Πώς να ξεπεραστεί ο φόβος;

Δεν υπάρχουν άφοβοι άνθρωποι στον κόσμο που δεν φοβούνται τίποτα. Αν κάποιος ξαφνικά γίνει έτσι, θα πεθάνει, γιατί χάνει τη σύνεση, την προσοχή, την ικανότητά του να εκτιμήσει κριτικά τι συμβαίνει γύρω. Αλλά μερικές φορές οι φόβοι μας περιπλέκουν σημαντικά τη ζωή μας και στη συνέχεια τίθεται το ερώτημα: πώς να αντιμετωπίσουμε τις εκδηλώσεις αυτού του ισχυρού πρωτόγονου συναισθήματος;

Ο φόβος είναι το βασικό έμφυτο συναίσθημα του ανθρώπινου σώματος. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, ακόμη και ένα έμβρυο στη μήτρα της μητέρας πριν από τη γέννησή του είναι ικανό να βιώνει φόβο και αυτό μας επιτρέπει να διεκδικήσουμε με καθαρή συνείδηση ​​ότι το αίσθημα φόβου δημιουργήθηκε από τη φύση δεν είναι τυχαίο. Χάρη σε αυτόν, η ανθρωπότητα επιβιώνει, ο φόβος κάνει ένα πρόσωπο πιο επιφυλακτικό, συνετό, σώζει τη ζωή του σε επικίνδυνες καταστάσεις. Χάρη στον φόβο, οι άνθρωποι έχουν καταλήξει σε πολλές χρήσιμες εφευρέσεις που αυξάνουν την ασφάλεια και την άνεση της καθημερινής μας ζωής.

Το αίσθημα του φόβου προκαλεί πολλές αόρατες φυσιολογικές διεργασίες που κινητοποιούν αμέσως το ανθρώπινο σώμα, προκαλώντας το να ενεργεί και να σκέφτεται πιο γρήγορα, να κινηθεί πιο ενεργά και να αυξήσει τη δύναμη και την ταχύτητα. Αλλά την ίδια στιγμή, μερικές φορές οι φόβοι γίνονται μια ιδεοψυχαία κατάσταση. Και τότε ονομάζονται φοβίες. Εάν μια υγιής αντίδραση είναι ένας τρόμος σε σχέση με μια συγκεκριμένη απειλή, τότε ένας παθολογικός φόβος είναι μια παράλογη φρίκη, την οποία το άτομο δεν μπορεί να εξηγήσει ο ίδιος.

Κατά κανόνα, όλοι φοβόμαστε κάτι, και αυτό είναι γενετικά καθορισμένο, κληρονομείται από τους προγόνους μας. Για παράδειγμα, ο φόβος του σκότους είναι εγγενής σε σχεδόν όλα τα παιδιά και τουλάχιστον στο 10% των ενηλίκων. Είναι εξίσου φυσιολογικό να φοβάσαι τα ύψη, το βάθος, την ανοιχτή φωτιά, το θάνατο. Ένας υγιής φόβος κάνει ένα άτομο ισχυρότερο, αφού περάσει η απειλή, περνάει γρήγορα και η συναισθηματική κατάσταση γίνεται ομοιόμορφη.

Ο παθολογικός φόβος μπορεί να συμβεί σε ορισμένες περιπτώσεις για ένα συγκεκριμένο άτομο, και δεν κινητοποιεί, αλλά κάνει ένα άτομο ευάλωτο: σε μια επίθεση πανικού, κανείς δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις, κανείς δεν είναι σε θέση να γίνει ισχυρότερη.

Χρειάζεται να πω αυτό ο παθολογικός φόβος κάνει ένα άτομο υποδεέστερο, υπαγορεύει τις δικές του συνθήκες. Ένα άτομο αρχίζει να αποφεύγει επιμελώς αντικείμενα και καταστάσεις που προκαλούν πανικό, και μερικές φορές γι 'αυτό πρέπει να αλλάξει ολόκληρο τον τρόπο ζωής του. Βάλτε τον εαυτό σας στον εαυτό σας: οι άνθρωποι με κλειστοφοβία (φόβος περιορισμένων χώρων) περπατούν ακόμα και στους επάνω ορόφους πολυώροφων κτιρίων, για να μην είναι στην ατμόσφαιρα ενός αυτοκινήτου του ανελκυστήρα, ενώ οι άνθρωποι με κοινωνική φοβία συχνά αρνούνται να φύγουν από το σπίτι, πηγαίνουν στο κατάστημα, πηγαίνουν στη δουλειά, γίνονται κρατούμενοι του φόβου τους.

