Trypanophobia: περιγραφή και τρόποι για να ξεπεραστεί ο φόβος

Ίσως, δεν υπάρχει κανένα άτομο στον κόσμο που να είναι εντελώς αδιάφορο για τις ενέσεις που πρέπει να κάνει. Η ανάδευση του φωτός, που περιμένει τον πόνο για τουλάχιστον μερικά δευτερόλεπτα, είναι μια φυσιολογική αντίδραση σε ένα αποτέλεσμα που δεν μπορεί να θεωρηθεί ανώδυνο. Υπάρχουν όμως άνθρωποι (και υπάρχουν πολλοί) που έχουν την προοπτική έγχυσης, ακόμα και αν εξαρτάται από την ζωή τους, προκαλώντας πανικό και ανεξέλεγκτη φρίκη.. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται τρυπανοφοβία.

Η τρυπανοφοβία είναι μια ψυχική διαταραχή που θεωρείται μία από τις πιο συνηθισμένες στον κόσμο. Αυτός είναι ένας παθολογικός φόβος για τσιμπήματα, βελόνες, σύριγγες και ενέσεις.. Σύμφωνα με τις ιατρικές στατιστικές, περίπου το 15% των κατοίκων του κόσμου πάσχουν από αυτόν τον φόβο. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε χώρες όπου εμφανίζονται νωρίτερα σύριγγες μίας χρήσης με λεπτές βελόνες που δεν προκαλούν έντονο πόνο όταν εμφανίζεται πρήξιμο, ο αριθμός των ατόμων που πάσχουν από αυτή τη διαταραχή είναι χαμηλότερος, για παράδειγμα, στην τριανοφοβία των ΗΠΑ διαγιγνώσκεται στο 10% των κατοίκων.

Στη Ρωσία και στον μετα-σοβιετικό χώρο, όπου για μεγάλο χρονικό διάστημα χρησιμοποιήθηκαν χοντρές μεταλλικές βελόνες επαναχρησιμοποιούμενων συριγγών, ο φόβος των ενέσεων είναι υψηλότερος - μέχρι το 20% των ανθρώπων της χώρας μας πάσχουν από τρυπανοφοβία. Αυτό δείχνει ότι Αυτή η φοβία συνδέεται στενά με την ποιότητα της ιατρικής περίθαλψης. Αλλά αυτό δεν είναι η μόνη προϋπόθεση για την ανάπτυξη της διαταραχής.

Συνήθως η τρυπανοφοβία αναπτύσσεται στην παιδική ηλικία, γι 'αυτό ονομάζεται συχνά ο φόβος της παιδικής ηλικίας. Η τρυπανοφοβία δεν πρέπει να συγχέεται με την ιατροφοβία - ο φόβος των γιατρών, ο φόβος της μετάβασης στα νοσοκομεία, οι εξετάσεις, οι εξετάσεις, η θεραπεία.

Συχνά, αυτές οι δύο φοβίες πηγαίνουν δίπλα-δίπλα, πολλοί jatrophobes φοβούνται όχι μόνο τους ανθρώπους με λευκά παλτά, αλλά και ενέσεις. Αλλά πολλοί τσαπανόφοβοι δεν φοβούνται τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, μπορούν να πάνε με ασφάλεια στην κλινική, να πάνε στο θεραπευτή αν είναι άρρωστοι, να κάνουν εξετάσεις αν δεν συνδέονται με διάτρηση και ενέσεις.

Το ίδιο το τρυπανοφόρο συνήθως ειλικρινά παραδέχεται ότι φοβάται τις ενέσεις. Πολλοί από τους ανθρώπους με αυτή τη διαταραχή δεν βλέπουν τίποτα ασυνήθιστο σε αυτό · στην κατανόησή τους, κάθε άτομο πρέπει να φοβάται τις ενέσεις. Αλλά σε μια επικίνδυνη κατάσταση, οι άνθρωποι με τσαπανόφωβες χάνουν την ικανότητα να ελέγχουν τη συμπεριφορά τους - μπορεί να λιποθυμούν με τη θέα μιας σύριγγας, να ξεσπάσουν και να ξεφύγουν, μερικοί παρεμποδίζονται από τέτοιο φόβο ώστε να μην μπορούν να περάσουν το κατώφλι της αίθουσας θεραπείας. Σε κάθε περίπτωση όπου οι ενέσεις μπορούν να αντικατασταθούν με χάπια ή οτιδήποτε άλλο, οι τρυπανοφόροι σίγουρα θα επωφεληθούν από αυτό.

