυσικές καταστροφές κλπ., Οδηγεί σε αυτό.

Αυτή η ψυχολογική διαδικασία συνοδεύεται από μια έντονη και επιθετική παρουσίαση από τη ροή πληροφοριών των μέσων μαζικής ενημέρωσης σχετικά με τις καταστροφές, τις στρατιωτικές συγκρούσεις, τα εγκληματικά γεγονότα και αποτελεί μια άποψη ανησυχητικών και ύποπτων ανθρώπων για τους εαυτούς τους ως ομάδα κινδύνου. Οι περιφρονητικές σκέψεις για το θάνατο είναι άμεση συνέπεια αυτής της «κοινωνικής ύπνωσης».

Συχνά ο φόβος του θανάτου συμβαίνει ως προϊόν της κρίσης στη μέση ζωή, ως αποτέλεσμα της απαλλαγής ενός ατόμου από ψευδαισθήσεις, κατά τη διάρκεια μιας κριτικής ανασκόπησης του συστήματος αξιών του και την αναδιάρθρωση της κοσμοθεωρίας του. Η αγχωτική κατάσταση που συνοδεύει κάθε ηθική κρίση, με μια ασταθή ψυχο-συναισθηματική κατάσταση, αποτελεί τη βάση για την ανάπτυξη του εμμονή στον φόβο.

Από την άποψη ορισμένων ψυχολογικών εννοιών, το υπαρξιακό άγχος για την επικίνδυνη μεταγενέστερη ανυπαρξία είναι ένα φυσικό φαινόμενο στη διαδικασία της ανάπτυξης της προσωπικότητας. Η ουσία του τελικά έγκειται στο γεγονός ότι σε ένα από τα στάδια της ανάπτυξης ένα πρόσωπο βρίσκεται μπροστά σε μια επιλογή - να υποβαθμίσει ή να προχωρήσει. Μια λογική επιλογή ενός αναπτυξιακού σεναρίου φυσικά οδηγεί σε φιλοσοφικές σκέψεις - «ποιο είναι το νόημα της ζωής».

Τα ειδικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, όπως η έμφαση, η υπεκφυγή, η υπερβολική πειθαρχία, η ευθύνη και η μακιγιάζ, αποτελούν καθοριστική βάση για την ασθένεια. Η ψυχαναγκαστική επιδίωξη μιας ιδανικής δραστηριότητας συμβάλλει στη γέννηση ενός παθολογικού φόβου.

Ο φόβος του θανάτου είναι μια κατηγορία ηθικής και ηθικής τάξης, που υποδηλώνει την ύπαρξη ορισμένου βαθμού ωριμότητας και βάθους συναισθημάτων.

Τα αποτελέσματα των επιστημονικών μελετών δείχνουν ότι ο ανεξέλεγκτος φόβος εμφανίζεται με βάση την ασταθή ψυχο-συναισθηματική κατάσταση ενός ατόμου υπό την επίδραση διαφόρων τραυματικών καταστάσεων και συνδέεται με την ύπαρξη ορισμένων φυσιολογικών και χαρακτηριστικών προαπαιτήσεων.

Τα τυπικά σημάδια της τραντοφοβίας υποδιαιρούνται υπό όρους σε τρεις ομάδες:

• φυσική - τρόμος, πιεστικοί πονοκέφαλοι, καρδιακή αρρυθμία και ταχεία αναπνοή, ναυτία, υπερβολική εφίδρωση, αίσθημα ρίψεων ή πυρετού, δυσλειτουργία του πεπτικού συστήματος, προβλήματα στην περιοχή των γεννητικών οργάνων,
• νοητική - ανεξέλεγκτες κρίσεις πανικού, ένα μείγμα πραγματικών και εξωπραγματικών, μια οδυνηρή αντίδραση σε περίπτωση που αναφέρεται η πηγή φόβου, η κατάθλιψη, οι διαταραχές του ύπνου, η ελάττωση του εγκεφαλικού επιπέδου,
• συναισθηματική - φοροδιαφυγή, αποφεύγοντας τη συζήτηση του θέματος του θανάτου, του άγχους, της έντασης, της αίσθησης ενοχής, του ισχυρού και μη κινητοποιημένου θυμού.

