Ηθική και εθιμοτυπία: η σχέση των εννοιών

Οι έννοιες της "ηθικής" και της "εθιμοτυπίας" είναι αρκετά στενές, τόσο πολλοί μπερδεύουν αυτές τις κατηγορίες, τα ονόματα των οποίων είναι εξίσου παρόμοιες. Για να αποφευχθούν τέτοιες δυσάρεστες δυσκολίες, θα πρέπει να καταλάβουμε τι είναι το θέμα της ηθικής και ποια είναι η εθιμοτυπία, ποια είναι η διαφορά και πού συγκλίνουν αυτές οι δύο σφαίρες. Για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να στραφείτε στην προέλευση και την ανάπτυξη των εννοιών και να εντοπίσετε τα στάδια των ποιοτικών αλλαγών στην κατανόησή τους.

Τόσο το ένα όσο και το άλλο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής ζωής, η γενικά αποδεκτή ή ανυπόληπτη μορφή ρύθμισης των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων. Οι κανόνες και οι κανόνες συμπεριφοράς στην κοινωνία, η κατανόηση της ευθύνης για τις ενέργειές τους και η διάκριση μεταξύ σωστού και λάθους, ενσταλάσσονται σε όλους από την παιδική ηλικία.

Στη διαδικασία της ανάπτυξης και του σχηματισμού μιας προσωπικότητας, ορισμένοι κανόνες μπορούν να παραμορφωθούν ή να θεωρηθούν ως προαιρετικοί για ένα άτομο. Το πρόβλημα έγκειται στην κατανόηση των κανόνων που είναι συμβουλευτικοί στη φύση και για τους οποίους βρίσκεται ένα άκαμπτο ταμπού.

Η προέλευση της έννοιας της "ηθικής" είναι αρχαία ελληνική, από τη λέξη ήθος, που σημαίνει "χαρακτήρα, συνήθεια, έθιμο". Ο πρώτος που μίλησε για αυτόν ήταν ο φιλόσοφος Αριστοτέλης, που εισήγαγε την κατηγορία σε χρήση. Έχει επίσης ξεχωρίσει την ηθική σε ένα ανεξάρτητο τμήμα της πρακτικής φιλοσοφίας, αν και αρχικά το θέμα του ήταν ελαφρώς διαφορετικό από τη σύγχρονη κατανόηση.

Περίπου πριν από την εποχή της Νέας Εποχής, η ηθική θεωρήθηκε ως η επιστήμη της ψυχής και της φύσης του ανθρώπου, οι αιτίες των ενεργειών του και οι τρόποι επίτευξης μιας ιδανικής τέλειας κατάστασης, δηλαδή οι τομείς της ψυχολογίας, της ανθρωπολογίας, της φυσικής φιλοσοφίας και της κοινωνικής φιλοσοφίας. Στη συνέχεια, η ηθική απέκλινε από συναφείς κλάδους και επικεντρώθηκε στο κύριο θέμα της - τη μελέτη της ηθικής και της ηθικής.

Η δεοντολογία στοχεύει στην επίλυση διαφόρων σημαντικών προβλημάτων. Πρώτα απ 'όλα, είναι η διάκριση μεταξύ καλού και κακού, σωστού και λάθους, επιτρεπτή και απαράδεκτη. Ακολουθεί το ζήτημα της διχοτόμησης του τι είναι επιθυμητό και επιθυμητό, ​​δηλαδή το πρόβλημα της ηθικής επιλογής ενός ατόμου. Και από αυτό προκύπτει η ανάγκη να κατανοηθεί πρώτα η ελεύθερη βούληση, είτε είναι εγγενής σε ένα άτομο από την αρχή είτε σχηματίζεται στη διαδικασία της ανάπτυξης και αν το άτομο είναι ελεύθερο να το ελέγξει.

Τα κυριότερα αντικείμενα που θεωρούν την ηθική ως θεωρητική πειθαρχία είναι οι κατηγορίες της ηθικής και της ηθικής. Αυτό το αχώριστο ζευγάρι εξακολουθεί να αποτελεί το αντικείμενο αντιπαράθεσης και συζήτησης για τα όρια, την ουσία και τους ορισμούς τους. Η γενικά αποδεκτή αντίληψη αυτή τη στιγμή καταλήγει στους ακόλουθους ορισμούς:

1. Ηθικό (από το λατινικό moralis, που σημαίνει "σχετικό, σχετικό με τα ηθικά") ορίζεται ως μια ρυθμιστική μέθοδος, που υιοθετείται σε μια συγκεκριμένη κοινωνική μορφή δράσης και συμπεριφοράς.
2. Ηθική είναι επίσης μια πιο υποκειμενική έννοια και αναφέρεται κυρίως στη μέθοδο και το πρότυπο της εσωτερικής αυτορρύθμισης ενός ατόμου με βάση την ελεύθερη βούλησή του.