Το αν είναι αυτή η φοβία επικίνδυνη είναι δύσκολο να το πούμε. Όσο ένα άτομο είναι υγιές και δεν υπάρχει ανάγκη για ενέσεις, η ζωή του δεν διαφέρει από τη ζωή όλων των άλλων. Αυτός ο φόβος δεν τον ενοχλεί με κανέναν τρόπο. Αλλά είναι απαραίτητο να αρρωστήσετε, υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη για έγχυση και το άτομο πέφτει σε κατάσταση άγχους.

Η αναμονή για την ένεση είναι πιο οδυνηρή για τον ίδιο από την ίδια την ένεση. Ορισμένες febs αρνούνται τις ενέσεις κατ 'αρχήν, παρά τα επιχειρήματα και την πειστικότητα των γιατρών. Και αυτή η άρνηση μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα υγείας και απειλή για τη ζωή.

Υπάρχουν φάρμακα που μπορούν να ληφθούν μόνο με ένεση ή στάγδην. Υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες η καθυστέρηση μπορεί να κοστίσει μια ζωή ασθενούς και έπειτα μια ένεση είναι ο καλύτερος τρόπος να παραδοθεί γρήγορα το σωστό φάρμακο στο σώμα του ασθενούς.

Δεν είναι τόσο δύσκολο να αναγνωρίσουμε την πραγματική τρυπανόφοβη.Πολλοί άνθρωποι λένε ότι φοβούνται να κάνουν ενέσεις, αλλά αυτά είναι απλά λόγια. Ένα πραγματικό άτομο που πάσχει από τρυπανοφοβία δεν θέλει να μιλήσει για αυτό το θέμα, διότι ακόμη και η σκέψη μιας τέτοιας διαδικασίας ως ένεση, είτε ενδοφλέβια είτε ενδομυϊκή, τον προκαλεί να υποφέρει. Υπάρχουν ασθενείς που φοβούνται τις ενέσεις στη φλέβα με τον πανικό, υπάρχουν εκείνοι που φοβούνται να διαπερνούν τους γλουτούς, πολλοί συνδυάζουν επιτυχώς τον φόβο όλων των τύπων ενέσεων, συμπεριλαμβανομένης της δειγματοληψίας αίματος από ένα δάκτυλο για μια γενική ανάλυση του διασκορπιστή.

Τα άτομα με αυτή τη διαταραχή προσπαθούν να σχεδιάσουν τη ζωή τους με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφεύγουν τις ενέσεις. Εάν υπάρχει η ευκαιρία να μην πάτε για εμβολιασμό, δεν θα πάνε. Εάν υπάρχει ακόμη και η παραμικρή πιθανότητα να αποφύγετε ιατρική εξέταση, όπου παίρνουν αίμα για ανάλυση, σίγουρα θα επωφεληθούν από αυτό.

Ο γιατρός που συνταγογραφεί τη θεραπεία θα προσπαθήσει να δει εάν είναι απαραίτητο να κάνει ενέσεις, εάν υπάρχει πιθανότητα να τα αντικαταστήσει με χάπια ή φάρμακο, αν όχι, τότε θα επανελέξει τις πληροφορίες από άλλους γιατρούς και στο Διαδίκτυο αρκετές φορές. Το άγχος θα αυξηθεί και τελικά ο τρυπανοφόρος σίγουρα θα προσπαθήσει να βρει μια δικαιολογία και να μην πάει για ενέσεις. Εάν αυτό δεν είναι δυνατό ή η ανάγκη για έγχυση έχει προκύψει ξαφνικά, δεν μπορεί να κρύψει τη φρίκη του.

Η δόση αδρεναλίνης του λιονταριού απελευθερώνεται αμέσως στο αίμα. Κάτω από τη δράση του γρήγορα οι μαθητές διασταλούν, τα χέρια αρχίζουν να τινάσσονται, το κάτω χείλος. Το δέρμα γίνεται χλωμό λόγω της εκροής αίματος (το σώμα, με σήμα κινδύνου, κάνει τα πάντα για να δώσει περισσότερο αίμα στους μύες, γιατί είναι πιθανό ότι θα είναι απαραίτητο να τρέξει ή να πολεμήσει).

Η καρδιά αρχίζει να κτυπά συχνά, η αναπνοή γίνεται ρηχή, διαλείπουσα και ρηχή. Η θερμοκρασία του σώματος μειώνεται ελαφρώς και ο ασθενής καλύπτεται με κολλώδη κρύο ιδρώτα. Μπορεί να ξεκινήσει το έμβρυο, μπορεί να προκύψει θόλωμα και απώλεια των αισθήσεων, μπορεί να υπάρξει υπόσχεση διαφυγής και διαφυγής - η συμπτωματική εικόνα είναι σε μεγάλο βαθμό ατομική και εξαρτάται όχι μόνο από τη σοβαρότητα της φοβίας, αλλά και από το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ατόμου.