Με tripofobii, οι άνθρωποι φοβίζουν τις τρύπες των cluster και μια επίθεση πανικού μπορεί να συμβεί από ένα είδος σφουγγαριού πλυσίματος πιάτων ή κομμάτι τυριού και ένα parrez εμποδίζει ένα άτομο να πάει στην τουαλέτα όταν χρειάζεται, αν βρίσκεται σε δημόσιο χώρο, ο φόβος μιας δημόσιας τουαλέτας απλά τον εμποδίζει κύστη.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουν φυσιολογικούς υγιείς φόβους, ή μάλλον ενθουσιασμό, άγχος, συνήθως - πριν από σημαντικά γεγονότα, το αποτέλεσμα του οποίου δεν μπορούμε να προβλέψουμε ακριβώς (πριν από μια επιχείρηση, εξετάσεις, συνέντευξη). Τέτοιες εμπειρίες δεν μας στερούν γενικά την επάρκεια, αλλά μπορούν να παρεμβαίνουν στον ύπνο και να κοιμούνται σωστά, αλλιώς δεν προκαλούν σημαντική βλάβη. Αυτό συνέβη έτσι ώστε οι άνθρωποι τείνουν να φοβούνται το άγνωστο, και το επερχόμενο γεγονός είναι τυλιγμένο σε αυτό.

Οι παθολογικοί φόβοι, ακόμη και στο κατώφλι ενός γεγονότος, επιδεινώνουν σημαντικά την ποιότητα ζωής. - Τα FOB στο κατώφλι της λειτουργίας μπορεί να είναι πολύ ανήσυχοι, στα πρόθυρα της διαταραχής του άγχους και όταν αντιμετωπίζουν ένα τρομακτικό αντικείμενο, χάνουν κάθε έλεγχο στον εαυτό τους.

Για να καταλάβετε πώς να νικήσετε το φόβο, πρέπει να είστε σαφείς σχετικά με τους νόμους που αναπτύσσει:

• στην κεντρική περιοχή (περιοριστικό σύστημα) του εγκεφάλου, ενεργοποιείται η αμυγδαλή.
• το σήμα κινδύνου (αληθές ή φανταστικό) επεξεργάζεται από την αμυγδαλή και ξεκινά η διαδικασία, η οποία ονομάζεται "hit ή run".
• δεδομένου ότι τόσο το τρέξιμο όσο και ο αγώνας απαιτούν δύναμη, ο εγκέφαλος σε ένα χωριστό δευτερόλεπτο ξεκινά τη διαδικασία της ολικής κινητοποίησης - η κυκλοφορία του αίματος κατευθύνεται περισσότερο στους μύες, η εκροή αίματος από τα εσωτερικά όργανα και το δέρμα συμβαίνει.
• τα μαλλιά στα χέρια και τα πόδια σταθεί στο τέλος (η φύση δημιούργησε αυτό το αντανακλαστικό στη φύση για να εκφοβίσει τους εχθρούς)?
• το έργο των ιδρωτοποιών αδένων ενεργοποιείται (προφανώς, επίσης για να εκφοβίσει τους εχθρούς, αλλά με τη μυρωδιά), η θερμοκρασία του σώματος μειώνεται?
• ο επινεφριδιακός φλοιός παράγει μια μεγάλη ποσότητα της ορμόνης αδρεναλίνης, η οποία εισέρχεται στην κυκλοφορία του αίματος και αμέσως οδηγεί σε μείωση του βάθους της αναπνοής, καρδιακή παλλινδρόμηση και διασταλμένες κόρες.
• το δέρμα γίνεται ανοιχτό, η παραγωγή ορμονών φύλου πέφτει απότομα, υπάρχει μια οδυνηρή αίσθηση στην κοιλιά,
• το στόμα στεγνό, καθίσταται δύσκολο να καταπιεί.

Έτσι, η κύρια αιτία του φόβου μας είναι η φύση μας, ο δικός μας εγκέφαλος και εκείνα τα αρχαία προγράμματα επιβίωσης (το ένστικτο της αυτοσυντήρησης) που είναι ενσωματωμένα σε αυτό. Αλλά δεν είναι κάθε φόβος να μετατραπεί σε μια μορφή ψυχικής διαταραχής, και εδώ γιατί. Η πιθανότητα εμφάνισης φοβιών αυξάνεται εάν:

