Υδροφοβία: τι είναι και πώς να το ξεφορτωθείτε;

Νερό - ένα εκπληκτικό στοιχείο, μερικά που προσελκύει και συναρπάζει, ενώ άλλα απωθεί. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πανικό μπροστά από το νερό. Η υδροφóβια θεωρείται ένας αρκετά συνηθισμένος τύπος παθολογικών φóβων.

Υδροφοβία ή υδατοφοβία (και τα δύο ονόματα είναι εξίσου έγκυρα) - είναι μια ψυχική διαταραχή που εκδηλώνεται σε έναν παράλογο φόβο του νερού. Οι γιατροί της αρχαιότητας έδωσαν προσοχή στο γεγονός ότι οι άνθρωποι και τα ζώα με λύσσα εμφανίζουν σημάδια υδροφοβίας, γι 'αυτό ονομάστηκε φόβος για νερό για μεγάλο χρονικό διάστημα λύσσα.

Αργότερα, μια θανατηφόρα μολυσματική ασθένεια που προκλήθηκε από έναν ιό του γένους Rabies, παρόλα αυτά, προτάθηκε να διαχωριστεί και το όνομα "λύσσα" παρέμεινε μαζί του. Μια ψυχική διαταραχή που σχετίζεται με την υδροφοβία, έχει γίνει γνωστή ως υδροφοβία.

Ο φόβος του μεγάλου νερού, γενικά, είναι ιδιότυπος για την ανθρωπότητα, επειδή το νερό όχι μόνο καθιστά δυνατή την επιβίωση με φυσιολογική έννοια, αλλά είναι επίσης ικανή να πάρει τη ζωή ενός ατόμου. Επομένως Αυτή η φοβία συνήθως αποδίδεται στους αρχαίους, που σχετίζονται άμεσα με το έργο των βαθύτερων τμημάτων του εγκεφάλου που έχουν επιβιώσει από την αυγή της ανθρωπότητας, το limbic σύστημα.

Δεδομένου ότι οι πηγές νερού και η εμφάνισή τους μπορεί να είναι διαφορετικές, τότε Υπάρχουν αρκετοί τύποι φόβου. Αυτά περιλαμβάνουν τον φόβο του πνιγμού, τον φόβο της διαδικασίας κολύμβησης. Μερικοί φοβούνται μόνο να εισέλθουν στο νερό ή να κολυμπήσουν, αλλά μπορούν να μελετήσουν ήρεμα τα νερά και τη θάλασσα.

Μερικοί χωρίς σκασίματα δεν μπορούν καν να δουν τη λίμνη. Τα υδρόφοβα μπορεί να φοβούνται μεγάλο νερό - τη θάλασσα, τις λίμνες, τα ποτάμια (συνήθως οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να κολυμπούν) και μπορεί να τρομοκρατηθεί από τον τύπο του νερού σε ένα μπάνιο ή ένα γυαλί. Μερικές φορές ο φόβος υποδηλώνει την ανάγκη να καταπιεί το νερό, να πίνει. Ορισμένοι φοβούνται καθαρό νερό, ενώ άλλοι - λασπωμένοι. Μερικοί τρομοκρατούνται από κρύο νερό, άλλοι - καυτοί. Υπάρχουν aquafhobes που φοβούνται τα πάντα με τη μία.

Οι ψυχίατροι είχαν αμφισβητήσει από καιρό αν ο φόβος αυτός θεωρήθηκε ασθένεια και επομένως το 1940, όταν καταρτίστηκε το "Ψυχιατρικό Λεξικό", δεν συμπεριλήφθηκε υδρόφοβος. Η παράλειψη όμως διορθώθηκε το 2004, όταν αναθεωρήθηκαν οι κατάλογοι ψυχικών νόσων για την όγδοη έκδοση. Και σήμερα υπάρχει μια τέτοια διάγνωση, περιλαμβάνεται στη Διεθνή Ταξινόμηση των Νοσημάτων (ICD-10) με τον κωδικό F-40 (φοβικές ψυχικές διαταραχές).

Για μια διανοητική διαταραχή είναι χαρακτηριστικό ανεξέλεγκτο φόβο που είναι πέρα ​​από τη δύναμη της κοινής λογικής και της θέλησης. Ο υδρόφοβος καταλαβαίνει άριστα ότι ο φόβος του είναι γελοίο, αδικαιολόγητος (τι είναι τρομερό σε ένα ποτήρι νερό;) Αλλά δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον εαυτό του μόλις βρεθεί σε συνθήκες ή κατάσταση που φαίνεται επικίνδυνη γι 'αυτόν (ακόμα και αν είναι απλώς μια ανάγκη να πιεις ένα ποτήρι ).

