Claustrophobia: χαρακτηριστικά, αιτίες και θεραπεία

Πριν από μερικούς αιώνες, οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τις ψυχικές διαταραχές και όσοι συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους άλλους ονομάζονταν απλά "κατέκτησαν" και υπονοούσαν ότι ελέγχονταν από άλλες δυνάμεις με σαφώς κακόβουλες προθέσεις. Αλλά γενικά, ο αριθμός των ψυχικά ασθενών ήταν μικρότερος από τώρα.

Δυστυχώς, ο σύγχρονος ρυθμός της ζωής, οι άνθρωποι για να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν το χώρο τους κάτω από τον ήλιο δεν προδιαθέτουν στη διατήρηση της ψυχικής υγείας. Επομένως, εξετάζονται διαταραχές όπως η κλειστοφοβία ασθένειες της προηγμένης τεχνολογικής μας εποχής, όπου ο χώρος για τους ανθρώπους σε όλες τις αισθήσεις έχει γίνει πολυδιάστατος.

Το όνομα της διαταραχής τους οδηγεί από δύο γλώσσες - claustrum (lat.) - "κλειστό δωμάτιο" και φ βος (al Greek) - "φόβο". Έτσι, η κλειστοφοβία είναι ένας παράλογος φόβος περιορισμένων και στενών χώρων. Φοβία θεωρείται ψυχοπαθολογία. Μαζί με την αγοραφοβία (φόβος ανοιχτών χώρων, πλατειών, πλήθους), είναι οι πιο συνηθισμένοι παθολογικοί ιδεοψυχοί φόβοι στον σύγχρονο κόσμο.

Ένα κλειστοφοβικό είναι εξαιρετικά ανήσυχο εάν βρεθεί ξαφνικά σε ένα μικρό δωμάτιο, ειδικά αν δεν έχει παράθυρα ή λίγα από αυτά. Η μπροστινή πόρτα ενός τέτοιου ατόμου προσπαθεί να κρατήσει ανοιχτή και φοβάται να μπεί βαθιά μέσα στο δωμάτιο, προσπαθώντας να κρατήσει όσο το δυνατόν πιο κοντά στην έξοδο.

Όλα τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα αν δεν υπάρχει η δυνατότητα να βγούμε από το μικρό χώρο (ο ανελκυστήρας πηγαίνει, το σιδηροδρομικό αυτοκίνητο δεν πρόκειται να φύγει γρήγορα, αλλά δεν υπάρχει τίποτα να πει κανείς για την τουαλέτα στο αεροπλάνο). Αλλά οι κλειστοφοβικοί ασθενείς φοβούνται όχι μόνο στενούς χώρους, αλλά και σε πυκνό πλήθος.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα πρόσφατων μελετών, σήμερα πάσχουν από μια τέτοια παθολογική κατάσταση από το 5 έως το 8% του πληθυσμού του πλανήτη, και οι γυναίκες αντιμετωπίζουν έναν τέτοιο φόβο περίπου δύο φορές πιο συχνά από τους άνδρες. Αυτός ο φόβος μπορεί να αναπτυχθεί στα παιδιά.

Όμως, παρά την ευρεία διάδοση, η πραγματική θεραπεία της ψυχοπαθολογικής κατάστασης είναι μόνο ένα μικρό ποσοστό των κλειστοφοβών, καθώς πολλοί από αυτούς έχουν μάθει να ζουν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην δημιουργούν συνθήκες για πανικό (δεν υπάρχει ντουλάπα στο σπίτι, αντί για ανελκυστήρα - σκάλες, λεωφορείο - με τα πόδια μέχρι το σημείο προορισμού). Σε αυτά τα συμπεράσματα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι εμπειρογνώμονες του Πανεπιστημίου του Wisconsin-Madison, οι οποίοι αφιέρωσαν μια ολόκληρη επιστημονική μελέτη για την εξάπλωση της κλειστοφοβίας στον κόσμο.