Οι άνθρωποι της δημιουργικής πλευράς αισθάνονται τον φόβο της απουσίας οποιασδήποτε κληρονομιάς μετά από τους εαυτούς τους, επιδεικνύοντας μια εμμονή με την πραγματοποίηση των έξοχων ιδεών τους. Αυτοί οι ασθενείς χαρακτηρίζονται από: έμφαση, εγωισμό, πεισματάρυνση, ανοσία στην κριτική και τη γνώμη των άλλων.Όλες οι εμπειρίες και οι φόβοι τους συνδέονται άμεσα μόνο με την προσωπική τους πτώση.

Αυτή η αρχή της επιλεκτικής συσχέτισης με την ενεργοποίηση της ασθένειας λειτουργεί συνεχώς και παραγωγικά.

Σε σοβαρές μορφές, η ταμαθοφοβία συνοδεύεται από:

• η άρνηση επικοινωνίας με τους αγαπημένους και η σταδιακή μείωση του κύκλου επικοινωνίας.
• απώλεια κατευθυντήριων γραμμών για την πραγματική ζωή και ανικανότητα προς εργασία ·
• ο σχηματισμός πολλών άλλων ψυχοσωματικών εκδηλώσεων, η δυσλειτουργία των εσωτερικών οργάνων,
• την επιθυμία να καταπνίξουν τις τρομερές σκέψεις για το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά.

Η άτυπη και περίεργη συμπεριφορά μιας τανατοφόβας αρχίζει να παρατηρεί εκείνους γύρω της και ένας άνθρωπος που έχει αποσυρθεί από τον εαυτό του έρχεται στη μοναξιά, που συχνά δείχνει αλλοτρίωση, ευερεθιστότητα και επιθετικότητα.

Έρευνες επιστημόνων μαρτυρούν ότι είναι αδύνατο να ξεπεραστεί ο πλήρης φόβος του θανάτου, να ξεπεραστεί, καθώς το βασικό του μέρος είναι παρόν ασυνείδητο. Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζήσει με αυτή την αίσθηση. Το ερώτημα έγκειται μόνο στην ένταση και το επίπεδο των "θανατηφόρων" εκδηλώσεων, συχνά υπερνικώντας τη γραμμή του κανόνα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, εμφανίζεται φοβοφοβική κατάλληλη θεραπεία.

Όλα εξαρτώνται από το πόσο ευέλικτα και αποτελεσματικά οι ατομικές ψυχολογικές άμυνες ενός προσώπου δουλεύουν στο πλαίσιο των προσωπικών του χαρακτηριστικών και των χαρακτηριστικών του.

Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται στην ψυχιατρική χρησιμοποιούνται για την παροχή παρηγορητικής υποστήριξης σε σοβαρές περιπτώσεις. Τα ναρκωτικά δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το πρόγραμμα ψυχοθεραπευτικής θεραπείας που σχεδιάστηκε για τον ασθενή, με στόχο τη διόρθωση των ιδεολογικών συμπεριφορών του ατόμου.

Περιλαμβάνει:

• προσδιορισμός πραγματικών παραγόντων που προκαλούν την ασθένεια ·
• ορισμός καταστροφικών αλυσίδων σκέψης.
• τον καθορισμό χρήσιμων και εποικοδομητικών εγκαταστάσεων.
• εφαρμογή ενός νέου μοντέλου συμπεριφοράς.

Για το λόγο αυτό, οι ψυχοθεραπευτές συνδυάζουν ψυχολογική θεραπεία με φαρμακευτική αγωγή. Χρήση του αντικαταθλιπτικά, β-αναστολείς, νευροληπτικά και άλλα φάρμακα μειώνει τη σοβαρότητα των σωματικών συμπτωμάτων, μειώνει δραματικά το επίπεδο των κρίσεων πανικού και των καταθλιπτικών εκδηλώσεων.

Η ψυχολογία έχει ως στόχο τον εντοπισμό και την ανάλυση των αιτιών της φοβφοφοβίας, την εξάλειψη αυτών των αιτιών και την ανάπτυξη των δεξιοτήτων του ασθενούς για ανεξάρτητη, αποτελεσματική αντοχή στην ασθένεια. Για να γίνει αυτό, χρησιμοποιήστε τεχνικές από διάφορους ψυχολογικούς τομείς: γνωστική-συμπεριφορική, έκθεση, ορθολογική, κλπ. Στην ψυχοθεραπευτική πρακτική, γνωρίζουν και αποδεικνύουν θετικά:

• τεχνική αντιπαράθεσης.
• διαχείριση της εσωτερικής "ενέργειας"?
• διέγερση της σύνθεσης αδρεναλίνης.
• ύπνωση;
• απευαισθητοποίηση.
• τεχνικές νευρογλωσσικού προγραμματισμού.