• το παιδί μεγαλώνεται σε μια αυταρχική οικογένεια, όπου στερείται του δικαιώματος ψήφου, τα παιδιά αυτά δεν γνωρίζουν πώς να λαμβάνουν αποφάσεις.
• το παιδί μεγαλώνει σε μια ατμόσφαιρα υπερ-φροντίδας, και σε αυτή την περίπτωση, το παιδί επίσης δεν ξέρει πώς να λαμβάνει αποφάσεις, αλλά φοβάται επίσης τον κόσμο έξω από το παράθυρο (οι γονείς προσεκτικά από την παιδική ηλικία υποδηλώνουν ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνος).
• το παιδί δεν δίνουν προσοχή δεν έχει κανέναν να μοιραστεί τους φόβους του (η αρχή του κινούμενου σχεδίου για το γατάκι Δώσε "ας φοβόμαστε μαζί" είναι πολύ σημαντικό στην παιδική ηλικία!)?
• το παιδί εκτίθεται σε τρομερές καταστάσεις γι 'αυτόν, τιμωρίες (τοποθετημένες σε σκοτεινή γωνία, κλειστές σε ντουλάπα).
• τρομάξτε το παιδί εσκεμμένα - "Ο Μπαμπάι θα έρθει", "θα αρρωστήσετε, θα πεθάνετε", και ούτω καθεξής.

Ο φόβος δεν εμφανίζεται μόνο όταν υπάρχει μια προφανής απειλή. Μπορεί να είναι ένα σημάδι μιας προηγούμενης εμπειρίας (εάν ένας άνθρωπος δαγκωθεί από ένα σκυλί, είναι πιο πιθανό να φοβάται τα σκυλιά) και ο φόβος μπορεί να είναι ένας λόγος για μια αξεπέραστη εμπειρία (φοβάμαι δηλητηριώδη φίδια, αν και δεν τα αντιμετώπισα ποτέ πριν). Μερικές φορές ο φόβος μας επιβάλλεται από έξω, και εδώ πρέπει να πείτε "ευχαριστώ" στην τηλεόραση, η οποία συχνά ζωγραφίζει για τρόμο, δολοφονία, ιατρικά λάθη, επικίνδυνες ασθένειες που εξαπλώνονται γρήγορα), κινηματογράφο με ταινίες τρόμου και θρίλερ, βιβλία και φιλικές γνωριμίες οι οποίοι είναι πάντοτε έτοιμοι να πουν τη "φοβερή ιστορία" από τη ζωή των φίλων του.

Για να καταλάβετε τι ακριβώς προκαλεί το φόβο σας, δεν χρειάζεται μόνο να θυμάστε την παιδική σας ηλικία, τους γονείς σας, τις εκπαιδευτικές μεθόδους τους, αλλά και να αξιολογείτε με προσοχή ποιοι είστε. Έχει αποδειχθεί ότι τα άτομα με λεπτή ψυχική οργάνωση, ευαίσθητα, ευάλωτα, ντροπαλά, αντιμετωπίζουν ορισμένες δυσκολίες στην επικοινωνία και την εμπειρία τους τώρα, οι απλοί άνθρωποι είναι πιο επιρρεπείς σε φόβους.

Πριν απαντήσετε σε αυτήν την ερώτηση, θα πρέπει να καταλάβετε σαφώς για τον εαυτό σας τον φόβο στον οποίο έχετε να αντιμετωπίσετε. Αν αυτός είναι ένας υγιής αμυντικός μηχανισμός - είναι αδύνατο να τον νικήσετε και δεν είναι απαραίτητο, δεν μπορείτε να επιβιώσετε χωρίς αυτό. Αν μιλάμε για παθολογικό φόβο (μια φοβία, μια κατάσταση στα όρια μιας φοβίας), τότε είναι σχεδόν αδύνατο να ξεπεραστεί αυτός ο φόβος μόνος σου - χρειάζεσαι τη βοήθεια ειδικού (ψυχολόγου, ψυχοθεραπευτή). Στη μάχη με τον φόβο σας, θα χρειαστείτε το κύριο όπλο - μια σαφή αντίληψη ότι πρέπει να πολεμήσετε όχι με συγκίνηση, αλλά με τους λόγους που την προκάλεσαν.

Απαιτείται ειδικός για να προσδιορίσει με ακρίβεια τις αιτίες αυτές. Οι προσπάθειες να καταπολεμηθούν ανεξάρτητα οι εκδηλώσεις (συμπτώματα) χωρίς να αναλυθούν οι αιτίες και η διόρθωση είναι χάσιμο χρόνου. Μπορείτε να παρακολουθήσετε τις προπονήσεις των μοντέρνων προπονητών όσο θέλετε, να μελετήσετε το διαλογισμό, να διαβάσετε βιβλία από την κατηγορία "100 συμβουλές - πώς να κερδίσετε θάρρος". Αλλά χωρίς να καθορίσετε τις βασικές αιτίες του φόβου σας από όλα αυτά θα είναι άχρηστο. Ο φόβος σίγουρα θα επιστρέψει μόλις προκύψουν καταστάσεις και καταστάσεις, παρόμοιες με εκείνες που προκάλεσαν τον πανικό.