Έτσι, είναι ανόητο να αρνούμαστε το εύρος του προβλήματος και το ίδιο το γεγονός της ύπαρξής του. Η κλειστοφοβία είναι μια ασθένεια που λέγεται έτσι, ούτε επειδή ο ίδιος ο φόβος προκαλείται άμεσα από κλειστούς ή στενούς χώρους.. Η φρίκη των ζώων και ο κλειστοφοβικός πανικός προκαλούν την προοπτική να κλείσουν σε αυτούς, χάνοντας την ευκαιρία να βγούν.

Η κλειστοφοβία συχνά συγχέεται με τη γλουτένη-φοβία (αυτός είναι ένας συγκεκριμένος φόβος να παγιδευτεί), αν και πραγματικά έχουν πολλά κοινά. Αλλά η κλειστοφοβία είναι μια ευρύτερη έννοια.Είναι σχεδόν ανυπέρβλητος φόβος, τον οποίο ο ίδιος ο ασθενής συνήθως δεν βρίσκει μια ορθολογική εξήγηση.

Με αυτή τη διάγνωση ζουν η διάσημη ηθοποιός Michelle Pfeiffer και Naomi Watts. Ο Uma Thurman, που έχει υποφέρει από κλειστοφοβία από την παιδική της ηλικία, πήγε σε ένα πραγματικό κατόρθωμα: κατά τη διάρκεια της λήψης της συνέχειας στο "Bill" (το δεύτερο μέρος), αρνήθηκε την εφεδρεία και η ίδια έπαιξε στη σκηνή όπου θάφτηκε ζωντανός σε ένα φέρετρο. Στη συνέχεια, η ηθοποιός είπε πολλές φορές ότι δεν έπρεπε να παίζει τίποτα εκείνη τη στιγμή, όλα τα συναισθήματα ήταν πραγματικά, η φρίκη ήταν γνήσια.

Στις απαρχές του φόβου του περιορισμένου χώρου βρίσκεται ένας πολύ αρχαίος φόβος, που κάποτε προχώρησε σε έναν πολιτισμό πολύ μπροστά, βοηθώντας τον να επιβιώσει. Αυτός είναι ο φόβος του θανάτου. Και από τη στιγμή που αυτός βοήθησε να σώσει τη ζωή ολόκληρων φυλών στον κόσμο, όπου εξαρτιόταν πολύ από την ανθρώπινη αντίδραση στις αλλαγές στο εξωτερικό περιβάλλον. Ο κόσμος των αρχαίων ήταν πράγματι πολύ πιο επικίνδυνος και αξίζει τον κόπο, καθώς ήταν δυνατό να φτάσουμε στους αρπακτικούς ή στους εκπροσώπους της ανταγωνιστικής φυλής ως το κύριο πιάτο για το μεσημεριανό γεύμα.

Σήμερα, δεν απειλούνται από πεινασμένοι τίγρεις και επιθετικοί γείτονες με άξονες, κανείς δεν προσπαθεί να φάει, να σκοτώσει, να καταστρέψει με τη φυσική έννοια, αλλά ο καθένας (ναι, απολύτως ο καθένας!) Φοβείται να μην βρει διέξοδο βαθιά στο υποσυνείδητο της ανθρώπινης φυλής. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είχε χρόνο να απαλλαγεί από τα αρχαία έντονα ένστικτα, επειδή σχηματίστηκαν για χιλιάδες χρόνια. Αλλά ορισμένοι από αυτούς τους φόβους είναι κορεσμένοι ως περιττοί, ενώ άλλοι είναι τόσο ισχυροί όπως πριν, και ακόμη πιο ισχυροί, που είναι μια εκδήλωση κλειστοφοβίας.

Πολλοί ερευνητές θεωρούν την κλειστοφοβία μια λεγόμενη "προετοιμασμένη" φοβία και προετοιμάστηκε από την ίδια την ανθρώπινη φύση. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια ισχυρή σκανδάλη, ώστε ο φόβος που ζει σε καθένα από εμάς να ξυπνά και να εμφανίζεται σε όλη του τη δόξα.