Μην συγχέετε την υδροφοβία με φόβο πανικού από βάθος. Ο φόβος του βαθύ νερό ονομάζεται bathophobia, και είναι πιο διαδεδομένη (μέχρι το 50% των ανθρώπων στον πλανήτη είναι περισσότερο ή λιγότερο φοβισμένοι από το βάθος). Ωστόσο, το bathoboty φοβούνται μόνο βάθος (αυτό είναι ένα είδος χωρικής φοβίας), δεν θα τους φοβίσει με νερό σε ένα ποτήρι ή λεκάνη.

Αυτό το aquafob συχνά δεν θυμάται πότε είχε για πρώτη φορά φόβους που σχετίζονται με το νερό. Μερικοί πιστεύουν ότι γεννήθηκαν με ένα τέτοιο χαρακτηριστικό. Συχνά ο φόβος του ύδατος ή των περιστάσεων και των ενεργειών που συνδέονται με αυτό συνοδεύεται από ιδεαστικές σκέψεις (εμμονές), και μερικές φορές ψυχαναγκαστική διαταραχή (ανάγκη εκτέλεσης ορισμένων ενεργειών, τελετουργιών).

Η ιστορία γνωρίζει πολλά γνωστά υδρόφοβα. Αυτός ο φόβος υπέστη μια αμερικανική ηθοποιός Natalie Wood Σε όλη της τη ζωή φοβόταν τις ανοιχτές φυσικές δεξαμενές και τελικά βυθίστηκε από το νησί της Σάντα Καταλίνα στην Καλιφόρνια.

Φοβάται το νερό Hollywood diva Michelle Pfeiffer, τραγουδιστής και μοντέλο Carmen Electra. Στην αρχαιότητα ο Βυζαντινός αυτοκράτορας υπέφερε από υδροφοβία. Ο Ηράκλειος ο Πρώτος. Ως αποτέλεσμα, έγινε όμηρος του φόβου του και έλαβε αρκετές συντριπτικές ήττες από τους Άραβες μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσε να αποφασίσει να διασχίσει τον Βόσπορο κατά τη διάρκεια μιας τακτικής υποχώρησης.

Η υδροφóβια μπορεί να εμφανιστεί και να αναπτυχθεί στην παιδική ηλικία και στην ενηλικίωση. Στα παιδιά, η αιτία μπορεί να είναι μια αρνητική εμπειρία, για παράδειγμα, το νερό που εισέρχεται στα αυτιά και τα μάτια, αν το παιδί έπεσε στο μπάνιο, κατάπιε το νερό. Η μετέπειτα κολύμβηση μπορεί να συνοδεύεται από διαμαρτυρίες, τις οποίες οι γονείς συχνά παίρνουν για αυτοκαταστροφή και συνηθισμένες διαθέσεις, χωρίς να αποδίδουν τη δέουσα σημασία σε αυτό. Δεν επιλύεται, το πρόβλημα του παιδιού επιδεινώνεται, σχηματίζεται επίμονη υδροφοβία.

Η βάση κάθε είδους υδροφοβίας είναι ένα φυσικό συστατικό - το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το να φοβάστε το νερό μέσα σε λογικά όρια είναι φυσιολογικό. Αυτό δεν μας επιτρέπει να βουτήξουμε χωρίς νόημα οπουδήποτε, πράγμα που σημαίνει ότι αυξάνει την επιβίωση. Αλλά η υδροφοβία είναι ανώμαλη, επειδή οι εκδηλώσεις του φόβου είναι υπερτροφικές, ένα άτομο δεν μπορεί να τις ελέγξει.

Συχνά, σύμφωνα με τους ψυχιάτρους, η βάση είναι μια συγκεκριμένη κατάσταση που ήταν τραυματική για την ψυχή, για παράδειγμα ανεπιτυχής κολύμβηση, δύσκολες και λανθασμένες προσπάθειες να μάθουν πώς να κολυμπήσουν, να μπουν στη ζώνη φυσικής καταστροφής (πλημμύρες), είδε μια ταινία για τέτοιες καταστάσεις, η οποία άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ψυχή.