Εάν ο φόβος σας δεν συνοδεύεται από σοβαρές κρίσεις πανικού, μπορείτε να προσπαθήσετε να αναζητήσετε μόνοι σας τις αιτίες. Σε μια ήρεμη κατάσταση, να θυμάστε ότι όσο το δυνατόν περισσότερα γεγονότα από την παιδική ηλικία σχετίζονται με πιθανές καταστάσεις στις οποίες είδατε, ακούσατε, αντιλήφθηκε ένα τρομακτικό αντικείμενο. Φοβάσαι να οδηγήσεις το μετρό; Ίσως σε παιδική ηλικία χάσατε εκεί; Ή είδε μια ταινία καταστροφής στην οποία πέθαναν άνθρωποι στο μετρό; Θυμηθείτε πως μεγάλες, πόσο συχνά αισθανόσασταν φόβοι στην παιδική ηλικία και την εφηβεία;

Στη συνέχεια, πρέπει να αξιολογήσετε την πραγματικότητα - σε ποιες καταστάσεις αρχίζει συχνά η επίθεση του φόβου ότι αυτό προηγείται; Ο φόβος προκαλεί ένα συγκεκριμένο αντικείμενο ή φοβάσαι κάτι που δεν μπορεί καν να περιγράψει με λόγια;

Έχοντας προσδιορίσει το αντικείμενο του φόβου (στην περίπτωση μας είναι το μετρό), η αιτία του φόβου είναι μια αρνητική εμπειρία που σχετίζεται με το μετρό, ένα περιστατικό ή μια γενική εντύπωση της ταινίας, ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να αλλάζουμε τις ρυθμίσεις στις σωστές. Ξεκινήστε σταδιακά να σημειώσετε τη θετική πλευρά αυτού του τύπου μεταφοράς - ταχύτητα, ασφάλεια, ευκαιρία κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, να συναντήσετε ενδιαφέροντα άτομα ή απλά να περάσετε χρόνο στο δρόμο πίσω από το βιβλίο. Θα πρέπει να είναι στην πραγματικότητα αυτόματη εκπαίδευση.

Στη συνέχεια, προχωρήστε σε βαθμιαία εμβάπτιση στο περιβάλλον του μετρό. Σήμερα, μείνετε στην πόρτα του σταθμού. Αύριο, μπείτε και παραμείνετε στο λόμπι. Φροντίστε να σημειώσετε ότι δεν συμβαίνει τίποτα τρομερό. Την τρίτη μέρα, μπορείτε να αγοράσετε ένα εισιτήριο και να κατεβείτε κάτω, και στη συνέχεια να προσπαθήσετε να μπείτε στο αυτοκίνητο και να οδηγήσετε μέσα από το σταθμό ή άλλο. Έτσι δεν παλεύετε ούτε με το φόβο, αλλά διδάσκετε το σώμα σας σ 'αυτό, δώστε το φόβο με μετριοπάθεια.

Ο κίνδυνος με τον οποίο αντιμετωπίζετε κάθε μέρα υποτιμάται και γίνεται αντιληπτός λιγότερο έντονα. Παρατηρήστε πόσο γρήγορα οι άνθρωποι συνηθίζουν την κατάσταση σε έναν πόλεμο ή σε μια ζώνη φυσικών καταστροφών. Το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να γίνει και εσύ. Εάν αρχικά ο φόβος είναι αρκετά δυνατός, επιδιώξτε την υποστήριξη ενός αγαπημένου σας, σύντροφο, συγγενή - αφήστε τον να παραμείνει στο μετρό μαζί σας (και πάλι, πίσω στην αρχή της γελοιογραφίας "ας φοβόμαστε μαζί").

Μια παρόμοια μέθοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε οποιαδήποτε τρομακτική κατάσταση ή αντικείμενο. Είναι πολύ σημαντικό να μην αποφεύγετε, αλλά να αντιμετωπίζετε τον φόβο. Δεν ήταν καθόλου το γεγονός ότι οι δάσκαλοι ενημέρωναν τον σαμουράι. Η αποφυγή μόνο επιδεινώνει το φόβο.Αλλά επειδή οι συμβουλές όπως "φοβούνται το μετρό - κίνηση με λεωφορείο" είναι επιβλαβείς και επικίνδυνες, αν και στην ψυχή για όλους όσους φοβούνται αυτοί βέβαια βρίσκουν μια ζωντανή απόκριση και έγκριση.

