Τουρκική εθνική φορεσιά

Τα μέσα του 15ου αιώνα σηματοδοτήθηκαν από την αρχή της ενεργού ανάπτυξης του τουρκικού πολιτισμού. Ο λόγος για αυτό ήταν η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τον σουλτάνο Μεχμέτ, μετά τον οποίο η πόλη πήρε με υπερηφάνεια την Κωνσταντινούπολη.

Η τουρκική εθνική φορεσιά μπορεί να ονομαστεί πραγματικό έργο τέχνης και αυτή είναι η άποψη πολλών ιστορικών και σύγχρονων σχεδιαστών. Για πολλούς αιώνες, το φόρεμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συνεχίζει να στοιχειώνει το μυαλό των γυναικών που επιδιώκουν την μεγαλοπρέπεια.

Η Τουρκία διακρίνεται από ποικίλους κλάδους του πολιτισμού, οι οποίοι με εντυπωσιακό τρόπο καταφέρνουν να συνδυαστούν με αιώνες παραδόσεις. Ο σχεδιασμός της εθνικής ενδυμασίας βασίστηκε σε θρησκευτικά μοτίβα.

Τα τουρκικά ρούχα συνέβαλαν στον προσδιορισμό της κοινωνικής θέσης ενός ατόμου. Η στολή αντανακλούσε πλήρως το επίπεδο του οικογενειακού πλούτου, την ιδιότητα του μέλους σε μια συγκεκριμένη θρησκεία, τον τόπο υπηρεσίας και την οικογενειακή κατάσταση.

Κάθε γυναίκα που ζούσε στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν υποχρεωμένη να ακολουθήσει ένα διάταγμα που ονομάζεται "Ferman", υποδεικνύοντας αυστηρά ποια στολή θα φορέσει. Αυτός ο κανόνας επεκτάθηκε και στους χριστιανούς.

Το Ισλάμ συνταγογράφει τους εκπροσώπους του ωραίου μισού της ανθρωπότητας για να κρατήσει την ομορφιά τους για τους άνδρες και να κρύψει την αξιοπρέπεια στους δρόμους με ειδικά ρούχα. Οι εκπρόσωποι του κλήρου, βασιζόμενοι στις εντολές του Κορανίου, αποτελούσαν έναν Φερμάν.

• Τα μουσουλμανικά κορίτσια έπρεπε να φορούν χαλαρά παντελόνια κάτω από τα ρούχα τους, καθώς και ευρύχωρα μπλούζα από βαμβάκι ή μουσελίνα. Το κολάρο του υπογούφερ μπορεί να είναι είτε τριγωνικό είτε στρογγυλό.
• Υποχρεωτικό χαρακτηριστικό της γυναικείας εθνικής ενδυμασίας - είναι το πέπλο. Είναι εκείνη που προστατεύει την ομορφιά από τα μάτια των άλλων ανδρών. Το πέπλο καλύπτει τους ώμους από την πλάτη και το μπροστινό μέρος, το λαιμό και το πρόσωπο - μόνο τα μάτια μπορούν να είναι απαλλαγμένα από μαύρο ύφασμα.
• Για τις γυναίκες που ασκούν άλλη θρησκεία, οι κανόνες ήταν λίγο πιο μαλακοί. Στην Τουρκία υπήρχαν πολλές ελληνικές, ουγγρικές, εβραϊκές και αρμενικές οικογένειες. Τα κορίτσια είχαν τη δυνατότητα να φορούν τα ίδια χαλαρά παντελόνια διαφόρων χρωμάτων (κυρίως μπλε και άσπρα) και φούστα fustanella. Ελληνικές γυναίκες εμφανίστηκαν στους δρόμους σε σατέν σαλάκια και οι Αρμένιοι εμφανίστηκαν σε δερμάτινα είδη.

Οι περιοχές στην Τουρκία διέφεραν μεταξύ τους. Σε μια πόλη, ο πληθυσμός συνίστατο κυρίως από πλούσιους εμπόρους, στους δεύτερους όχι πολύ πλούσιοι έμποροι ζούσαν, στην τρίτη - μόνο τεχνίτες. Ως εκ τούτου, κάθε περιοχή θα μπορούσε να καυχηθεί με ορισμένα ειδικά χαρακτηριστικά των εθνικών ενδυμασιών της. Οι κύριες λεπτομέρειες της παραδοσιακής τουρκικής ενδυμασίας δεν άλλαξαν, ωστόσο το στυλ και τα χρώματα διέφεραν το ένα από το άλλο.