Έτσι, είναι προφανές ότι η ηθική είναι κοινωνική, χαρακτηριστική μιας συγκεκριμένης κοινωνίας και προστατεύεται από αυτήν. Μπορείτε να μιλήσετε για την ηθική των διαφορετικών εθνών και διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, οι οποίες μερικές φορές διαφέρουν δραματικά μεταξύ τους.

Η ηθική αναφέρεται στις εσωτερικές πεποιθήσεις ενός ατόμου και ελέγχεται από μια δική του συνείδηση. Στην περίπτωση αυτή, το άτομο πρέπει να φτάσει σε ένα ορισμένο επίπεδο αυτογνωσίας, αυτο-οργάνωσης και ευθύνης για πράξεις ή αδράνεια που πρέπει να εκτελεστούν προκειμένου να καθορίσει για τον εαυτό του τα όρια του επιτρεπτού και σωστού.

Παρά το γεγονός ότι η ίδια η έννοια της "εθιμοτυπίας" σχηματίστηκε σχετικά πρόσφατα (σύμφωνα με τα πρότυπα των φιλοσοφικών όρων) - τον 17ο αιώνα, με τη μια ή την άλλη μορφή, η ιδέα της υπήρχε ανάμεσα σε όλα τα έθνη από τον σχηματισμό των αρχαιότερων πολιτισμών. Στην αρχαία Κίνα και την Ιαπωνία υιοθετήθηκε αυστηρή τελετουργία, οι γενικά αποδεκτοί κανόνες συμπεριφοράς ακολουθήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους, ακόμη και μεταξύ των ημι-άγριων νομαδικών λαών υπήρχε μια εσωτερική ιεραρχία και μια σειρά παραδοσιακών τελετουργιών. Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας των απολυταρχικών μοναρχιών στην Ευρώπη, ήταν ακριβώς η εθιμοτυπία του σοφού δικαστηρίου που τελικά χώριζε την αριστοκρατία από τον κοινό λαό.

Σύμφωνα με την εθιμοτυπία του σύγχρονου κόσμου νοείται ως σύνολο κανόνων συμπεριφοράς που υιοθετούνται σε μια συγκεκριμένη κοινωνία, καθορίζοντας τα όρια επιτρεπτών και απαράδεκτων και ρυθμίζοντας μια ορισμένη ακολουθία δράσεων σε τυπικές καταστάσεις. Αυτοί οι κανόνες στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μάλλον συνιστώμενοι, ανεπίσημοι. Ωστόσο, σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, η εταιρεία μπορεί να επιβάλει κυρώσεις στον παραβάτη, που κυμαίνεται από τη μείωση της διαπροσωπικής βαθμολογίας μέχρι τον πλήρη αποκλεισμό από την ομάδα.

Είναι προφανές ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ των κανόνων της εθιμοτυπίας διαφόρων λαών, εποχών, πολιτισμών και κοινωνικών ομάδων. Συμβατικά, υπάρχουν διάφοροι τύποι:

• επιχειρηματική εθιμοτυπία;
• κοσμικό?
• επαγγελματική?
• τελετουργικό?
• τελετουργικό?
• καταστάσεις.

Όλα αυτά τα είδη αλληλοσυνδέονται και οι κανόνες που τους προδιαγράφονται συχνά επικαλύπτονται.

Από τα παραπάνω προκύπτει σαφώς ότι και οι δύο κλάδοι καθορίζουν τους κανόνες και τους νόμους της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, σταθεροποιούν και ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η εθιμοτυπία συχνά χαρακτηρίζεται ως ανεξάρτητη υποδιαίρεση της εφαρμοσμένης δεοντολογίας, δηλαδή του μέρους της, το καθήκον της οποίας είναι να μελετήσει τις μεθόδους, τις συνέπειες και τα προβλήματα της πρακτικής εφαρμογής των ηθικών αρχών. Μερικές φορές η εθιμοτυπία ονομάζεται ακόμη και "μικρή ηθική", θέλοντας να τονίσει τη σχέση μεταξύ τους.

Ο απώτερος στόχος της εθιμοτυπίας είναι να δημιουργήσει τουλάχιστον μια εμφάνιση μιας καλλιεργημένης, ευφυούς και μη συγκρουόμενης κοινωνίας. Με μια ευρεία έννοια, όλοι αυτοί οι κανονισμοί βασίζονται στην ιδέα ενός σωστού, συνειδητού, αξιόπιστου ατόμου, επικεντρωμένου σε παραγωγικές και θετικές κοινές δραστηριότητες. Και όλα αυτά τα προβλήματα είναι ήδη ένα άμεσο πεδίο ηθικής εκτίμησης.