Η σύγχρονη ψυχολογία έχει πολλές απόψεις για τα αίτια του φόβου των κλειστών και κλειστών χώρων. Πρώτα απ 'όλα, θεωρούμε την έκδοση του αίσθηση του προσωπικού χώρου. Εάν ένα άτομο έχει ένα ευρύ προσωπικό χώρο, τότε οποιαδήποτε διείσδυση σε αυτό θα γίνει αντιληπτή ως απειλή και οι κίνδυνοι της κλειστοφοβίας αυξάνονται. Ωστόσο, αυτή η ζώνη "buffer" δεν έχει ποτέ δει, άγγιξε και εμπειρικά ανακάλυψε. Γι 'αυτό το πλέον πιθανό σήμερα είναι μια άλλη έκδοση - σκληρή εμπειρία από την παιδική ηλικία.

Πολλοί άνθρωποι που έχουν ένα τέτοιο πρόβλημα δεν έχουν παράπονα για τους δικούς τους γονείς, αλλά θυμούνται ότι γνώρισαν έντονο φόβο και φόβο για τη ζωή τους στην παιδική ηλικία, όταν από χούλιγκτον ή ανούσια παιχνίδια, οι σύντροφοί τους ή τα αδέλφια τους ήταν κλειδωμένοι σε ένα στενό δωμάτιο συρταριέρα, στήθος, ντουλάπα, υπόγειο). Το παιδί θα μπορούσε να χαθεί στο πλήθος και για μεγάλο χρονικό διάστημα οι ενήλικες δεν μπορούσαν να το βρουν. Ο φόβος που βίωσε σε όλες αυτές τις καταστάσεις είναι ο κύριος παράγοντας για την ανάπτυξη της κλειστοφοβίας στο μέλλον.

Οι πιο σοβαρές μορφές της διαταραχής εμφανίζονται όταν, κατά την παιδική ηλικία, ένα άτομο αντιμετωπίζει επιθετικότητα ή βία που συμβαίνει σ 'αυτόν σε περιορισμένο χώρο. Αυτός ο φόβος σταθεροποιείται στη μνήμη και αναπαράγεται αμέσως καθ 'όλη τη ζωή σε όλες τις καταστάσεις όταν ένα άτομο βρίσκεται στον ίδιο ή παρόμοιο τόπο.

Η κληρονομική αιτία εξετάζεται επίσης, σε κάθε περίπτωση, η ιατρική γνωρίζει τα γεγονότα όταν πολλές γενεές της ίδιας οικογένειας υπέφεραν από μια τέτοια διαταραχή. Ωστόσο, δεν βρέθηκε κανένα συγκεκριμένο γονίδιο, οι μεταλλάξεις του οποίου θα μπορούσαν να στηρίξουν τον φόβο των μικρών κλειστών χώρων. Υπάρχει μια υπόθεση ότι το όλο θέμα είναι στο είδος της εκπαίδευσης - τα παιδιά των άρρωστων γονέων απλά αντιγράφουν τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις των μαμάδων και των μπαμπών τους.

Δεδομένου ότι τα ίδια τα παιδιά δεν μπορούν να επικρίνουν τη συμπεριφορά των γονέων, απλώς δέχτηκαν το μοντέλο αντίληψης του ενήλικου ως το μόνο σωστό και ο ίδιος φόβος έγινε μέρος της ζωής τους.

