Φόβος: τι είναι, τα οφέλη και η βλάβη, οι αιτίες και οι μέθοδοι της πάλης

Ο φόβος είναι ένα από τα πρώτα συναισθήματα και συνθήκες που ένα άτομο αρχίζει να βιώνει. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, ακόμη και στη μήτρα το έμβρυο είναι σε θέση να φοβάται. Στη συνέχεια, σε όλη τη ζωή έχουμε φόβους και συχνά σώζουμε τη ζωή μας, επιτρέπουμε να μην κάνουμε μεγάλα λάθη. Ταυτόχρονα, ο φόβος μπορεί να μετατραπεί σε πραγματικό πρόβλημα και να περιπλέξει σημαντικά τη ζωή ενός ατόμου.

Ο φόβος είναι μια εσωτερική συναισθηματική και ψυχολογική κατάσταση που προκαλείται από την ύπαρξη μιας πραγματικής ή αντιληπτικής απειλής. Οι ψυχολόγοι θεωρούν ότι είναι ένα αρνητικό συναίσθημα, φωτεινό και δυνατό, ικανό να επηρεάσει τη συμπεριφορά και τη σκέψη ενός ατόμου. Οι φυσιολόγοι συμφωνούν μαζί τους, αλλά το διευκρινίζουν Αυτή η συγκίνηση βασίζεται όχι μόνο σε μια επικίνδυνη αλλαγή στις εξωτερικές συνθήκες, αλλά και στις προηγούμενες αρνητικές εμπειρίες.Επομένως, ο φόβος είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση ενός είδους.

Βασίζεται στο ένστικτο αυτοσυντήρησης τόσο παλιό όσο και στον κόσμο. Ο φόβος θεωρείται βασικό συναίσθημα, έμφυτο.

Μην συγχέετε τον φόβο με το άγχος. Αν και οι δύο αυτές χώρες συνδέονται με ένα αίσθημα ανησυχίας, ο φόβος εξακολουθεί να είναι μια αντίδραση σε μια απειλή, ακόμη και αν δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Και το άγχος είναι η προσδοκία πιθανών επικίνδυνων γεγονότων που μπορεί να μην συμβαίνουν, αφού είναι δύσκολο να τα προβλέψεις.

Ο φόβος σας επιτρέπει να επιβιώσετε, γι 'αυτό οι άνθρωποι, τους οποίους η φύση έχει εξαπατήσει στα φτερά της, φοβούνται τα ύψη. Δεδομένου ότι ένα άτομο δεν διαθέτει φυσική πανοπλία και την ικανότητα να επιβιώσει χωρίς οξυγόνο υπόγειο, όλοι, σε ένα ή τον άλλο βαθμό, φοβούνται σεισμούς, φυσικές καταστροφές και καταστροφές.

Ο φόβος εξελίχθηκε με τους ανθρώπους. Και σήμερα δεν φοβόμαστε πλέον ότι τη νύχτα μια τίγρη ή μια αρκούδα θα μας επιτεθεί, αλλά μερικές φορές φοβόμαστε ότι η υστερική θα μείνει χωρίς κινητή σύνδεση ή ηλεκτρική ενέργεια.

Ως αμυντικός μηχανισμός, ο φόβος ακόμα προσπαθεί να μας προστατεύσει από πράγματα που θα μπορούσαν να διαταράξουν την ευημερία μας (σωματική και πνευματική). Ωστόσο, πολλοί εξακολουθούν να φοβούνται το σκοτάδι, επειδή η αρχαία μνήμη υποδηλώνει ότι μπορεί να υπάρχει μια άγνωστη απειλή σε αυτό. Πολλοί φοβούνται βάθος, απόλυτη σιωπή, θάνατο.

Οι επιστήμονες που, σε διαφορετικές περιόδους, προσπάθησαν να μελετήσουν τους μηχανισμούς του φόβου, ανακάλυψαν διάφορους τρόπους με τους οποίους αυτή η βασική συγκίνηση προσπαθεί να «φτάσει» στη συνείδησή μας. Αυτές είναι οι λεγόμενες ορμόνες φόβου και στρες (αδρεναλίνη, κορτιζόλη), αυτές είναι οι βλαπτικές αντιδράσεις που συμβαίνουν όταν ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου είναι ενθουσιασμένες, όταν υπάρχει έντονος φόβος.

Όσο ένα άτομο φοβάται τις πραγματικές απειλές, αυτός είναι ένας φυσιολογικός, πλήρης, εξοργιστικός φόβος, ο οποίος πρέπει να πει ένα μεγάλο ανθρώπινο "ευχαριστώ".

Σήμερα, σχεδόν όλοι έχουν αυτή ή τη φοβία (ο κατάλογός τους είναι για ορισμένους άγνωστους, αλλά οι επιστήμονες έχουν ήδη υπολογίσει περίπου 300 παράλογους εφιάλτες). Οι φοβίες καθοδηγούν την ανθρώπινη συμπεριφορά και τη σκέψη. Και παρόλο που αντιλαμβάνεται ότι είναι ηλίθιο να φοβάσαι μια αράχνη με το μέγεθος ενός αγώνα, επειδή δεν αποτελεί απειλή, δεν μπορεί να κάνει τίποτα με τη φρίκη του.

Οι φόβοι αυτοί αλλάζουν συμπεριφορά - Το FOB προσπαθεί να αποφύγει περιστάσεις και καταστάσεις που εμπνέουν τρόμο: μια κοινωνική φοβία που φοβάται την κοινωνία, κλείνει σε ένα σπίτι και ζει ως ερημίτης, δεν μπορείς να οδηγήσεις έναν κλειστορόφο σε ασανσέρ, θα πάει καν στον τελευταίο όροφο τριάντα ιστορικών κτιρίων με τα πόδια, ένας φωτογράφος δεν θα έρθει ποτέ κοντά στα σκυλιά και το cumpnophob του είναι τόσο φοβισμένο από κουμπιά που ποτέ δεν τα αγγίζει ή αγοράζει αυτά τα ρούχα αποφεύγουν την επαφή με ανθρώπους που έχουν μεγάλα φωτεινά κουμπιά στα ρούχα τους.