Αυτές οι μέθοδοι έχουν σχεδιαστεί για να προσαρμόσουν το μυαλό μιας tanatofoba, ενθαρρύνουν δεξιότητες του αντιμετωπίζουν τον φόβο σε μια κατάσταση άγχους και εθισμού στον φόβο. Ο ασθενής μαθαίνει πώς να χαλαρώνει και να αυτο-ελέγχει, πώς να διατηρεί τη λογική και την ορθολογική σκέψη σε μια κρίσιμη κατάσταση γι 'αυτόν. Ανάπτυξη και ατομικό πρόγραμμα εργασίας με τον ασθενή.

Η πλειοψηφία των ασθενών με ταμαθοφοβία που πηγαίνουν σε γιατρό έχουν επίγνωση της ανώμαλης κατάστασης της κατάστασής τους, αφού είναι απλώς αδύνατο να συνεχιστεί η ζωή με ένα τέτοιο «φορτίο». Ωστόσο, οι τρόποι να ξεπεραστούν οι ψυχαναγκαστικές ανησυχίες και η απελευθέρωση από τις καταπιεστικές σκέψεις είναι άγνωστες σε αυτούς. Οι μεμονωμένοι αμαρτωλοί απρόσεκτα βασίζονται αποκλειστικά σε «θαυματουργά» χάπια.

Μία από τις αποτελεσματικές μεθόδους θεραπείας της μελανοφοβίας είναι η ύπνωση. Μια τέτοια επιλογή είναι σκόπιμη για μια σειρά πλεονεκτημάτων που διαθέτει η σύγχρονη τεχνολογία της:

• ασφάλεια ·
• άνεση;
• ατονία;
• ατραυματικό

Η υπέρβαση της τανοφοβίας και των συνοδευτικών φοβιών από μόνη της είναι ρεαλιστική μόνο στο αρχικό στάδιο του σχηματισμού της νόσου. Ένα πρόσωπο με δεξιότητες για ενδοσκόπηση, ικανό να καταλάβει τη στιγμή που οι φυσικές μορφές φόβου γίνονται ψυχαναγκαστικές, μπορούν να πολεμήσουν και να κατακτήσουν μια ασθένεια. Σε άλλες περιπτώσεις, υποδεικνύεται προσφυγή σε ψυχοθεραπευτή.

Είναι χρήσιμο να εξετάσουμε προσεκτικά το προφίλ ενός ατόμου με χαμηλό επίπεδο φόβου για θάνατο. Αυτή είναι ακριβώς η εικόνα που πρέπει να προσπαθήσουμε:

• σκοπιμότητας και στόχων ζωής (πρέπει να είναι πραγματικά εφικτό), δίνοντας ζωή ουσιαστική και συγκεκριμένη προοπτική.
• την ικανότητα να αντιλαμβάνεστε τη ζωή σας "εδώ και τώρα" ως μια ενδιαφέρουσα, συναισθηματικά πλούσια και ουσιαστική ιστορία.
• ικανοποίηση από τον βαθμό αυτοπεποίθησης σε αυτό το στάδιο της ζωής.
• μια ισχυρή προσωπικότητα με μια ορισμένη ελευθερία επιλογής, αυτοέλεγχο, ικανή να οικοδομήσει ένα πεπρωμένο σύμφωνα με τα καθήκοντά του και τις ιδέες του για το νόημά του.

Οι ασθενείς με υψηλό βαθμό φόβου θανάτου έχουν αντίθετα χαρακτηριστικά.

Έτσι, οι Lomonosov, Repin, Suvorov, Lermontov, Tolstoy πήραν τις σκέψεις τους για την αποχώρησή τους, ήρεμα και λογικά, αποδεχόμενοι το θάνατο ως φαινόμενο που προκαλείται από τη φύση. Άφησαν χωρίς πανικό, χωρίς την παραμικρή αίσθηση σύγχυσης.