Ένα εξαίρετο παράδειγμα είναι τα σακάκια, τα οποία στα ρωσικά ονομάζονται συνήθως αστραγάλους. Αυτό το στοιχείο της ντουλάπας παρέμεινε αμετάβλητο σε όλη την αυτοκρατορία - από την ανατολική Ανατολία μέχρι τη Θάλασσα του Μαρμαρά και τις περιοχές του Αιγαίου.

Οι Τούρκοι εκτιμούσαν την πολυτέλεια και αυτό το χαρακτηριστικό αντικατοπτρίζεται στο χρώμα των ενδυμάτων. Αν και οι άνδρες προτιμούσαν τις εθνικές φορεσιές με σκούρες αποχρώσεις (καφέ, μοβ, μπλε, πράσινο), η στολή τους φαινόταν ακόμα πλούσια και ευχάριστη εις βάρος των κεντημάτων και άλλων διακοσμητικών στοιχείων.

Παρά το γεγονός ότι τα εθνικά γυναικεία ρούχα της Τουρκίας ήταν πολυεπίπεδα, οι μουσουλμανικές γυναίκες κατόρθωσαν να δώσουν στη σιλουέτα μια μυστηριώδη έκκληση, να δημιουργήσουν μια φιλόξενη ατμόσφαιρα γύρω τους που δεν ήταν χαρακτηριστική για άλλα κορίτσια.

Οι τουρκικές φορεσιές ήταν διαφορετικές από τις αραβικές.Οι Άραβες φορούσαν περιττά μαζικά, ογκώδη πράγματα που έκρυψαν εντελώς τη σιλουέτα, έτσι ώστε ήταν αδύνατο να μαντέψουμε ακόμη και για την κατασκευή ενός ατόμου. Στην Τουρκία, πήραμε ένα διαφορετικό μονοπάτι. Το ύφος του φορέματος επέτρεψε να δείτε τα κύρια περιγράμματα της σιλουέτας.

Μόνο φυσικά υλικά υψηλής ποιότητας χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία εθνικών κοστουμιών. Τα πιο δημοφιλή ήταν γούνα, βελούδο, ταφτά και μετάξι. Οι γυναίκες από τις ευγενείς οικογένειες είχαν την πολυτέλεια να διακοσμήσουν τα ρούχα. Για να εκπληρώσουν τις επιθυμίες των μοντέρνων γυναικών του 16ου αιώνα, χρησιμοποιήθηκαν ασημένια και χρυσά νήματα.

Τα τουρκικά ρούχα έχουν αποτελέσει τη βάση για κάποιες αποφάσεις σχεδιασμού στο μέλλον. Για παράδειγμα, οι Οθωμανοί εφευρίσκουν τη δομή του μανικιού, που ονομάζεται "ρόπαλο". Ένα τέτοιο σχέδιο εξακολουθεί να είναι ζήτημα ανάμεσα στις γυναίκες της μόδας του εικοστού πρώτου αιώνα.

Πολλά πράγματα από την τουρκική ντουλάπα θεωρήθηκαν καθολικά. Τόσο οι γυναίκες όσο και οι άνδρες είχαν το δικαίωμα να φορούν παπούτσια χαρέμι, όμοια φανελάκια, ζώνες και σακάκια.

Στην κορυφή του φορέματος φόρεμα φορούσαν ποδιές. Αυτή η λεπτομέρεια προσελκύει την προσοχή για την αξιοσημείωτη εμφάνισή της. Η ποδιά ήταν διακοσμημένη με λαϊκά στολίδια - ως επί το πλείστον ήταν φυτικά μοτίβα, καθένα από τα οποία ήταν προικισμένο με ένα βαθύ νόημα που συνδέεται με τους θρύλους.