Δεν υπάρχουν εντελώς άφοβοι άνθρωποι. Εάν ένα άτομο στερηθεί αυτό το συναίσθημα, θα σταματήσει να υπάρχει πολύ γρήγορα, αφού θα χάσει την προσοχή, τη σύνεση και θα διαταράξει τη σκέψη του. Για να καταλάβουμε αυτό, αρκεί να γνωρίζουμε ποιοι είναι οι μηχανισμοί της φοβίας.

Ο φόβος, ο φόβος - αυτά είναι συναισθήματα που μπορούν να σώσουν και να σώσουν. Σε ακραίες περιπτώσεις, όταν η απειλή για τη ζωή είναι κάτι περισσότερο από πραγματικό, ο φόβος προορίζεται να σωθεί, αλλά στην πράξη συχνά οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα. Εάν ένα άτομο αρχίζει να πανικοβάλλεται σε μια ακραία κατάσταση, τότε χάνει τον έλεγχο της κατάστασης και των εξωτερικών αλλαγών, που είναι γεμάτες με θάνατο. Ο Δρ. Alain Bombard από τη Γαλλία, για να το αποδείξει, αναγκάστηκε να διασχίσει τον Ατλαντικό Ωκεανό σε μια θλιβερή σωσίβια λέμβο.

Τα συμπεράσματα που έκαμε μιλούν από μόνα τους: η κύρια αιτία θανάτου των ανθρώπων σε ανοιχτό νερό είναι ο φόβος, η αίσθηση της καταστροφής. Αντέκρουσε την άποψη ότι ο θάνατος των θυμάτων του ναυαγίου σχετίζεται κυρίως με την έλλειψη καθαρού πόσιμου νερού.

Οι φόβοι σε μεγάλες ποσότητες μπορούν να βλάψουν σημαντικά την ψυχή του παιδιού. Το φοβισμένο παιδί είναι συνεχώς σε αγωνία, η προσωπικότητά του αναπτύσσεται με δυσκολία, δεν μπορεί να επικοινωνήσει ήρεμα με τους άλλους, να οικοδομήσει επαφές, να συναισθηματίσει και να συμπονεθεί. Τα παιδιά που έχουν ζήσει για κάποιο χρονικό διάστημα σε περιβάλλον ολικού φόβου, συχνά εξέρχονται από τον έλεγχο, επιθετικά.

Ο υπερβολικός φόβος προκαλεί στους εφήβους και τα παιδιά διαταραχές ύπνου, διαταραχές ομιλίας. Το σκεπτικό χάνει την ευελιξία, μειώνει τη γνωστική ικανότητα. Τα φοβισμένα παιδιά είναι λιγότερο περίεργα από τους πιο ευημερούσες συνομηλίκους τους.

Ο σοβαρός πανικός που βιώνεται στην παιδική ηλικία κάτω από ορισμένες συνθήκες και χωρίς να συνδέεται με αυτούς μπορεί να γίνει η αρχή μιας σοβαρής μακροχρόνιας φοβίας που θα απαιτήσει ιατρική βοήθεια.

Αλλά αυτές οι συνέπειες δεν μπορούν να αποκλειστούν εντελώς. Αν ένα άτομο έχει μακρά και συχνά βιώσει διάφορους φόβους, Είναι πιθανό όχι μόνο να αναπτυχθούν φοβίες, αλλά και πιο σοβαρές ψυχικές ασθένειες - για παράδειγμα, μανία δίωξης ή σχιζοφρένειας.

Για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να σημειωθεί ότι ο φόβος έχει θετικό νόημα. Αυτή η κατάσταση φέρνει το ανθρώπινο σώμα σε ετοιμότητα «μάχης», ένα άτομο γίνεται πιο ενεργό και σε μια δύσκολη κατάσταση βοηθάει να ξεπεραστούν οι κίνδυνοι: οι μύες γίνονται ισχυρότεροι και πιο ανθεκτικοί, ένα πολύ φοβισμένο άτομο τρέχει πολύ πιο γρήγορα από ένα ήρεμο.

Και σε καταστάσεις όπου ένα άτομο αντιμετωπίζει μια άνευ προηγουμένου απειλή, ένα άγνωστο φαινόμενο, είναι ο φόβος που αναλαμβάνει ολόκληρη την ευθύνη για τις συμπεριφοριστικές αντιδράσεις. Όσο το άτομο σκέφτεται για το τι είναι μπροστά του και πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι, ο φόβος έχει ήδη ξεκινήσει την αντίδραση "τρέξιμο", και τα πόδια, όπως λένε οι άνθρωποι, φέρνουν το φοβισμένο άτομο μακριά.Θα είναι δυνατό να σκεφτούμε και να κατανοήσουμε τον παράξενο κίνδυνο αργότερα. Και τώρα το κύριο πράγμα - να ξεφύγουν.

Οι επιστήμονες προσδιορίζουν διάφορους ρόλους που ο φόβος επιτελεί. Δεν είναι κακά και δεν είναι καλά, είναι απλά απαραίτητα:

• κινητήρια δύναμη - ο φόβος οδηγεί στην επιλογή ενός ασφαλέστερου περιβάλλοντος διαβίωσης για τα παιδιά, για τον εαυτό τους.
• προσαρμοστικό - ο φόβος δίνει αρνητική εμπειρία και επιτρέπει στο μέλλον να διαμορφώσει μια πιο επιφυλακτική συμπεριφορά.
• κινητοποίηση - Ο οργανισμός λειτουργεί σε λειτουργία «σούπερ-ήρωας», μπορεί να πηδήξει τόσο ψηλά και να τρέξει τόσο γρήγορα όσο κανένας Ολυμπιονίκης δεν μπορεί σε μια ήρεμη κατάσταση.
• εκτιμάται - οι φόβοι συμβάλλουν στην ικανότητα αξιολόγησης του κινδύνου και στην επιλογή των μέσων προστασίας.
• προσανατολισμού σήματος - ένα σήμα κινδύνου φτάνει και αμέσως ο εγκέφαλος αρχίζει να επιλέγει πώς να συμπεριφέρεται για να διαφυλάξει τη ζωή και την υγεία.
• οργανωτική - λόγω του φόβου του να κτυπηθεί με μια ζώνη ή να τεθεί σε μια γωνία, το παιδί είναι λιγότερο εκφοβισμένο και μαθαίνει καλύτερα.
• κοινωνικό - υπό την επιρροή των φόβων (να μην είναι όπως όλοι οι άλλοι, να καταδικαστεί) οι άνθρωποι προσπαθούν να κρύψουν τις αρνητικές ποιότητες του χαρακτήρα τους, εγκληματικές τάσεις.