Μετά από μια κρίση πανικού, οι ασθενείς με τρυπανοφοβία αισθάνονται συναισθηματικά εξαντλημένοι, κουρασμένοι, ντρέπονται. Είναι επικριτικοί απέναντι στον εαυτό τους, γνωρίζουν πολύ καλά τον παραλογισμό της κατάστασης, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να μην ξανασυμβεί η επίθεση πανικού. Ο ίδιος ο εγκέφαλος ξεκινά αυτές τις διαδικασίες, είναι κυρίως πέρα ​​από τον έλεγχο του ανθρώπου.

Τι είναι τόσο φοβισμένος από τον τρυπανόφοβο; Όλοι δεν φοβούνται ακριβώς τη στιγμή της παρακέντησης με μια αιχμηρή βελόνα του δέρματος. Μερικοί άνθρωποι αισθάνονται μια ψυχρή φρίκη στη σκέψη ότι εγχέονται με ένα φάρμακο μέσω μιας βελόνας, αισθάνονται κυριολεκτικά πώς εξαπλώνεται κάτω από το δέρμα, πάνω από τους μυς. Θεωρούν οδυνηρά τη διαδικασία της ένεσης. Μερικοί φοβούνται ότι μετά την ένεση θα υπάρξουν αιμορραγίες, αιματώματα, προσκρούσεις, παρατεταμένος πόνος.

Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τη μόλυνση με επικίνδυνες λοιμώξεις και μικρές φυσαλίδες αέρα που μπορούν να μπουν στη βελόνα ενώ παίρνουν ένα φάρμακο. Μερικές φορές φοβίζει όχι μόνο ολόκληρη τη διαδικασία με όλα τα στάδια της, αλλά και την εμφάνιση βελονών και συριγγών, ακόμη και αν δεν προορίζονται άμεσα για έναν συγκεκριμένο ασθενή - στον κινηματογράφο, στις φωτογραφίες και στις φωτογραφίες.

Η φοβία είναι εξίσου χαρακτηριστική τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Δεν παρατηρήθηκε σημαντική διαφορά φύλου. Αλλά στους άντρες, οι τσαπανόφοβοι έχουν ένα δυσάρεστο χαρακτηριστικό - είναι πιο επιρρεπείς σε εκδηλώσεις πανικού παρά σε γυναίκες.

Ο φόβος των ενέσεων σχηματίζεται στην παιδική ηλικία, και η συμπεριφορά των γονέων, η ιδιοσυγκρασία και ο χαρακτήρας του παιδιού συμβάλλουν πολύ σε αυτό. Όλα τα μωρά κάνουν ενέσεις, για παράδειγμα, εμβολιασμούς. Αλλά μερικοί άνθρωποι το αντέχουν, κλαίνε, βυθίζουν και σύντομα ξεχνούν την ένεση, ενώ άλλοι έχουν έντονο φόβο να επαναλάβουν την κατάσταση. Τα παιδιά με αυξημένη διέγερση του νευρικού συστήματος, ένα ασθενές όριο πόνου, ευπαθή μωρά με πλούσια φαντασία και αυξημένο άγχος είναι πιο επιρρεπή στην ανάπτυξη φοβιών.

Τέτοια παιδιά μπορούν να προκαλέσουν φόβο όχι μόνο τα συναισθήματά τους από τις ενέσεις, αλλά και ιστορίες, ταινίες, βιβλία, φωτογραφίες. Η τρομερή ιστορία του "μαύρου χεριού", που ερχόταν σε παιδικές αίθουσες και τραυμάτιζαν παιδιά με βελόνα με δηλητήριο, μπορεί να προκαλέσει έντονες εμπειρίες. Η ιστορία τελικά θα ξεχαστεί - η μνήμη είναι διαρρυθμισμένη έτσι ώστε να διαγράφει τις περιττές πληροφορίες που ένα άτομο δεν χρησιμοποιεί. Αλλά στο υποσυνείδητο επίπεδο, θα παραμείνει μια σαφής σύνδεση μεταξύ βελόνων, σύριγγες και κάτι τρομερό, θανατηφόρο, με απειλή.

Η συμπεριφορά των γονέων μπορεί να είναι επαρκής (είναι απαραίτητο να δοθεί μια ένεση - θα το κάνουμε), ή μπορεί να είναι ανήσυχο και βιωματικό. Η μαμά, η οποία, πριν από τον εμβολιασμό ενός παιδιού, είναι πιο νευρική από αυτόν, αυξάνει επίσης το επίπεδο ανησυχίας στο παιδί.