Αν κοιτάξετε αυτή τη φοβία από την άποψη της ιατρικής και της επιστήμης, οι μηχανισμοί της κλειστοφοβίας πρέπει να αναζητηθούν στο έργο της αμυγδαλής του εγκεφάλου. Είναι εκεί, σε αυτό το μικρό, αλλά εξαιρετικά σημαντικό μέρος του εγκεφάλου μας, ότι συμβαίνει μια αντίδραση που οι ψυχίατροι αποκαλούν "τρέξτε ή προστατέψτε τον εαυτό σας". Μόλις ενεργοποιηθεί μια τέτοια αντίδραση, ο πυρήνας της αμυγδαλής αρχίζει να μεταδίδει ο ένας στον άλλο κατά μήκος της αλυσίδας μια ώθηση που επηρεάζει τόσο την αναπνοή όσο και την απελευθέρωση ορμονών στρες και την αρτηριακή πίεση και τον καρδιακό ρυθμό.

Μια ενδιαφέρουσα εξήγηση για την κλειστοφοβία προτάθηκε από τον John A. Spencer, ο οποίος ανακάλυψε στα συγγράμματά του μια σχέση μεταξύ ψυχικής παθολογίας και τραυματισμών κατά τη γέννηση. Πρότεινε ότι σε παθολογικό τοκετό, όταν το παιδί περνά αργά μέσα από το κανάλι γέννησης, βιώνει υποξία (ειδικά την οξεία του μορφή), έχει μια αληθινή κλειστοφοβία.

Οι ερευνητές της εποχής μας έχουν δώσει προσοχή στο γεγονός ότι η χρήση της μαγνητικής τομογραφίας κατά καιρούς αύξησε τον αριθμό των ατόμων που φοβούνται τους περιορισμένους χώρους. Η ανάγκη να βρεθεί κανείς σε κλειστό χώρο για πολύ καιρό από μόνη της μπορεί να προκαλέσει την πρώτη επίθεση, η οποία θα επαναληφθεί όταν ένα άτομο βρεθεί σε παρόμοιες ή παρόμοιες συνθήκες.

Μερικές φορές μια φοβία αναπτύσσεται όχι στην προσωπική εμπειρία, αλλά στην εμπειρία των άλλων, την οποία παρατηρεί κάποιος (η ψυχή του παιδιού είναι περισσότερο ικανή για ενσυναίσθηση). Με άλλα λόγια, μια ταινία ή ένα ενημερωτικό δελτίο για τους ανθρώπους που έχουν κολλήσει κάπου κάτω από το έδαφος σε ένα ορυχείο, ειδικά εάν υπάρχουν ήδη θύματα, μπορεί να αποτελέσει μια σαφή σύνδεση μεταξύ ενός κλειστού χώρου και του κινδύνου και ακόμη και του θανάτου σε ένα παιδί.

Η διαταραχή μπορεί να εκδηλωθεί με διαφορετικούς τρόπους, αλλά υπάρχουν πάντα δύο σημαντικά σημάδια - ένας ισχυρός φόβος περιορισμού και ένας φόβος ασφυξίας. Η κλασσική κλειστοφοβία συνεπάγεται ότι οι ακόλουθες περιστάσεις είναι φοβερές για ένα άτομο (ένα, δύο ή μερικές ταυτόχρονα):

• μικρό δωμάτιο?
• ένα δωμάτιο κλειστό έξω εάν το άτομο είναι μέσα.
• διαγνωστικές συσκευές CT και μαγνητική τομογραφία.
• το εσωτερικό του αυτοκινήτου, το λεωφορείο, το αεροπλάνο, το τρένο, το coupe.
• οποιεσδήποτε σήραγγες, σπηλιές, υπόγεια, μακρινοί στενοί διάδρομοι.
• καμπίνες ντους;
• ανελκυστήρα

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο φόβος να βρίσκεται κανείς στην καρέκλα του κουρέα και η φρίκη της οδοντιατρικής καρέκλας έχουν μια σημαντική εξάπλωση. Ταυτόχρονα, ένα άτομο δεν φοβάται τον πόνο, τους οδοντιάτρους και την οδοντιατρική, φοβάται τον περιορισμό που συμβαίνει τη στιγμή της συρρίκνωσης στην καρέκλα του οδοντιάτρου.