Δεν είναι απαραίτητο ο ίδιος ο άνθρωπος να δει ή να εμπλακεί σε αγχωτικά γεγονότα που σχετίζονται με το νερό. Ίσως άκουγε για κάτι που άφησε ένα σημάδι στο υποσυνείδητο, για παράδειγμα, έμαθε ότι κάποιος εξοικειωμένος με αυτόν πνίγηκε. Επίσης, το παιδί μπορεί να αντιγράψει το μοντέλο γονικής συμπεριφοράς - εάν μια μαμά ή ο μπαμπάς φοβούνται νερό, τότε η πιθανότητα ότι ένα παιδί θα υποφέρει με ακριβώς την ίδια φοβία αυξάνεται σημαντικά.

Η υδροφοβία συμβάλλει στη φύση και την προσωπικότητα για παράδειγμα, πιο συχνά αυτή η φοβία αναπτύσσεται σε ανθρώπους που είναι ύποπτοι και ανήσυχοι, ανησυχούν για οτιδήποτε, ευαίσθητο, ανίκανο να αντέξει το άγχος. Για αυτούς τους ανθρώπους, όχι μόνο η προσωπική εμπειρία ή η εμπειρία άλλων, αλλά και η μυστικιστική εμπειρία μπορεί να γίνει ο αρχικός μηχανισμός για την ανάπτυξη της ψυχικής διαταραχής - ο τυφώνας προέβλεψε θάνατο από το νερό, το ωροσκόπιο δεν συνιστά την επαφή με το στοιχείο του νερού κ.λπ.

Τα συμπτώματα που είναι χαρακτηριστικά της υδροφοβίας είναι επίσης χαρακτηριστικά των περισσότερων άλλων φοβικών διαταραχών. Μπορούν να χωριστούν σε δύο ομάδες - ψυχολογικές και φυτικές.

• Ψυχολογική. Πριν από ένα συμβάν που σχετίζεται με το νερό θα πρέπει να λάβει χώρα, ένα υδροφοβικό μπορεί να παρουσιάσει άγχος, η οποία σταδιακά αυξάνεται, αναπτύσσεται και μπορεί να διαταράξει τον ύπνο και την όρεξη. Υπάρχουν εμμονή αρνητικές σκέψεις που περιστρέφονται στο κεφάλι, άγχος αυξάνεται. Κατά τη στιγμή μιας ξαφνικής χτύπημα σε μια τρομακτική κατάσταση (για παράδειγμα, ένα υδρόφοβο έσπρωξε στο νερό ή χύθηκε με νερό) μια επίθεση πανικού είναι δυνατή.

• Φυτικά. Αν η κατάσταση αναγνωριστεί από τον εγκέφαλο ως επικίνδυνη, υπάρχει μια απότομη βιασύνη της αδρεναλίνης. Τα φυσικά συμπτώματα συνδέονται με αυτό: ζαλάδα, αδυναμία στα πόδια, άλματα στην αρτηριακή πίεση, απότομη απόδοση κρύου ιδρώτα, δυσφορία στο στομάχι, μερικές φορές ναυτία και έμετο. Η αναπνοή γίνεται ρηχή, ρηχή, οι μαθητές διασταλούν, εμφανίζεται ο τρόμος. Πιθανή απώλεια συνείδησης, ισορροπία.

Μετά από μια επίθεση πανικού, ένα άτομο αισθάνεται κουρασμένο, καταστράφηκε. Είναι πολύ φοβισμένος να γίνει αντικείμενο δημόσιας καταδίκης, αν η επίθεση εμφανιστεί δημόσια. Επομένως, οι aquafhobes αρχίζουν να αποφεύγουν καταστάσεις στις οποίες αυτό μπορεί να συμβεί.

Και εδώ όλα εξαρτώνται από τον τύπο της φοβίας. Αν κάποιος φοβάται τις δεξαμενές, είναι απίθανο να τον πείσετε να πάει στον ποταμό ή να περάσει μια μέρα στην παραλία. Αν υπάρχει φόβος για το νερό ως σύνολο, το υδροφοβικό μπορεί να αρνηθεί να πλύνει, να το αντικαταστήσει με ξηρό σκούπισμα ή να παραμελήσει την υγιεινή καθόλου.

Όπως ήδη αναφέρθηκε, η υδροφοβία είναι χαρακτηριστική των ανθρώπων που έχουν μολυνθεί από τη λύσσα, αλλά λειτουργεί ως ξεχωριστό σύμπτωμα. Η αυτοτροφοβία δεν είναι θανατηφόρος, δεν συνδέεται με επικίνδυνη ιογενή νόσο.