Στη διαδικασία της "συνηθίζει να" φοβούνται, εσωτερική προσαρμογή σε αυτό, Θα χρειαστείτε κάποιες πρακτικές συμβουλές που θα σας βοηθήσουν να αντιμετωπίσετε γρήγορα τις εκφράσεις του συναισθήματος, αν σας ξαφνικά σε πιάσει σε οποιοδήποτε στάδιο του αγώνα σας.

• Πράξη ενεργά. Μια επίθεση από τον ιδεοψυχαίο φόβο συνήθως δεν ξεκινά αυθόρμητα, έχοντας παρατηρήσει τον εαυτό σας, θα βρείτε μερικούς «προδρόμους» - άγχος, τρόμο, αδυναμία κλπ. Έχοντας αισθανθεί αυτές τις ενέργειες, προσπαθήστε να αλλάξετε την προσοχή σας σε κάτι θετικό. Για να γίνει αυτό, μπορείτε να έχετε μαζί σας ένα μικρό φυλαχτό (ένα στοιχείο που σχετίζεται με ένα ευχάριστο γεγονός, ένα άτομο). Κρατήστε το, δείτε το, προσπαθήστε να αναπαράγετε όσο το δυνατόν ακριβέστερα τις αναμνήσεις της ημέρας που λάβατε αυτό το στοιχείο, την εμφάνιση του ατόμου που σας παρουσίασε ή ήταν κοντά. Αυτό θα βοηθήσει στη μείωση του άγχους, επειδή θα δώσετε στον εγκέφαλο ένα άλλο καθήκον.
• Πόνος για βοήθεια. Η ώθηση του πόνου είναι σε θέση να αλλάξει αμέσως τον εγκέφαλό σας στον τρόπο προστασίας, θα αρχίσει να λύει το σημερινό "πρόβλημα" και η ανάπτυξη του φόβου θα ανασταλεί. Φυσικά, δεν ζητούμε την ακρωτηριασμό και τον αυτο-ακρωτηριασμό. Αρκεί να φοράτε ένα λεπτό κόμμι φαρμακείο στον καρπό σας, το οποίο μπορεί να τραβηχτεί και να απελευθερωθεί σε μια φοβερή στιγμή. Μπορείτε επίσης να τεντώσετε τον εαυτό σας.
• Μάθετε να χαλαρώσετε. Εάν η κατάσταση το επιτρέπει, τότε με τα πρώτα σημάδια του επικείμενου φόβου να καθίσετε άνετα, πάρτε μια ελεύθερη στάση. Μην περάσετε τα χέρια και τα πόδια σας, αισθανθείτε πώς εισπνέετε και εκπνέετε. Εάν είναι απαραίτητο, ξεβιδώστε το κολάρο του πουκάμισου, χαλαρώστε τη ζώνη. Εμπιστευθείτε μεμονωμένες ομάδες μυών (για παράδειγμα, γλουτούς ή πόδια), κρατήστε για περίπου πέντε λεπτά και χαλαρώστε. Προσπαθήστε να το κάνετε αυτό αρκετές φορές. Μάστερ μερικές βασικές ασκήσεις αναπνοής - επίσης χρήσιμες.

• Κοιτάξτε τις λεπτομέρειες. Αν ο φόβος φτάσει αναπόφευκτα, προσπαθήστε να το εξετάσετε λεπτομερώς, εστιάστε σε μεμονωμένα στοιχεία. Συνειδητά δώστε προσοχή σε αυτό που βλέπετε, πώς φαίνεται, ποιο χρώμα είναι, τι μυρίζει. Στην περίπτωση του μετρό, εξετάστε τους ανθρώπους · προσπαθήστε να προσδιορίσετε την ηλικία και το επάγγελμά τους με την εμφάνιση. Ακούστε τις συνομιλίες τους. Αυτή η απλή διαδικασία θα βοηθήσει στην αποσπά την προσοχή. Και η εισπνοή των μυρωδιών του μετρό θα σας βοηθήσει να προσαρμόσετε γρήγορα στο φόβο. Το μαθηματικό αποτέλεσμα βοηθάει πολύ καλά - μετράτε τους ανθρώπους στο αυτοκίνητο, προσπαθήστε να μετρήσετε τον αριθμό των σταθμών στο σχέδιο του μετρό, να μετρήσετε ξεχωριστά τις γυναίκες, τους άνδρες και τα παιδιά.
• Πίνετε νερό, βάλτε ένα γλειφιτζούρι στο στόμα σας.. Μπορούν να πάρουν μαζί σας, αφήνοντας το σπίτι. Αυτό θα βοηθήσει στην αλλαγή του σώματος από την κινητοποίηση στην πέψη των τροφίμων. Χρησιμοποιήστε αυτή τη μέθοδο μόνο εάν δεν έχετε κρίσεις πανικού με απώλεια συνείδησης.