Πιασμένοι σε μία από αυτές τις καταστάσεις, περισσότερο από το 90% των ασθενών αρχίζουν να αισθάνονται φόβο ασφυξίας, φοβούμενοι ότι σε ένα μικρό δωμάτιο απλά δεν έχουν αρκετό αέρα για να αναπνεύσουν. Στο πλαίσιο αυτού του διπλού φόβου, εμφανίζονται σημάδια απώλειας αυτοέλεγχου, δηλαδή, ένα άτομο δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του.Ο κλειστοφοβικός εγκέφαλος στέλνει σ 'αυτό λάθος χωρικά σήματα και υπάρχει η αίσθηση ότι τα περιγράμματα του περιβάλλοντος είναι θολή, δεν υπάρχει σαφήνεια.

Άμεση διάσπαση του κεντρικού νευρικού συστήματος υπό τη δράση της αδρεναλίνης οδηγεί σε γρήγορη αναπνοή, αυξημένο καρδιακό ρυθμό. Στεγνώνει στο στόμα - οι σιελογόνοι αδένες μειώνουν την ποσότητα της έκκρισης, αλλά αυξάνεται η εργασία των ιδρωτοποιών αδένων - το άτομο αρχίζει να ιδρώνει πολύ. Υπάρχει μια αίσθηση της πίεσης στο στήθος, γίνεται δύσκολο να πάρει μια πλήρη αναπνοή, υπάρχει μια έντονη εμβοές, χτύπημα. Το στομάχι συμπιέζεται.

Όλα όσα συμβαίνουν στο σώμα, ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται το ίδιο "Ένα σίγουρο σημάδι μιας θανατηφόρας απειλής", και ως εκ τούτου ο άνθρωπος έχει αμέσως τον φόβο του θανάτου. Σε απάντηση αυτής της σκέψης, τα επινεφρίδια μπαίνουν στο παιχνίδι, τα οποία συμβάλλουν επίσης στην ανάπτυξη πρόσθετης αδρεναλίνης. Η επίθεση πανικού αρχίζει.

Μετά από αρκετές τέτοιες καταστάσεις, το κλειστοφοβικό ξεκινά με κάθε τρόπο για να αποφύγει πιθανές επιθέσεις, απλά απομακρύνεται από καταστάσεις στις οποίες αυτό μπορεί να συμβεί ξανά. Αποφύγετε να διορθώσετε τον υπάρχοντα φόβο. Πράγματι, ο αριθμός των επιθέσεων αρχίζει να μειώνεται, αλλά καθόλου επειδή η ασθένεια έχει υποχωρήσει. Μόνο ένας άνθρωπος έμαθε να ζει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην πέφτει σε δύσκολες καταστάσεις. Εάν εισέλθει σε αυτά, η επίθεση είναι σχεδόν αναπόφευκτη.

Με μια σοβαρή παραβίαση, ένας άνθρωπος στερεί από τον εαυτό του την ευκαιρία να ζήσει πλήρως - πρέπει πάντα να κρατάει τις πόρτες ανοιχτές, μπορεί να αρνηθεί να κάνει το όνειρό του μόνο επειδή συνδέεται με κάποιο τρόπο με την ανάγκη να περάσει από ένα μεγάλο διάδρομο στο γραφείο ή σε κλειστό χώρο. Ένα άτομο σταματάει να ταξιδεύει, ανίκανο να ξεπεράσει το φόβο ακόμα και πριν απλώς την προοπτική να εισέλθει σε ένα αμαξοστοιχικό τμήμα ή να μπει στο θάλαμο επιβατών ενός αυτοκινήτου.