Η λειτουργία του φόβου είναι πάντοτε μόνο μία - για την προστασία και την προστασία. Και όλοι οι ρόλοι τελικά μειώνονται σε αυτό.

Όσοι επιθυμούν να βρουν τη μόνη σωστή ταξινόμηση των ανθρώπινων φόβων θα υποστούν μεγάλη απογοήτευση: αυτή η ταξινόμηση δεν υπάρχει, αφού υπάρχουν πολλές διαφορετικές ταξινομήσεις. Το συναίσθημα, για παράδειγμα, χωρίζεται σύμφωνα με τις ακόλουθες παραμέτρους.

Η καταπληκτική κατάσταση είναι μια αίσθηση που φυσικά εμφανίζεται όταν αλλάζει μια κατάσταση (μια πλημμύρα συνέβη, μια ηφαιστειακή έκρηξη ξεκίνησε, ένα μεγάλο επιθετικό σκυλί επιτίθεται στο άτομο). Αυτοί οι φόβοι είναι πολύ μεταδοτικοί σε άλλους - γρήγορα εξαπλώνονται και καλύπτουν ολόκληρες ομάδες ανθρώπων.

Οι προσωπικοί φόβοι είναι χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του, για παράδειγμα, ένας ευαίσθητος άνθρωπος μπορεί να φοβάται μόνο επειδή κάποιος, κατά την προσωπική του άποψη, τον κοίταξε με καταδίκη.

Ο φόβος των αντικειμένων προκαλείται πάντα από κάτι συγκεκριμένο (φίδι, αράχνη, κλπ.). Η θεματική αφορά ένα ευρύ φάσμα περιστάσεων και καταστάσεων στις οποίες μπορεί να προκύψει φόβος. Έτσι, ένα άτομο με ύψος φρίκης αντιλαμβάνεται εξίσου ένα άλμα με αλεξίπτωτο και μια άνοδο στην πλατφόρμα προβολής ενός ουρανοξύστη (οι καταστάσεις είναι διαφορετικές, τα θέματα είναι τα ίδια). Οι θεματικές ανησυχίες περιλαμβάνουν το φόβο της μοναξιάς, την έλλειψη γνώσης, την αλλαγή κ.λπ.

Ο άσκοπος φόβος είναι ένα ξαφνικό αίσθημα κινδύνου απουσία συγκεκριμένου αντικειμένου, αντικειμένου ή υποκειμένου.

Όλα είναι αρκετά απλά. Ο ορθολογικός φόβος είναι πραγματικός, που προκαλείται από έναν υπάρχοντα κίνδυνο. Ο παράλογος (παράλογος) φόβος είναι δύσκολο να εξηγηθεί από την άποψη της κοινής λογικής, διότι δεν υπάρχει προφανής απειλή. Όλες οι φοβίες, χωρίς εξαίρεση, είναι παράλογοι φόβοι.

Ο οξύς φόβος είναι μια φυσιολογική, απόλυτα υγιής αντίδραση ενός ατόμου σε κίνδυνο και εκδηλώσεις ψυχικών διαταραχών (κρίσεις πανικού). Όπως και να είναι, ο οξεία φόβος στο 100% των περιπτώσεων συνδέεται με μια στιγμιαία κατάσταση. Ο χρόνιος φόβος συνδέεται πάντοτε με μερικά ατομικά χαρακτηριστικά (άγχος, ύποπτος, ντροπαλός).

Πολλά παιδιά αντιμετωπίζουν πολυάριθμους φόβους, αλλά με την ηλικία σχεδόν πάντοτε περνούν (ο φόβος του σκοταδιού και ένας αριθμός άλλων "συμπεριφέρονται" με αυτόν τον τρόπο). Οι ηλικιωμένοι είναι πιο πιθανό να φοβούνται να αρρωστήσουν, να αρρωστήσουν - και αυτό είναι επίσης φυσικό. Ο φυσιολογικός φόβος από μη φυσιολογικό (παθολογικό) χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι είναι σύντομη, αναστρέψιμη και δεν επηρεάζει τη ζωή γενικά. Εάν ο φόβος κάνει ένα άτομο να αλλάξει τη ζωή, να προσαρμόσει, αν η ίδια η προσωπικότητα και οι πράξεις της αλλάξουν, τότε μιλούν για παθολογία.

Προσπάθησε επίσης να τα ταξινομήσει. Σύμφωνα με τον Φρόιντ, ο φόβος μπορεί να είναι πραγματικός και νευρωτικός. Με το πραγματικό, όλα είναι περισσότερο ή λιγότερο σαφή και ο γιατρός δεν εφευρίσθηκε κάτι νέο πέρα ​​από αυτό που είναι ήδη γνωστό για την κανονική αντίδραση στον κίνδυνο. Αλλά οι νευρωτικοί φόβοι με την υποχρεωτική παρουσία της επιρροής χωρίστηκαν σε διάφορες κατηγορίες:

• φοβισμένη προσδοκία - πρόβλεψη, πρόβλεψη των χειρότερων που μπορεί να συμβεί σε ορισμένες καταστάσεις, σε εξαιρετική μορφή αναπτύσσεται η νεύρωση του φόβου.
• ανασταστικός - Φοβίες, ιδεοληπτικές σκέψεις, ενέργειες, σε ακραία μορφή, οδηγούν στην ανάπτυξη της υστερίας του φόβου.
• αυθόρμητη - είναι επιθέσεις τρόμου χωρίς αιτία, σε ακραία μορφή οδηγούν σε σοβαρές ψυχικές διαταραχές.

Οι σύγχρονοι ερευνητές προσθέτουν στην κληρονομιά των κλασικών ψυχανάλυσης και της ψυχιατρικής ειδικά είδη που είναι προϊόν του πολιτισμού. Αυτή είναι μια κοινωνική φοβία.

Πρόκειται για καταστάσεις σύγκρουσης στις οποίες ένα άτομο κινδυνεύει να χάσει την κανονική αυτοεκτίμηση, την κατάσταση και τις σχέσεις του.