Όλες οι παραπάνω μέθοδοι, δυστυχώς, δεν είναι κατάλληλες στην περίπτωση των φοβιών. Εάν ένα άτομο πάσχει από παράλογο φόβο, τότε οι επιθέσεις αυτού του είδους δεν μπορούν να τον ελέγξουν και γι 'αυτό θα είναι δύσκολο να κάνει κάτι μόνο του. Ο αγώνας με το φόβο θα βοηθήσει τους επαγγελματίες που έχουν πολλές τεχνικές και μεθόδους βοήθειας.

Στην περίπτωση των ανησυχιών των παιδιών, ένας έμπειρος δάσκαλος ή εκπαιδευτικός μπορεί να βοηθήσει, αλλά με την προϋπόθεση ότι οι φόβοι άρχισαν πρόσφατα. Οι μορφές παιδαγωγικών μεθόδων φοβίας δεν αντιμετωπίζονται. Τι μπορεί να κάνει ένας δάσκαλος; Μπορεί να δημιουργήσει ένα περιβάλλον για το παιδί στο οποίο δεν θα υπάρχει τίποτα τρομακτικό και κάθε νέα ενέργεια και έργο θα εκφωνηθεί και προετοιμαστεί εκ των προτέρων. Αυτό θα βοηθήσει στη μείωση του υψηλού επιπέδου άγχους στο παιδί. Θα σταδιακά αρχίσει να χαλαρώνει.

Πολλά εξαρτώνται από τους γονείς και τους δασκάλους. Αν το παιδί είναι δειλά, είναι πολύ σημαντικό για αυτόν να γνωρίζει ότι δεν τον γελούν, αλλά μάλλον τον αντιστάθμισε. Θυμηθείτε πώς διδάσκουμε τα παιδιά να κάνουν τα πρώτα βήματα; Υποστηρίζουμε το χέρι. Και σε κάποιο σημείο, αφήστε το. Τι κάνει ένα παιδί; Αμέσως πέφτει, παρατηρώντας ότι δεν κρατείται πλέον. Κατά τον ίδιο τρόπο, τα παιδιά συμπεριφέρονται ενώ μαθαίνουν να οδηγούν ένα ποδήλατο, πατινάζ.

Αλλά αν σε αυτό το στάδιο για να πείσει το παιδί ότι δεν είχε προηγηθεί, οδηγούσε τον εαυτό του, τότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι η εκπαίδευση τελείωσε με πλήρη επιτυχία. Δηλαδή, το παιδί απλά πρέπει να πιστέψει ότι μπορεί. Και τότε ο φόβος υποχωρεί.

Υπάρχουν διάφορες μέθοδοι διόρθωσης των φοβιών και σήμερα οι πιο αποτελεσματικές είναι οι ψυχοθεραπευτικές μέθοδοι. Μια καλά εδραιωμένη μέθοδος εμβάπτισης "in vivo", στην οποία ένα άτομο, στην πραγματικότητα, πρέπει να υποβληθεί σε θεραπεία με ένα σοκ αποτέλεσμα.

Η βύθιση σε μια ατμόσφαιρα φόβου, μετρημένης, τακτικής, που πραγματοποιείται υπό την επίβλεψη ενός ειδικού, βοηθάει να μην ξεπεραστεί η φρίκη, αλλά να μάθουμε να συνυπάρχουμε με αυτό ειρηνικά και ήσυχα. Η μέθοδος βασίζεται στις παρατηρήσεις ειδικών που μελετούσαν μηχανισμούς προσαρμογής σε άτομα στις ζώνες των μαχητικών ενεργειών και των καταστροφών. Αποδείχθηκε ότι σταδιακά μπορείτε να συνηθίσετε να φοβάστε και ταυτόχρονα να μειωθεί η ένταση και η δύναμή του. Ο εγκέφαλος θα σταματήσει να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο ως έκτακτη ανάγκη και θα αρχίσει να το αντιμετωπίζει ως καθημερινό περιστατικό.

Στην πράξη, αυτό μπορεί να γίνει με διαφορετικούς τρόπους. Όλα εξαρτώνται από τα ατομικά διανοητικά χαρακτηριστικά του ατόμου. Κάποιος πρέπει να τοποθετηθεί σε ένα serpentarium έτσι ώστε να συνηθίσει σε φίδια, και ο άλλος πρέπει μόνο να επισκεφθεί το κατάστημα κατοικίδιων ζώων και να εξετάσει ερπυσμούς ερπυσμού από μια ασφαλή απόσταση. Ο φόβος για το νερό μπορεί να ξεπεραστεί με τα μαθήματα κολύμβησης και καταδύσεων από έναν έμπειρο ειδικό σε αυτούς τους τομείς και ο φόβος για το σκοτάδι μπορεί να ξεπεραστεί. κάθε ενδιαφέρουσα δραστηριότητα που είναι δυνατή μόνο στο σκοτάδι (για παράδειγμα, τραβώντας φως λαβές ή προβολή filmstrips).