Αυτός ο τύπος φοβίας είναι αρκετά απλός στη διάγνωση, επομένως, δυσκολίες δεν προκύπτουν μόνο μεταξύ των ειδικών, αλλά και μεταξύ των ίδιων των ασθενών. Οι λεπτομέρειες του τι συμβαίνει συμβάλλει στη δημιουργία ενός ειδικού ερωτηματολογίου Rahman και Taylor, αφού απαντά στις ερωτήσεις που ο γιατρός δεν μπορεί μόνο να διαγνώσει με ακρίβεια την κλειστοφοβία, αλλά και να καθορίσει τον ακριβή τύπο και το βάθος της διαταραχής. Η κλίμακα άγχους, που χρησιμοποιείται επίσης στη διάγνωση, περιέχει 20 ερωτήσεις.

Για να απαλλαγείτε από την κλειστοφοβία ο ίδιος είναι πολύ δύσκολος, σχεδόν αδύνατος. Παρά το γεγονός ότι το κλειστοφοβικό γνωρίζει καλά ότι δεν υπάρχει κανένας πραγματικός λόγος να φοβάται για τη ζωή του στην καμπίνα του ασανσέρ ή στο ντους, δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, επειδή ο φόβος έχει γίνει μέρος του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όσοι θέλουν πραγματικά να ξεπεράσουν την αδυναμία τους (και ο φόβος κάνει ένα άτομο αδύναμο και ευάλωτο) Βεβαιωθείτε ότι συμβουλευτείτε το γιατρό σας.

Πρώτον, μπορεί κανείς να συναντήσει αμφίβολες συστάσεις στις οποίες ένα άτομο μπορεί να συμβουλεύεται να αποσυρθεί από τον εαυτό του και να σταματήσει να μοιράζεται φόβο με τους αγαπημένους του, για να αποφύγει τους ανελκυστήρες και τους διαδρόμους. Όλα αυτά θα επιδεινώσουν μόνο την πορεία της νόσου. Δεύτερον, ενώ το άτομο προσπαθεί να θεραπεύσει τον εαυτό του, η ψυχική διαταραχή γίνεται πιο επίμονη, βαθιά και θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο για να τον θεραπεύσει. Με άλλα λόγια, ο χρόνος είναι πολύτιμος.

Ταυτόχρονα με τη θεραπεία, προκειμένου να επιτευχθούν καλύτερα και ταχύτερα αποτελέσματα, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να τηρήσουμε τέτοιες συστάσεις ψυχολόγων.

• Πάρτε ένα μικρό μαλακό παιχνίδι, ένα φυλακτό (οποιοδήποτε μικρό πράγμα που μπορείτε να βάλετε στην τσέπη σας). Είναι σημαντικό να σας υπενθυμίζει ένα ευχάριστο γεγονός, που προκάλεσε αμέσως ευκρινείς ευχάριστες ενώσεις.Εάν αρχίσετε να αισθάνεστε άγχος, πάρτε αμέσως στα χέρια σας, αγγίξτε, κοιτάξτε, μυρίστε, κάντε ό, τι θέλετε, αλλά προσπαθήστε να αναπαράγετε στη μνήμη αυτές τις ευχάριστες αναμνήσεις που σχετίζονται με αυτό το πράγμα.
• Μην περιορίζετε τον εαυτό σας να επικοινωνείτε. Προσπαθήστε να επικοινωνείτε και να συναντάτε συχνότερα τους φίλους και τους συναδέλφους σας. Μια "κλήση σε ένα φίλο" βοηθά επίσης - με τα πρώτα σημάδια αύξησης του άγχους, αξίζει να καλέσετε τον αριθμό ενός στενού και αγαπημένου προσώπου που μπορεί απλά να συνομιλήσει μαζί σας για κάτι.
• Μάθετε τις τεχνικές αναπνοής και τη γυμναστική, βοηθάει στον καλύτερο έλεγχο του εαυτού σας, αν υπάρχει έντονο άγχος.
• Μην αποφεύγετε κλειστά δωμάτια και διαδρόμους, ασανσέρ και ντους, που σταδιακά σχηματίζουν στην εγκατάσταση σας ότι το κλείσιμο δεν είναι πάντα επικίνδυνο, και μάλιστα και αντίστροφα, επειδή ένας επικίνδυνος εχθρός ή κακά πνεύματα δεν μπορεί να εισέλθει στο κλειστό δωμάτιο.