Ο φόβος γεννιέται στον εγκέφαλο, ή μάλλον στο παλαιότερο τμήμα του, την κεντρική περιοχή, που ονομάζεται limbic σύστημα, ή πιο συγκεκριμένα, στην αμυγδαλή, η οποία είναι υπεύθυνη για την ικανότητα να λαμβάνει αποφάσεις σχετικά με τα αποτελέσματα της εκτίμησης των συναισθημάτων. Έχοντας λάβει ένα επικίνδυνο πραγματικό ή φανταστικό σήμα, αυτό το τμήμα του εγκεφάλου προκαλεί μια αντίδραση στην οποία πρέπει να επιλέξετε γρήγορα τι πρέπει να κάνετε - τρέξτε ή υπερασπιστείτε. Η ηλεκτροεγκεφαλογραφία, αν αυτή τη στιγμή κάνει μια τέτοια μελέτη, δείχνει τη δραστηριότητα των υποκριτικών δομών, καθώς και του φλοιού.

Το ανθρώπινο σώμα αρχίζει να προετοιμάζεται ενεργά για αγώνα ή απόδραση, ενεργοποιεί τον «στρατιωτικό» τρόπο που απαιτείται γι 'αυτό: αποβάλλεται πολύ αίμα στους μύες και στην καρδιά (πρέπει να τρέξετε), εξαιτίας αυτού το δέρμα γίνεται πιο δροσερό, το γνωστό σημάδι του φόβου είναι ο κρύος κολλώδης ιδρώτας.

Μια μεγάλη ποσότητα αδρεναλίνης εισέρχεται στο αίμα, ο καρδιακός παλμός γερνάει, η αναπνοή γίνεται ρηχή, επιφανειακή και συχνή.

Το δέρμα γίνεται πιο χλωμό. Λόγω της εκροής αίματος από τα εσωτερικά όργανα στον μυϊκό ιστό, το στομάχι συρρικνώνεται και δυσάρεστες αισθήσεις μπορούν να εμφανιστούν στο στομάχι. Συχνά μια επίθεση του φόβου συνοδεύεται από μια αίσθηση ναυτίας, και μερικές φορές εμετό. Η σοβαρή φρίκη μπορεί να οδηγήσει σε ακούσια χαλάρωση των σφιγκτήρων και επακόλουθη ανεξέλεγκτη ούρηση ή κινήσεις του εντέρου.

Την στιγμή του φόβου στο ανθρώπινο σώμα υπάρχει μια απότομη μείωση στην παραγωγή ορμονών φύλου (καλά, σωστά - αν υπάρχει κίνδυνος, όχι χρόνος για να συνεχιστεί ο αγώνας!). Ο φλοιός των επινεφριδίων παράγει εντατικά κορτιζόλη και το μυελό των επινεφριδίων παρέχει γρήγορα το σώμα με αδρεναλίνη.

Ξηρό στόμα, αίσθημα αδυναμίας στα πόδια και σκουριά στο λαιμό (δύσκολο να καταποθεί). Οι καρδιακές παλμοί συνοδεύονται από εμβοές, οι οποίοι χτυπάνε στο κεφάλι. Πολλά εξαρτώνται από τα ατομικά χαρακτηριστικά του ατόμου, την ψυχή, την υγεία.

Οι κρίσεις πανικού (κρίσεις πανικού) είναι χαρακτηριστικές για τους ανθρώπους με φοβίες. Ένα φυσιολογικό υγιές μυαλό, ακόμη και τη στιγμή του τρόμου, θα επιτρέψει σε ένα άτομο να ελέγξει τη συμπεριφορά και την κατάστασή του. Με μια φοβία, ο έλεγχος είναι αδύνατος - ο φόβος ζει τη δική του, ξεχωριστή ζωή, εκτός από τα παραπάνω συμπτώματα, την απώλεια συνείδησης και ισορροπίας, είναι δυνατή μια προσπάθεια να βλάψουμε τον εαυτό μας.Η φρίκη δεσμεύει και δεν αφήνει να πάει μέχρι το τέλος της επίθεσης.

Όπως φαίνεται από τους μηχανισμούς ανάπτυξης συναισθημάτων, ο κύριος λόγος είναι το πρωταρχικό ερέθισμα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμη και μια τρομακτική κατάσταση που απειλεί τη ζωή και την ευημερία αλλά και την απουσία σημείων ευημερίας μπορεί να γίνει αιτία φόβου, τρόμου, πανικού (μια τέτοια προέλευση, ειδικότερα, φοβάται ότι ένα μικρό παιδί αισθάνεται κάπου να φύγουν για δική τους επιχείρηση).

Η ανθρώπινη ψυχολογία έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε, ανεξάρτητα από την ηλικία, την εκπαίδευση, την κοινωνική θέση σε μια κοινωνία, το φύλο ή τη φυλή, φοβόμαστε όλοι ορισμένα πράγματα. - για παράδειγμα, το άγνωστο. Αν δεν συμβεί κάποιο γεγονός, παρόλο που ήταν αναμενόμενο ή δεν είναι καθόλου προφανές τι πρέπει να συμβεί στη συνέχεια, το άτομο προκαλεί ακούσια ψυχική του κατάσταση σε κατάσταση «πλήρους συναγερμού». Και ακριβώς ο φόβος το κινητοποιεί.

Αυτός είναι ο λόγος που, καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής μας, διατηρούμε και μεταδίδουμε στους απογόνους μας τη φρίκη των φυσικών καταστροφών και των πυρκαγιών. Ο φόβος αυτός δεν εξαρτάται από το επίπεδο της κουλτούρας της κοινωνίας, από την ευαισθητοποίησή του και την τεχνολογική πρόοδο. Όλοι οι άλλοι φόβοι είναι παράγωγα. Ένα παιδί από έναν αφρικανικό οικισμό, στον οποίο δεν υπάρχει ηλεκτρισμός και το Διαδίκτυο, δεν είναι εξοικειωμένος με το φόβο ότι θα μείνει χωρίς κινητό τηλέφωνο.

Σε μια κατάσταση μοναξιάς, όλα τα συναισθήματα επιδεινώνονται. Και αυτό δεν είναι τυχαίο: η προοπτική να αρρωστήσετε ή να τραυματιστείτε μόνη σας αυξάνει την πιθανότητα ενός δυσμενούς αποτελέσματος για ένα άτομο.