Ο πιο συνηθισμένος τρόπος για να βοηθήσετε με τους παράλογους φόβους στην ψυχιατρική είναι η γνωστική-συμπεριφορική θεραπεία. Περιλαμβάνει διάφορα στάδια. Αρχικά, ο γιατρός πρέπει να ανακαλύψει όλες τις πιθανές καταστάσεις και περιστάσεις από την εμφάνιση πανικού, καθώς και τους λόγους που οδήγησαν στην ανάπτυξη μιας φοβίας. Αυτό γίνεται με συνεντεύξεις, δοκιμές. Ως αποτέλεσμα, θα καταρτιστεί ένας μεμονωμένος κατάλογος των "επικίνδυνων" καταστάσεων.

Στη συνέχεια, ο ειδικός προχωρά στην αντικατάσταση των λανθασμένων ψυχικών εγκαταστάσεων του ασθενούς στις σωστές. Αυτό γίνεται μέσω συνομιλιών, νευρογλωσσικού προγραμματισμού, συνόδων ύπνωσης. Ο στόχος είναι να εξαλειφθεί η εγκατάσταση που κάνει ένα άτομο να πιστέψει ότι τα μικροσκοπικά γατάκια μπορούν να είναι θανατηφόρα, ότι οι νυχτερίδες και οι αράχνες απειλούν την ανθρώπινη ζωή, ότι στο σκοτάδι μπορεί να υπάρχει κίνδυνος, ότι η κοινωνία είναι εχθρική.

Οι σωστές στάσεις, που σταδιακά γίνονται δικές τους, λύουν το πρόβλημα του παραλογισμού του φόβου.. Ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται μόνο ότι ο φόβος μιας αράχνης είναι ηλίθιος, αλλά βλέπει σε μια ζωή αράχνης ένα μεγάλο όφελος για τον πλανήτη. Παραδέχεται χωρίς θλίψη το γεγονός της ύπαρξης της αράχνης και είναι έτοιμη να τα βάλει μαζί του. Φυσικά, κανείς δεν χρειάζεται να αγαπάει μια αράχνη, αυτό δεν είναι απαραίτητο. Αλλά οι επιθέσεις πανικού, με τις οποίες προηγήθηκε κάθε συνάντηση με αρθρόποδα, δεν θα είναι πλέον.

Στο τελικό στάδιο της ψυχοθεραπείας νοητικής συμπεριφοράς αρχίζει μια σταδιακή εμβύθιση σε επικίνδυνες καταστάσεις. Από τον καταρτισμένο κατάλογο, πρώτα λάβετε εκείνα που αρχικά προκάλεσαν το μικρότερο άγχος και ταξινόμησαν όλες τις περιστάσεις σύμφωνα με την αυξανόμενη αξιολόγηση της κλίμακας άγχους. Με άλλα λόγια, οι πιο σοβαρές εφιάλτες που προκάλεσαν ιερή φρίκη και καταπληξία πριν από την έναρξη της θεραπείας, θα αρχίσουν να μεταφράζουν στην πραγματικότητα την τελευταία.

Δεν μπορούν να βιώσουν όλες οι καταστάσεις στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα, ένα άτομο φοβάται το διάστημα και τα αστέρια ή τους εξωγήινους. Μην το στείλετε στο ISS, έτσι ώστε να πείσει προσωπικά για την απουσία πράσινων ανδρών σε τροχιά!

Σε αυτή την περίπτωση, οι ειδικοί μπορούν να εφαρμόσουν τεχνικές υποταγικής άμυνας, στις οποίες η κατάσταση έχει μελετηθεί από έναν γιατρό και μεταφέρεται στον ασθενή υπό ύπνωση. Ο άνθρωπος πιστεύει, είναι σε έκσταση, ότι αυτή τη στιγμή είναι παρούσα στο ISS ή στον Άρη, ότι έχει συναντήσει ένα εξωγήινο πλάσμα. Μπορεί να επικοινωνήσει με τον γιατρό, να μεταφέρει σε αυτόν ό, τι βλέπει, αισθάνεται. Έτσι είναι η εμβύθιση και η προσαρμογή, και τελικά - η υποτίμηση του φόβου καθαυτού.