Κατά τη διεξαγωγή της μαγνητικής τομογραφίας είναι μερικές φορές μια ζωτική ανάγκη - αυτή είναι μια πολύ ενημερωτική διαγνωστική μέθοδος. Αλλά πώς να κάνετε τον εαυτό σας να ξαπλώσει σε μια στενή κάψουλα της συσκευής και να μείνετε εκεί για πολύ καιρό είναι μια μεγάλη ερώτηση. Η διαδικασία διαρκεί περίπου μία ώρα και είναι απολύτως αδύνατο να επιβιώσει αυτή τη φορά, για παράδειγμα, για να κάνετε μια μαγνητική τομογραφία του εγκεφάλου ή ενός άλλου μέρους του σώματος.

Είναι σαφές ότι κανείς δεν πρέπει να εξαναγκάσει κανέναν. Κάθε ασθενής έχει το δικαίωμα να αρνηθεί τη διάγνωση για προσωπικούς λόγους, χωρίς καν να τις εξηγήσει στους γιατρούς. Αλλά είναι μια διέξοδος; Μετά από όλα, δεν μπορεί να διαγνωσθούν επικίνδυνες παθολογίες και το άτομο δεν θα λάβει την έγκαιρη θεραπεία.

Εάν η μορφή της κλειστοφοβίας δεν είναι βαριά, τότε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το σχηματισμό μιας νέας ψυχολογικής στάσης. Το προσωπικό δείχνει την κλειστοφοβία ότι η κάψουλα της συσκευής δεν είναι πλήρως σφραγισμένη, η συσκευή μπορεί να αφεθεί οποτεδήποτε θέλετε, μόνοι σας χωρίς τη βοήθεια ειδικών. Αν κάποιος καταλάβει αυτό, μπορεί να είναι ευκολότερο για αυτόν να υποβληθεί στην απαραίτητη διαδικασία.

Εάν οι εγκαταστάσεις ενός ιατρικού ιδρύματος επιτρέπουν την παροχή μιας ανοικτής τομογράφου σε έναν ασθενή με κλειστοφοβία, τότε θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί. Εάν δεν υπάρχει άλλη συσκευή εκτός από την κλειστή, τότε μπορούν να ληφθούν υπόψη και άλλες επιλογές. Με μια έντονη ψυχική διαταραχή, με τη συγκατάθεση του ασθενούς αποδεικνύεται ότι χρησιμοποιούνται φάρμακα που προκαλούν έντονο ύπνο φαρμάκων (παρεμπιπτόντως, η μαγνητική τομογραφία γίνεται σε μικρά παιδιά που απλά δεν μπορούν να αναγκαστούν να παραμείνουν ακίνητα για μια ώρα).

Είναι αποδεκτό να αντιμετωπίζετε τη κλειστοφοβία με περίπλοκο τρόπο και δεν πρέπει να πιστεύετε ότι υπάρχουν χάπια με τα οποία μπορείτε γρήγορα να νικήσετε το πρόβλημα. Απαιτεί ατομική προσέγγιση υψηλής ποιότητας ψυχοθεραπεία και τα φάρμακα απλά δεν παρουσιάζουν έντονο αποτέλεσμα στην καταπολέμηση του φόβου των περιορισμένων χώρων.