Υπάρχουν και εξωτερικές και εσωτερικές αιτίες για την ανάπτυξη του φόβου. Εξωτερικά είναι γεγονότα, περιστάσεις στις οποίες η ζωή μας βάζει κάθε δευτερόλεπτο. Και οι εσωτερικές αιτίες είναι οι βασικές ανάγκες και η προσωπική εμπειρία (αναμνήσεις, προθέσεις, ο λόγος των εξωτερικών ερεθισμάτων στην προσωπική εμπειρία). Μπορούν να επιβληθούν εξωτερικές αιτίες (οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι να πυροδοτούν συναγερμούς, συναγερμούς αέρα, κλπ.). Συμφωνώ, δεν είναι απαραίτητο να βλέπετε μια φωτιά με τα μάτια σας, για να φοβηθείτε, αφού έχετε ακούσει ότι ένα σύστημα συναγερμού πυρκαγιάς έχει ενεργοποιηθεί στο κτίριο όπου βρίσκεστε.

Οι τραυματικές εμπειρίες στην παιδική ηλικία συχνά οδηγούν στο σχηματισμό ανθεκτικών φοβιών ακόμη και σε ενήλικες. Συχνά, ένας άνθρωπος φοβάται μόνο τα σκυλιά επειδή στην παιδική ηλικία ή την εφηβεία τον δαγκώνει ένα τέτοιο ζώο και ο φόβος του κλειστού χώρου έρχεται αφού το παιδί ήταν συχνά κλειδωμένο σε ένα σκοτεινό ντουλάπι, αποθήκη, τοποθετημένο σε μια σκοτεινή γωνία ως τιμωρία για ανάρμοστη συμπεριφορά.

Η προσωπική εμπειρία μπορεί να είναι μη τραυματική, με βάση τον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την αντιγραφή. Αν οι γονείς του παιδιού φοβούνται τις καταιγίδες και κάθε φορά που βροντερό βροντές έξω από το παράθυρο και αναβοσβήνει, κλείνουν τα παράθυρα και τις πόρτες σφιχτά και δείχνουν φόβο, τότε το παιδί φοβάται τις καταιγίδες, αν και δεν υπήρξε καμία φυσική βλάβη γι 'αυτόν απευθείας από κεραυνούς και κεραυνούς. Έτσι, οι άνθρωποι "μεταδίδουν" τον φόβο των φιδιών ο ένας στον άλλο (αν και οι περισσότεροι δεν τους γνώρισαν ποτέ στη ζωή τους), ο φόβος να συμβεί μια επικίνδυνη ασθένεια (κανένας από αυτούς δεν ήταν άρρωστος).

Η εμπειρία που θεωρούμε δική μας δεν συμβαίνει πάντοτε. Μερικές φορές αντιλαμβανόμαστε δηλώσεις που μας επιβάλλονται από έξω - από την τηλεόραση, τον κινηματογράφο, τους συγγραφείς και τους δημοσιογράφους, τους γείτονες και τους γνωστούς.Υπάρχουν λοιπόν συγκεκριμένοι φόβοι: ένας εντυπωσιακός άνθρωπος παρακολούθησε μια ταινία για δηλητηριώδεις μέδουσες και κάτι σε αυτόν τον εντυπωσίασε τόσο πολύ που τώρα θα έμπαινε στη θάλασσα με μεγάλη ανησυχία, αν όχι καθόλου.

Οι ταινίες τρόμου, τα θρίλερ, καθώς και τα δελτία ειδήσεων σχετικά με τρομοκρατικές επιθέσεις, επιθέσεις, πολέμους, ιατρικά λάθη - όλα αυτά σχηματίζουν μέσα μας κάποιο φόβο. Εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε προσωπική εμπειρία του σχετικού θέματος, αλλά έχουμε φόβο για δολοφόνους γιατρούς, τρομοκράτες, ληστές και φαντάσματα. Σε κάποιο βαθμό ο καθένας φοβάται αυτό.

Οι φόβοι είναι πιο ευάλωτοι σε άτομα με λεπτή διανοητική οργάνωση (στη γλώσσα των γιατρών αυτό ονομάζεται υψηλή διέγερση του κεντρικού νευρικού συστήματος). Ακόμη και μια ασήμαντη εξωτερική περίσταση μπορεί να έχει όχι μόνο έναν πανικό, αλλά και μια ανθεκτική φοβία.

Ο υγιής φόβος περνάει γρήγορα, δεν αφήνει "ουλές" στην ψυχή και δεν επιστρέφει αργότερα σε εφιάλτες. Η φυσιολογική αντίδραση είναι να θυμάστε την τραυματική κατάσταση, να καταλήξετε σε συμπεράσματα (να μάθετε κάτι), να γελάσετε την αντίδρασή σας και να ηρεμήσετε.

Αλλά η γραμμή μεταξύ φυσιολογικού και παθολογικού φόβου είναι πολύ λεπτή, ειδικά σε παιδιά και εφήβους. Εάν υπάρχουν προσωπικά χαρακτηριστικά ενός χαρακτήρα, όπως μυστικότητα, συστολή, φόβος, τότε μια μακρά ή σοβαρή φόβος μπορεί να προκαλέσει τη δημιουργία φοβίας, διαταραχής λόγου (τραύλισμα, έλλειψη ομιλίας), καθυστέρηση στην ψυχοκινητική ανάπτυξη.

Ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να μην θυμάται ότι κάτι τέτοιο συνέβη πριν από πολλά χρόνια σε μια τρυφερή εποχή, αλλά ο εγκέφαλός του θυμάται και χρησιμοποιεί τον σύνδεσμο που σχηματίζεται στη συνέχεια μεταξύ του αντικειμένου και της εμφάνισης πανικού.

Από την άποψη της ψυχοσωματικής, ο φόβος είναι ένα καταστροφικό συναίσθημα, ειδικά εάν είναι χρόνιο. Ότι γίνεται η αληθινή αιτία διάφορων ασθενειών. Οι ασθένειες της καρδιάς και των αγγείων, το μυοσκελετικό σύστημα, οι δερματολογικές παθήσεις και οι αυτοάνοσες ασθένειες συνδέονται συχνότερα με τους φόβους. Πώς μπορεί να φοβηθεί να προκαλέσει μια πραγματική ασθένεια; Ναι, πολύ απλό.