Παρά τις πολλές ομοιότητες, το θέμα της ηθικής είναι πολύ ευρύτερο και πιο ογκώδες. Πολλά θεμελιώδη ηθικά ζητήματα, όπως το καλό και το κακό στην ανθρώπινη φύση, η ελευθερία επιλογής και η ευθύνη γι 'αυτό, το πρόβλημα της ηθικής επιλογής και της προσωπικής συνείδησης, είναι εξ ολοκλήρου αλλοδαπά στην εθιμοτυπία. Το κύριο πράγμα στην εθιμοτυπία είναι η επίσημη τήρηση των κανόνων, μάλλον, η εξωτερική δράση, και όχι η εσωτερική κατάσταση του ατόμου που τη διαπράττει. Διαφορά ηθικής σε μια πιο ευαίσθητη, βαθιά στάση απέναντι στην ανθρώπινη ψυχή, τις παρορμήσεις της, τις ρίψεις και την ανάπτυξη.

Επιπλέον, δεδομένου ότι η σφαίρα δεοντολογίας είναι πιο σφαιρική, τότε η ευθύνη για παραβίαση των κανόνων είναι πολύ πιο απτή. Αν κάποιος που έχει παραβιάσει την εθιμοτυπία θεωρείται μέγιστος, ακαδημαϊκός και μη καλλιεργημένος, τότε ο άνθρωπος που διασχίζει τα ηθικά όρια θα ονομάζεται ανήθικο, ανήθικο ή ακόμα και απάνθρωπο. Ορισμένα θεμελιώδη πρότυπα ηθικής είναι τόσο σημαντικά για την ίδια την ύπαρξη της κοινωνίας που καταγράφονται σε κανονιστικά έγγραφα και προστατεύονται σε κρατικό επίπεδο.

Ο βασικός κανόνας δεοντολογίας, είναι ο χρυσός κανόνας της ηθικής, είναι γνωστός σε όλους: "μεταχειρίστε τους άλλους με τον τρόπο που θέλετε να σας μεταφέρουν". Με άλλα λόγια η ηθική στάση απέναντι στον κόσμο πρέπει να αρχίσει με το σχηματισμό του ηθικού πυρήνα του ατόμου. Ένα άτομο δεν είναι ηθικό, ανίκανο να διακρίνει το δικαίωμα από το λάθος, να περιορίσει τα συμφέροντά του για χάρη του καθήκοντος και της δικαιοσύνης, που δεν μπορεί να καθοδηγηθεί από τα ιδεώδη της τιμής, της αξιοπρέπειας και της συνείδησης, απλά δεν μπορεί να γίνει φορέας ηθικής.

Ο ρυθμός εθιμοτυπίας εκδηλώνεται με τη σωστή συμπεριφορική κατάσταση, επαρκή και προβλέψιμη για άλλους συμμετέχοντες στην αντίδραση αλληλεπίδρασης. Ταυτόχρονα, δεν λαμβάνεται υπόψη η εσωτερική κατάσταση ενός ατόμου, η επιθυμία ή η απροθυμία του, η συναίνεσή του ή η διαμαρτυρία ενάντια σε αυτούς τους κανόνες. Οι επιχειρήσεις, η οικογένεια και η φιλία βασίζονται στην τήρηση συγκεκριμένης εθιμοτυπίας.

Οι κανόνες δεοντολογίας και η εθιμοτυπία δεν συμπίπτουν πάντοτε μεταξύ τους. Οι παραβιάσεις των διαπροσωπικών ρυθμίσεων, η μη συμμόρφωση με τους κανόνες συμπεριφοράς στο τραπέζι, η χρήση ακατάλληλου λεξιλογίου και άλλες δευτερεύουσες αντιφάσεις με τους κανόνες της εθιμοτυπίας δεν αντιβαίνουν πάντοτε με τον ηθικό πυρήνα του ατόμου. Κυρίως επειδή είναι πολύ ασήμαντα και φευγαλέα. Από την άλλη πλευρά, ένα άτομο μπορεί συνειδητά να παραβεί γενικά αποδεκτούς κανόνες συμπεριφοράς, να ενεργήσει απρόβλεπτα και λανθασμένα, από την άποψη της εθιμοτυπίας, θέλοντας να τονίσει τη διαφωνία του με τις αρχές, να δείξει μια ηθική θέση.

Σχετικά με τους καλούς τρόπους και γιατί χρειάζονται καθόλου, δείτε το παρακάτω βίντεο.