Όπως στις περισσότερες περιπτώσεις με άλλες διαταραχές άγχους, η φαρμακευτική θεραπεία δεν δείχνει υψηλή αποτελεσματικότητα. Οι ηρεμιστικές ουσίες βοηθούν μόνο εν μέρει και προσωρινά να εξαλείψουν ορισμένα από τα συμπτώματα (μειώνουν το φόβο), αλλά μετά το τέλος της πρόσληψης τους, η ανάπτυξη της τοξικομανίας είναι δυνατή και οι κρίσεις πανικού επιστρέφουν ξανά και ξανά. Η χρήση των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων δείχνει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, αλλά μόνο σε συνδυασμό με ψυχοθεραπευτικές τεχνικές.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, μια μέθοδος όπως η γνωστική θεραπεία βοηθά στη θεραπεία της κλειστοφοβίας. Ο γιατρός αποκαλύπτει όχι μόνο τις καταστάσεις που φοβούνται το άτομο, αλλά και τις αιτίες αυτών των φόβων και συνήθως βρίσκονται σε λανθασμένες πεποιθήσεις και σκέψεις. Ένας ειδικός στην ψυχολογία ή την ψυχοθεραπεία συμβάλλει στη δημιουργία νέων πεποιθήσεων και το άγχος ενός ατόμου μειώνεται αισθητά.

Η ψυχολογία γνωρίζει αρκετές μελέτες για την αποτελεσματικότητα της γνωστικής θεραπείας στην περίπτωση της κλειστοφοβίας. Ένας μεγάλος ειδικός στα θέματα αυτής της ψυχικής διαταραχής, ο S. J. Rahman (είναι επίσης συν-συγγραφέας της διαγνωστικής τεχνικής) έχει αποδείξει πειραματικά ότι περίπου το 30% των ασθενών με τη μέθοδο βοηθάει ακόμη και χωρίς πρόσθετα μέτρα.

Στο επόμενο στάδιο, ο ασθενής μπορεί να προσφέρει μια in vivo εμβάπτιση - αυτή η μέθοδος επιτρέπει σε ένα άτομο να εξετάσει τους φόβους του στο πρόσωπο. Πρώτον, ο ασθενής τοποθετείται σε περιστάσεις στις οποίες αισθάνεται λιγότερο φόβο και βαθμιαία αυξάνει το επίπεδο του φόβου στο μέγιστο, μετακινώντας στις πιο τρομερές εμπειρίες γι 'αυτόν. Αποδεικνύεται ότι η αποτελεσματικότητα αυτής της μεθόδου είναι περίπου 75%.

Η μέθοδος της διαδερμικής έκθεσης είναι πιο ευνοϊκή για τον ασθενή από ό, τι in vivo, καθώς όλες οι "επικίνδυνες" καταστάσεις δημιουργούνται και ελέγχονται από ειδικούς και η εμβάπτιση σε αυτές είναι πολύ ομαλή και σταδιακή. Η αποτελεσματικότητα της μεθόδου είναι κάπως χαμηλότερη από εκείνη της γνωστικής θεραπείας και in vivo - μόνο 25%.

Πρόσφατα, στο οπλοστάσιο των ψυχιάτρων εμφανίστηκαν πιο σύγχρονες μέθοδοι και τεχνικές, για παράδειγμα η χρήση της απόσπασης της προσοχής από την εικονική πραγματικότητα. Το πείραμα εκτελέστηκε σε ασθενείς με κλινικά διαγνωσμένη κλειστοφοβία. Ζητήθηκε να υποβληθούν σε μαγνητική τομογραφία. Και μόνο όσοι έλαβαν γυαλιά ενισχυμένης πραγματικότητας με ένα ειδικό πρόγραμμα 3D, το SnowWorld, ήταν σε θέση να υποβληθούν πλήρως στη διαδικασία μαγνητικής τομογραφίας χωρίς να καταφύγουν στη χρήση φαρμάκων.

Δεν υπάρχει ειδική πρόληψη. Οι γονείς πρέπει να το φροντίσουν - η τιμωρία στη γωνία, στο ντουλάπι ή στην αποθήκη δεν πρέπει να ασκείται, ειδικά αν το παιδί είναι ευαίσθητο και πολύ ευαίσθητο. Ως ενήλικας, συνιστάται να μάθετε να χαλαρώνετε - αυτό ακριβώς θα συμβάλει στην αποφυγή πανικού.