Πάνω, ο μηχανισμός φόβου περιγράφηκε σε φυσιολογικό επίπεδο. Εάν ο φόβος είναι υγιής, τότε η ψυχολογική κατάσταση σταθεροποιείται γρήγορα, η αδρεναλίνη αφαιρείται από το σώμα, αποκαθίσταται η κυκλοφορία του αίματος και κατανέμεται ομοιόμορφα μεταξύ των εσωτερικών οργάνων, του δέρματος, των μυών.

Η αδρεναλίνη δεν έχει χρόνο να φύγει από το σώμα, οι νέες εκπομπές της προκαλούν υψηλά επίπεδα ορμονών του στρες. Αυτό προκαλεί προβλήματα στην παραγωγή ορμονών φύλου (η σχέση μεταξύ τους έχει αποδειχθεί και είναι πέρα ​​από κάθε αμφιβολία). Για ένα παιδί, αυτό είναι γεμάτο παραβιάσεις της εφηβείας, της ανάπτυξης, της ανάπτυξης. Για ενήλικες άνδρες και γυναίκες - ψυχολογική στειρότητα και ποικίλα προβλήματα αναπαραγωγικής υγείας.

Ο χρόνιος φόβος προκαλεί μυϊκούς σφιγκτήρες. Θυμόμαστε ότι όταν φοβούνται, το αίμα βυθίζεται στον μυϊκό ιστό και ρέει από τα εσωτερικά όργανα, η κατανομή των ροών αίματος αλλάζει. Εάν αυτό συμβαίνει συνεχώς, οι μύες είναι σε ένταση. Αυτό οδηγεί σε μια ποικιλία ασθενειών του μυοσκελετικού συστήματος, του νευρικού συστήματος και της ανεπαρκούς παροχής αίματος στα εσωτερικά όργανα κατά τη διάρκεια περιόδων φόβου που οδηγούν στην ανάπτυξη χρόνιων παθήσεων.

Αλλά χωρίς διόρθωση του ψυχολογικού υπόβαθρου ούτε χάπια, ούτε φίλτρα, ούτε λειτουργίες θα δώσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η ψυχοσωματική ασθένεια θα επιμείνει για να επιστρέψει.

Οι κίνδυνοι να πάρει μια σοβαρή ψυχιατρική διάγνωση σε δειλά άτομα είναι πάντα αρκετές φορές υψηλότερες. Ο φόβος ότι ένα άτομο δεν μπορεί να ελέγξει οδηγεί σε νεύρωση, φοβίες σε οποιαδήποτε δυσμενή στιγμή μπορεί να προχωρήσει και να μετατραπεί σε σχιζοφρένεια, μανιακή διαταραχή. Οι άνθρωποι που συνήθως φοβούνται κάτι είναι πιο πιθανό να υποφέρουν από κλινική κατάθλιψη.

Αν οι άνθρωποι φοβούνται να διασχίσουν τους δρόμους, χτίζουν δρόμους για να αποφύγουν αυτή τη δράση. Αν δεν υπάρχουν τέτοιες διαδρομές, μπορούν να αρνηθούν να πάνε κάπου. Οι αγόραφοι συχνά δεν μπορούν να κάνουν αγορές σε μεγάλα καταστήματα, με φοβία από αιχμηρά αντικείμενα, αποφεύγουν να χρησιμοποιούν μαχαίρια και πιρούνια, με κοινωνική φοβία που συχνά αρνούνται να επισκεφτούν τη δουλειά, τις δημόσιες συγκοινωνίες, να φύγουν από το σπίτι και όταν φοβούνται το νερό αρχίζουν να αποφεύγουν διαδικασίες υγιεινής και γιατί μπορεί να οδηγήσει, δεν χρειάζεται να εξηγηθεί.

Είναι οι φόβοι που δεν μας επιτρέπουν να γίνουμε αυτό που θέλουμε, να κάνουμε ό, τι αγαπάμε, να ταξιδεύουμε, να επικοινωνούμε με ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων, να ξεκινάμε τα ζώα, να φτάνουμε στα ύψη στη δημιουργικότητα, να γίνουμε πιο έξυπνοι, πιο όμορφοι, καλύτεροι και πιο επιτυχημένοι. Δεν μας επιτρέπουν να ζούμε με τέτοιο τρόπο ώστε σε γήρας δεν υπάρχει τίποτα να λυπηθεί. Και δεν είναι αυτός ο λόγος να σκεφτείτε πώς να απαλλαγείτε από τους φόβους σας;

Η ανεξάρτητη μάχη με το φόβο είναι δυνατή μόνο στην περίπτωση που δεν είναι παθολογική. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, είναι αδύνατο να γίνει χωρίς τη βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή. Δεδομένου ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορούν να προκαλέσουν φόβο σε ένα άτομο, υπάρχουν αρκετοί τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος.

Οι εκπαιδευτικοί, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς είναι πιο υπεύθυνοι για την προληπτική αποστολή, αλλά πρέπει να ξεκινήσουν από εκεί. Εάν οι ενήλικες δημιουργούν για το παιδί ένα περιβάλλον στο οποίο τα πάντα είναι καθαρά και απλά, τότε η πιθανότητα ενός παράλογου φόβου πανικού είναι ελάχιστη. Δεν έχει σημασία τι κάνει το παιδί, πρέπει να είναι προετοιμασμένος για αυτό, αυτό ισχύει για τα παιχνίδια και τη μάθηση. Νέες απαιτήσεις, νέες πληροφορίες, εάν δεν υπήρχε προετοιμασία, μπορούν να προκαλέσουν φόβο.

Και στις δύο περιπτώσεις, δημιουργείται ένα πολύ εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη όχι μόνο της διαταραχής άγχους αλλά και μιας πιο σοβαρής ψυχικής ασθένειας.

Ο ρώσος επιστήμονας Ivan Sechenov επεσήμανε την ανάγκη να αυξηθεί η βούληση των παιδιών από νεαρή ηλικία. Είναι εκείνη που, σύμφωνα με τον φυσιολόγο, θα δώσει την ευκαιρία να «κάνει επιτεύγματα παρά τους φόβους». Και ο Ivan Turgenev υποστήριξε ότι εκτός από τη βούληση, το κύριο μέσο καταπολέμησης της δειλότητας είναι μια αίσθηση του καθήκοντος.