Υπάρχουν γονείς που λένε στα παιδιά ότι εάν δεν τρώνε ή σταματούν να περπατούν μέσα από τις λακκούβες, θα αρρωστήσουν και μετά θα πρέπει να πάνε στο νοσοκομείο για να κάνουν ενέσεις. Σχετικά με τις ενέσεις σε τέτοιες περιπτώσεις, σημειώστε ότι οι ενήλικες πάντοτε λένε. Εάν το παιδί είναι ύποπτο και ευαίσθητο, τέτοιες δηλώσεις από μόνες τους αρκούν για το υπόλοιπο της ζωής του να παραμείνει πανικό με το φόβο του χειρισμού των συριγγών.

Οι λόγοι μπορεί να οφείλονται σε μια αρνητική προσωπική εμπειρία - μια ανεπιτυχής ένεση, οι επιπλοκές, η αγενότητα του ιατρικού προσωπικού και οι χοντρές βελόνες. Στην περίπτωση αυτή, η εικόνα της σύριγγας σχετίζεται άμεσα με τον πόνο. Δεν υπάρχει άλλη σχέση. Και να φοβάσαι τον πόνο είναι γενικά ένας κανονικός αμυντικός μηχανισμός. Μόνο στους τρυπανόφοβους αποκτά μη φυσιολογικές υπερτροφικές κλίμακες.

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι γονείς με ένα τέτοιο πρόβλημα συχνά ανατρέφουν παιδιά που έχουν τσαπανόφοβες. Δεν πρόκειται για γενετική, όχι για κληρονομικότητα, αλλά για παράδειγμα - το παιδί δέχεται το μοντέλο του κόσμου και τις αλληλεπιδράσεις με αυτό που προσφέρουν οι γονείς για καλό νόμισμα. Ο φόβος της μαμάς ή του πατέρα για απλό χειρουργικό χειρισμό μπορεί απλώς να ληφθεί με την πίστη, και στη συνέχεια σχηματίζεται μια επίμονη βαθιά φοβία.

Καλεί να καταπολεμήσει τον φόβο των ενέσεων, να έλθει μαζί με μια προσπάθεια θέλησης και να νικήσει τη φοβία, την οποία το Internet είναι γεμάτο, στην πράξη μπορεί να κάνει λίγα πράγματα για να βοηθήσει τους πραγματικούς τσαπανόφοβους. Το θέμα είναι ότι τη στιγμή του κινδύνου δεν μπορούν να ελέγξουν τις εκδηλώσεις φόβου, επομένως δεν μπορεί να μιλήσει για οποιαδήποτε προσπάθεια θέλησης. Η ψυχική διάσπαση χρειάζεται να γίνει ειδική ψυχιατρική και ψυχοθεραπευτική βοήθεια.

Εξετάζεται η πιο αποτελεσματική μέθοδος νοητική συμπεριφορική ψυχοθεραπεία. Αυτή η τεχνική συμβάλλει στον εντοπισμό των πραγματικών αιτιών του φόβου. Ένας έμπειρος γιατρός δεν θα καλέσει να ξεπεράσει τη φρίκη, θα προσπαθήσει απλά να αλλάξει τις βασικές πεποιθήσεις του ασθενούς που προκαλούν αλυσιδωτή αντίδραση πανικού. Οι επαγγελματικές δραστηριότητες μπορούν να είναι μεμονωμένες και ομαδικές, και μπορούν να εφαρμοστούν πρόταση, ύπνωση, NLP, εκπαίδευση ασθενών στην αυτοεκπαίδευση, μέθοδοι βαθιάς χαλάρωσης των μυών.

Μόλις παραμείνει το πρώτο στάδιο, ο ασθενής θα αρχίσει σταδιακά να βυθίζεται σε καταστάσεις στις οποίες θα περιβάλλεται από εικόνες και αντικείμενα που είχαν προηγουμένως φοβίσει. Και καλά, αν στην αρχή ένα άτομο μπορεί να μιλήσει για ενέσεις χωρίς ενθουσιασμό, τότε μπορεί να πάρει μια σύριγγα, και στη συνέχεια να επιτρέψει στον εαυτό του να δοθεί μια ένεση βιταμινών ενδομυϊκά.

Εκτός από την ψυχοθεραπεία μπορεί να εφαρμοστεί φαρμακευτική αγωγή - Τα αντικαταθλιπτικά συνταγογραφούνται για την ανακούφιση των συμπτωμάτων άγχους και κατάθλιψης. Αν έχετε παρατηρήσει σημάδια φόβου για ενέσεις σε ένα παιδί, δεν πρέπει να τα αγνοήσετε και να περιμένετε έως ότου το παιδί «ξεπεράσει τους φόβους». Ζητήστε βοήθεια από έναν ψυχολόγο. Το "νεώτερο" η φοβία, τόσο πιο εύκολο είναι να το ξεφορτωθείτε.