Όταν ένας άνθρωπος είναι εξοργισμένος, διψάει, αλλά δεν μπορεί να πάρει μια γουλιά από το νερό λόγω σπασμού που εμφανίζεται στο λαιμό και τον λάρυγγα στην όψη του νερού, στον ήχο του θορύβου του νερού. Από τη στιγμή που εμφανίζεται η υδροφοβία μετά από το δάγκωμα ενός ζώου μέχρι το τέλος της νόσου, διαρκεί μία έως τρεις ημέρες, σπάνια οι ασθενείς με λύσσα ζουν περισσότερο από 5-6 ημέρες. Μετά την ενεργή φάση, εμφανίζονται κώμα και θάνατος από την παράλυση του καρδιακού μυός ή των κέντρων των βολβών. Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχουν δεδομένα σχετικά με την ασφαλή αποκατάσταση τουλάχιστον ενός ασθενή με αναπτυγμένη λύσσα.

Αντιμετωπίστε την υδροφοβία ψυχίατροι και ψυχοθεραπευτές. Η βασική μέθοδος σήμερα είναι η ψυχοθεραπεία. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα φάρμακα συνταγογραφούνται επίσης ως πρόσθετη θεραπεία - κυρίως αντικαταθλιπτικάΕάν το άγχος αυξηθεί, υπάρχουν ενδείξεις κατάθλιψης. Από μόνα τους, κάθε φάρμακο φέρνει μόνο προσωρινή ανακούφιση, η βασική αιτία παραμένει, ο φόβος δεν πάει μακριά.

Για να ξεπεραστεί ο φόβος του νερού, να απαλλαγείτε από αυτό, απευθυνθείτε στον γιατρό αναγκαστικά. Οι ανεξάρτητες προσπάθειες υπό την αυστηρή καθοδήγηση των οδηγιών από το Διαδίκτυο για να ξεπεραστεί ο φόβος μπορούν να οδηγήσουν το φόβο ακόμη πιο βαθιά, καθώς και να προκαλέσουν άλλες ψυχικές διαταραχές. Μην φοβάστε ότι ο ασθενής θα τεθεί στο νοσοκομείο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η θεραπεία σε εξωτερικούς ασθενείς είναι αρκετή, όταν επισκέπτεστε έναν ψυχοθεραπευτή.

Ο γιατρός προσδιορίζει τις αιτίες του φόβου και αν είναι βαθιά, παιδική, τότε μερικές φορές αυτό απαιτεί αρκετές συνεδρίες ύπνωσης. Μετά από αυτό, οι παλιές ρυθμίσεις ασθενούς σχετικά με τα υγρά αντικαθίστανται σταδιακά από καινούργιες. Το αποφασιστικό στάδιο είναι η εμβάπτιση στο περιβάλλον, δηλαδή η επανέναρξη της επαφής με το νερό, μετρημένη, υπό την επίβλεψη ενός ειδικού. Προβλέψεις θετικής θεραπείας - αυτός ο φόβος μπορεί να ξεπεραστεί.

Οι ειδικοί πιστεύουν ότι η κρίσιμη εποχή στην οποία τα παιδιά αρχίζουν να βιώνουν το φόβο του νερού κάτω από τραυματικές συνθήκες είναι η περίοδος από 3 έως 5 χρόνια. Είναι σε αυτή την ηλικία οι γονείς να παρακολουθούν πιο προσεκτικά έτσι ώστε το παιδί να μην παρακολουθεί "Τιτανικός" ή ταινίες για τις πλημμύρες.

Είναι σημαντικό να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην πρόληψη των ατυχημάτων στα ύδατα. Εάν ένα παιδί έχει μάθει να κολυμπάει πριν από την ηλικία των 3 ετών, αν αυτό δεν έχει συμβεί, μην τον απομακρύνετε από την προβλήτα στο νερό και περιμένετε μέχρι να κολυμπήσει έξω. Είναι καλύτερο να κάψετε το παιδί σε έναν καλό προπονητή στην πισίνα.

Εάν το παιδί δείχνει ήδη υδροφοβία, μην το αγνοείτε. Η σιωπή του προβλήματος δεν το λύει. Είναι απαραίτητο να δείξει το παιδί σε παιδοψυχολόγο. Σε πρώιμο στάδιο, πολλές φοβίες υπόκεινται σε διόρθωση με συνηθισμένες συνομιλίες, εξηγήσεις και θεραπεία με παιχνίδια.