Και τότε είναι σημαντικό να ανοίξετε την αλήθεια και να αναφέρετε ότι δεν υπήρχε ασφάλιση και ότι όλα έγιναν ανεξάρτητα. Έτσι τα παιδιά διδάσκονται να οδηγούν ποδήλατο. Ενώ τα γονικά χέρια συγκρατούν το όχημα, το παιδί οδηγεί με σιγουριά. Αλλά μόλις ανακαλύψει ότι το ποδήλατο δεν κρατιέται πλέον, πέφτει πάντα ή φοβάται. Και αυτή είναι η καλύτερη στιγμή για να αναφερθεί ότι δεν τον είχαν κρατήσει ούτε πριν, και αυτός οδήγησε όλη αυτή τη φορά ο ίδιος. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιαδήποτε ηλικία σε οποιαδήποτε κατάσταση.

Ενηλίκετε εσείς ή ένα παιδί, αλλά η ψυχή σας είναι διευθετημένη κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να προσαρμόζεται σε οποιεσδήποτε περιστάσεις. Παρακαλώ σημειώστε ότι τα παιδιά που ζουν σε μια ζώνη πολέμου ή σε παραμεθόριες περιοχές δεν φοβούνται καθόλου τους ήχους πυρκαγιάς, το βρυχηθμό των αεροπλάνων και οι ενήλικες σε αυτή την κατάσταση συνηθίζουν να ζουν περισσότερο ή λιγότερο επαρκώς.

Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι μπορείτε να πάρετε το κλειδί σας σε οποιοδήποτε φόβο. Εάν ένα παιδί φοβάται απεγνωσμένα να κολυμπήσει, δώστε του στο τμήμα στο οποίο εργάζεται ένας έμπειρος εκπαιδευτής - με ασφάλεια και στη συνέχεια χωρίς αυτήν, το παιδί σας θα επιπλέει και ο φόβος με κάθε επακόλουθο προπόνηση θα μειωθεί, θα γίνει θαμπή και θα γίνει αντιληπτός από τον εγκέφαλο λιγότερο έντονα. Αλλά μην ρίχνετε το παιδί στο νερό από τη βάρκα σύμφωνα με την αρχή - "αν θέλετε να ζήσετε, θα κολυμπήσετε έξω".

Με έντονο φόβο από το σκοτάδι, μπορείτε να εξασκηθείτε με ένα ελαφρύ στυλό (από το φως του σχεδίου δεν θα λειτουργήσει) και σταδιακά το σκοτάδι από τον εχθρό για εσάς ή το παιδί σας θα μετατραπεί σε σύντροφο και ομοϊδεάτη πρόσωπο. Εάν φοβάστε τα ύψη, επισκεφθείτε το πάρκο ψυχαγωγίας πιο συχνά και οδηγείτε εκείνα που συνεπάγονται υψηλό ανελκυστήρα, αυτό θα σας βοηθήσει να προσαρμόσετε πιο γρήγορα και το υψόμετρο θα σταματήσει να προκαλεί τρόμο.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το θάρρος σε ένα άτομο δεν μπορεί να αναπτυχθεί ούτε με αυτή τη μέθοδο ούτε με άλλους. Ωστόσο, είναι πολύ πιθανή η αντίληψη του φόβου να είναι λιγότερο απτή.

Άτομα με παράλογους και παρατεταμένους φόβους, κρίσεις πανικού και ανεξέλεγκτες επιθέσεις τρομοκρατίας χρειάζονται θεραπεία και ψυχοθεραπευτή ή ψυχίατρο. Ο γιατρός βοηθά τον ασθενή να απαλλαγεί από τις λανθασμένες ρυθμίσεις που οδηγούν σε ανύπαρκτους, φανταστικούς φόβους. Αυτό βοηθάται καλά από τη μέθοδο της ψυχοθεραπείας γνωστικής συμπεριφοράς. Περιλαμβάνει την ταυτοποίηση όλων των τραυματικών περιστάσεων και αντικειμένων, το έργο αλλαγής νοοτροπίας (μερικές φορές χρησιμοποιείται η NLP και η ύπνωση) και στη συνέχεια αρχίζουν να προσαρμόζουν σταδιακά το άτομο στις συνθήκες που τον φοβόντουσαν προηγουμένως.

Μεταξύ των θεραπευτικών προσεγγίσεων για μη εκτοξευόμενες και αβαθείς φοβίες, μπορεί να χρησιμοποιηθεί μια μέθοδος απευαισθητοποίησης. Με αυτόν, ένα άτομο αρχίζει αμέσως να συνηθίζει σε αυτό που φοβάται. Αν υπάρχει φόβος να οδηγήσετε το λεωφορείο, ζητήστε πρώτα να σταματήσετε και να καθίσετε εκεί. Συνειδητοποιώντας ότι αυτό δεν είναι τρομακτικό, μπορείτε να πάτε στην καμπίνα και αμέσως να βγείτε έξω, και την επόμενη μέρα, μπείτε και οδηγήστε μέσα από τη στάση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η μέθοδος χρειάζεται συνεχή παρακολούθηση του ασθενούς στην αρχή της θεραπείας - κάποιος που εμπιστεύεται ή ο γιατρός πρέπει να κάνει τα πάντα μαζί του και στη συνέχεια να συζητήσει την κατάσταση μαζί, υπογραμμίζοντας ότι δεν έχει συμβεί τίποτα τρομερό.

Ο ψυχοθεραπευτής δημιουργεί μια «επικίνδυνη κατάσταση» (μερικές φορές υπό ύπνωση). Το περιγράφει, ζητά από τον ασθενή να πει τι συμβαίνει μαζί του. Και όταν τα συναισθήματα ενός ατόμου φτάσουν στην κορυφή, ο γιατρός ζητά να δει, και που τώρα στέκεται δίπλα-δίπλα στη δημιουργηθείσα ψευδαίσθηση (στο λεωφορείο, για παράδειγμα). Αν είναι γυναίκα, τι φορούσε; Είναι όμορφη; Τι είναι στα χέρια της; Αν αυτός είναι ένας άνθρωπος, εμπνέει εμπιστοσύνη; Είναι νέος; Έχει μια γενειάδα; Η αποκόλληση σάς επιτρέπει να εστιάσετε το σημείο προσοχής από έναν πανικό σε ένα νέο αντικείμενο. Ακόμη και αν αυτό αποτύχει αμέσως, τα αποτελέσματα εμφανίζονται σταδιακά.