Μερικές φορές η ψυχοθεραπεία συμπληρώνεται με φάρμακα, αλλά όχι τόσο συχνά. Το γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει ειδική θεραπεία για φόβο. Οι ηρεμιστικές ουσίες βοηθούν μόνο να καταστείλουν μια κρίση πανικού, δεν θεραπεύουν την κατάσταση και τις αιτίες της, και τέτοια φάρμακα μπορούν επίσης να προκαλέσουν εθισμό. Τα αντικαταθλιπτικά βοηθούν στην ταυτόχρονη κατάθλιψη (οι άνθρωποι με φοβίες είναι πολύ ευαίσθητοι σε αυτή τη μάστιγα).

Για την εξομάλυνση του ύπνου μπορεί να προταθούν υπνωτικά χάπια, και οι γιατροί συστήνουν συχνά ηρεμιστικά που θα σας βοηθήσουν να ηρεμήσετε.

Η συντριπτική πλειοψηφία των παθολογικών φόβων που δεν μας επιτρέπουν να ζήσουμε πλήρως και να σας κάνει να ονειρευτείτε να τους απαλλαγείτε, σχηματίζονται στην παιδική ηλικία. Και επειδή οι ψυχολόγοι συστήνουν στους γονείς να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό το θέμα, επειδή μπορούμε να αναπτύξουμε πλήρως ένα άτομο με ένα κανονικό υγιές επίπεδο φόβου για κάτι. Για να το κάνετε αυτό, προσπαθήστε να δημιουργήσετε μια ατμόσφαιρα αμοιβαίας εμπιστοσύνης στο σπίτι και την οικογένειά σας από πολύ μικρή ηλικία - οι φόβοι γίνονται λιγότερο όταν μιλιούνται και συζητούνται.

• Μην χλευάζετε τον φόβο του παιδιού, ανεξάρτητα από το πόσο γελοίο μπορεί να σας φανεί. Αν το παιδί ισχυρίζεται ότι ο Buka ζει στο ντουλάπι, αυτό σημαίνει ότι στην αντίληψή του για τον κόσμο αυτό είναι αλήθεια. Ακούστε προσεκτικά και σκεφτείτε έναν τρόπο να νικήσετε τον Buku (μπορεί να είναι οτιδήποτε από ένα γεμάτο γεύμα δείπνο σε ένα τελετουργικό με μια πινελιά μιας ομοιοκαταληξίας πριν πάτε για ύπνο).
• Βρείτε πάντα χρόνο για ένα παιδί. Η φρεσκάδα και η προσοχή δεν συμβαίνουν πολύ. Αυτό είναι το "καλώδιο ασφαλείας" του, το οποίο θα βοηθήσει να αντιμετωπίσει οποιεσδήποτε δυσκολίες, συμπεριλαμβανομένου του φόβου.
• Μην προκαλείτε αυθόρμητα τους φόβους - Μην δημιουργείτε τρομακτικές ιστορίες για άτακτα παιδιά, τα οποία λαμβάνονται από το τέρας των δασών, μην διδάσκετε σε ένα παιδί να κολυμπάει, πιέζοντας από το πλάι ή την προβλήτα, παρά τις διαμαρτυρίες.
• Νικήστε τους φόβους των ενηλίκων σας. Συχνά τα παιδιά κληρονομούν τους φόβους μας μόνο επειδή θεωρούν ότι η κοσμοθεωρία των γονιών τους είναι η μόνη πραγματική. Μια μητέρα που φοβάται ποντίκια είναι πιο πιθανό να έχει ένα παιδί που θα φοβάται επίσης τα ποντίκια. Και τα γονίδια δεν έχουν καμία σχέση με αυτό. Μόνο ένα παιδί από την παιδική ηλικία θα δει την αντίδραση της μητέρας στο ποντίκι και θα πρέπει να το αντιγράψετε.

Οι ειδικοί δεν συμβουλεύουν να επιπλήξουν και να τιμωρήσουν ένα παιδί για τους φόβους του, να τους αγνοήσουν, θεωρώντας τους επιπόλαιους. Επίσης, μην πάρετε το παιδί στην κηδεία μέχρι την εφηβεία, δείξτε του ταινίες τρόμου.

Δεν μπορείτε να συνδέσετε το θάνατο κάποιον κοντά στην ασθένεια, ακόμα κι αν η αιτία θανάτου ήταν ασθένεια - στο μυαλό του παιδιού θα σχηματιστεί μια σαφής σύνδεση μεταξύ της έννοιας του "άρρωστου" και της έννοιας "πεθαίνουν". Αυτό αυξάνει το άγχος με κάθε κρύο ή ασθένεια ενός μέλους της οικογένειας. Είναι πολύ σημαντικό να μην αρνηθεί τη βοήθεια ψυχολόγων, ψυχοθεραπευτών, εάν εσείς οι ίδιοι δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα μόνοι σας ή το παιδί.