Στη συνέχεια, οι άνθρωποι μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτήν την τεχνική οι ίδιοι, χωρίς υπνωτικά αποτελέσματα. Άρχισε να ανησυχεί, να ανησυχεί - προσέξτε τις μικρές λεπτομέρειες για κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο της τρομοκρατίας.

Μερικές φορές, εάν η κατάσταση περιπλέκεται από συνακόλουθα πνευματικά προβλήματα, μπορεί να χρειαστεί υποστήριξη από φάρμακα.

Αλλά δεν υπάρχει θεραπεία για φόβο. Απλά δεν το κάνει.Οι ηρεμιστικές ουσίες, οι οποίες θεωρήθηκαν αποτελεσματικές όχι πριν από καιρό, προκαλούν χημική εξάρτηση, επιπλέον, καλύπτουν μόνο τις εκδηλώσεις φόβου, καταπνίγουν την αντίληψη ολόκληρου του συνόλου και δεν λύουν το πρόβλημα. Μετά την κατάργηση των ηρεμιστικών, συνήθως επιστρέφουν φοβίες.

Σημαντικά καλύτερα αποτελέσματα δείχνουν αντικαταθλιπτικά που μπορούν να συνταγογραφηθούν ταυτόχρονα με την ψυχοθεραπεία (δεν θα υπάρξει κανένα αποτέλεσμα εκτός αυτών). Σε περίπτωση διαταραχής του ύπνου, συνιστώνται υπνωτικά φάρμακα, και σε περίπτωση νεύρωσης ή νευρωτικής κατάστασης - ηρεμιστικά συνιστώνται ηρεμιστικά.

Το κύριο θέμα της θεραπείας είναι η επιμέλεια, η επιμέλεια, τα μεγάλα και ισχυρά κίνητρα. Χωρίς τη συνεργασία με τον γιατρό, χωρίς συμμόρφωση με όλες τις συστάσεις του για την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος δεν θα λειτουργήσει.

Η πρόληψη της ανάπτυξης παθολογικών φόβων πρέπει να αντιμετωπιστεί από την παιδική ηλικία. Αν θέλετε να μεγαλώσετε ένα άτομο που δεν γίνεται όμηρος φοβιών, χρησιμοποιήστε τη συμβουλή ψυχολόγων:

• εάν ένα παιδί φοβάται κάτι, μην το γελάτε, έστω και αν είναι πραγματικά παράλογο τρόμο, να αντιμετωπίζετε τις εμπειρίες σας με σεβασμό και να είστε διατεθειμένοι να ακούτε σοβαρά και να κάνετε από κοινού την τρομακτική κατάσταση.
• δώστε στο Τσαντ περισσότερο χρόνο, ζεστασιά και αγάπη - αυτή θα είναι η "ασφάλιση" του, με την οποία είναι ευκολότερο να αντιμετωπιστούν οι τρομακτικές καταστάσεις.
• Δημιουργία σχέσεων με το παιδί, έτσι ώστε το παιδί να σας εμπιστεύεται, μπορείτε, οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα και στη μέση της νύχτας, να έρθετε και να λέτε τον εφιάλτη σας, να μοιράζεστε τρόμο.
• Μην δημιουργείτε τεχνητά καταστάσεις στις οποίες ένα παιδί μπορεί να αντιμετωπίσει κρίση πανικού (μην τον διδάσκετε να κολυμπάει, να ρίχνει στο νερό παρά τις διαμαρτυρίες, να μην τον αναγκάσει να χτυπήσει ένα χάμστερ εάν τα τρωκτικά τον φοβίσουν).
• Συνεχώς ξεπεράστε τους φόβους σας, το κάνετε έτσι ώστε το παιδί να βλέπει το αποτέλεσμα - αυτό είναι ένα πολύ ζωντανό παράδειγμα και η σωστή εγκατάσταση του παιδιού για το μέλλον - «Μπορώ να κάνω τα πάντα».

Απαγορεύεται αυστηρά:

• κατηγορήστε το παιδί για τον φόβο του, καλώντας τον δειλό, αδύναμο, προκαλώντας οποιεσδήποτε ενέργειες, απαγχονίζοντας και τιμωρίζοντας το παιδί για τον φόβο του.
• να υποθέσουμε ότι δεν έχει συμβεί τίποτα - η παραβίαση της φοβίας ενός παιδιού δεν λύει το πρόβλημα, αλλά οδηγεί βαθύτερα, πράγμα που σχεδόν πάντα οδηγεί στη δημιουργία μιας σταθερής φοβίας.
• Για να δώσετε ένα παράδειγμα στον εαυτό σας: "Δεν φοβάμαι ότι ο μπαμπάς δεν φοβάται και δεν πρέπει να φοβάσαι" - αυτό δεν λειτουργεί καθόλου.
• για να ισχυριστεί ότι κάποιος πέθανε λόγω ασθένειας, ο ψυχισμός του παιδιού συνδέει γρήγορα την έννοια του «άρρωστου» και του «θανάτου», που οδηγεί στην ανάπτυξη άγχους σε περιπτώσεις που κάποιος είναι άρρωστος ή άρρωστος, για το φόβο να μολυνθεί με κάτι.
• να πάρει το παιδί σε αποχαιρετισμό με τους νεκρούς, σε τελετές κηδείας πριν από την εφηβεία.
• έρχεται με "ιστορίες τρόμου" - ο Μπαμπάι θα έρθει, αν δεν τρώτε, θα πεθάνετε από την εξάντληση, αν δεν πάτε για ύπνο, ο Γκρίζος Λύκος θα το πάρει κ.λπ.
• να υπερασπιστεί το παιδί, να τον απαγορεύσει από την επαφή με τον κόσμο, να περιορίσει την ανεξαρτησία του,
• Παρακολουθήστε ταινίες τρόμου προτού φτάσετε στην ηλικία των 16-17 ετών.

Υπάρχουν πολλές μέθοδοι - από την τέχνη στη φυσική θεραπεία, η οποία θα βοηθήσει να ξεπεραστούν οι εφιάλτες υπό τον έλεγχο ενός έμπειρου ψυχολόγου ή ψυχοθεραπευτή. Αν δεν επικοινωνήσετε αμέσως με έναν ειδικό, οι συνέπειες της διαταραχής του άγχους θα είναι πολύ αρνητικές.

Σε τι είναι ο φόβος, βλέπε παρακάτω.