Η σύνθεση του ανδρικού κοστουμιού περιλάμβανε ζώνη "φύλλο", η οποία είναι απαραίτητη όχι μόνο για κοσμήματα. Έκανε μια πρακτική λειτουργία. Στις τσέπες της ζώνης, οι Οθωμανοί συσσώρευαν χρήματα και άλλα πράγματα που θα μπορούσαν να χρειαστούν κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Τα μανίκια των γυναικείων φορεμάτων θα έπρεπε να έχουν κλείσει εντελώς τα χέρια στον καρπό. Ωστόσο, τώρα η εθνική τουρκική φορεσιά έχει υποστεί πολλές τροποποιήσεις και δεν έχει τέτοια σοβαρότητα. Το μήκος των φορεμάτων έχει μειωθεί αρκετές φορές - η ποδιά φτάνει στο μέσο του μοσχαριού, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και ελαφρώς υψηλότερη, και τα μανίκια μπορούν να ανυψωθούν.

Τον 16ο αιώνα, οι εθνικές τουρκικές φορεσιές για κορίτσια ήταν σχεδόν πανομοιότυπες με τις ενδυμασίες των ενηλίκων, με εξαίρεση τα χρυσά και ασημένια κέντημα και τα κουμπιά από πολύτιμους λίθους. Τα παιδιά φορούσαν πιο μέτρια φορέματα και κοστούμια, αν και φαίνονταν πανέμορφα. Δεν χρησιμοποιήθηκαν ακριβά και σπάνια υλικά για παιδικά ρούχα.

Οι κανόνες του Ισλάμ δεν απαγορεύουν στις γυναίκες να διακοσμούνται με διάφορα αξεσουάρ και τα κορίτσια πάντα απολάμβαναν την απουσία αυτής της απαγόρευσης.

• Το κύριο εξάρτημα ήταν απλά ένα μαντήλι. Για να το φανεί όμορφο, αντί για σάλι ενός μουσουλμάνου, χρησιμοποιήθηκαν πολλά πολύχρωμα προϊόντα, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα μια ωραία κατασκευή διαφόρων στρωμάτων.
• Πολλοί φορούσαν μια ενδιαφέρουσα κόμμωση, στην πρόσοψη της οποίας προσαρτήθηκε ένα αερόμπωμα.
• Τα πόδια του κοριτσιού ήταν σφιχτά τυλιγμένα σε υψηλές κάλτσες - πάντα με λαμπερά χειροποίητα κεντήματα.

Οι μουσουλμάνοι άνδρες επίσης δεν έχαναν την ευκαιρία να διακοσμήσουν την εθνική τους φορεσιά. Οι Τούρκοι που κατέλαβαν θέση στη στρατιωτική σφαίρα ξεχώρισαν με κομψά μαχαίρια και σπαθιά που ήταν προσαρτημένα στις ζώνες τους. Το κεφάλι των ανδρών καλύφθηκε με τουρμπάνια και φεζ.

Τα παπούτσια ήταν στερεά και αξιόπιστα. Η ομορφιά των παπουτσιών εκφράστηκε με τη σοβαρότητα της. Τόνισε την αρρενωπότητα, τη σοβαρότητα του ιδιοκτήτη. Οι μπότες έγιναν από το δέρμα των ταύρων και των προβάτων.

Πολλά έχουν αλλάξει με το χρόνο κατηγορηματικά, ακόμη και σκληρά σε κάτι του δέκατου έκτου αιώνα. Τα ηθικά έχουν γίνει διαφορετικά και οι τουρκικές εθνικές φορεσιές δεν έχουν παραμείνει οι ίδιες.

Οι γυναίκες στην Τουρκία έχουν το δικαίωμα να περπατούν μέσα από τους ηλιόλουστους δρόμους με φορέματα που εκπλήσσουν με τα αρχέγονα χρώματα τους. Η σκιά ενός θαλάσσιου κύματος είναι ευρέως διαδεδομένη. Τα γεωμετρικά στολίδια καταλαμβάνουν μια αξιόλογη θέση στα σακάκια και τις μαντίλες των μουσουλμανικών ομορφιτών.

Οι ιδιοκτήτες τουρκικών εθνικών ενδυμασιών είναι ευχαριστημένοι. Παραδόξως, ακόμη και οι χριστιανοί παίρνουν φορεσιά σε ανατολίτικο στιλ.Αυτό είναι απαραίτητο για να παρακολουθήσουν ιστορικά φεστιβάλ και θεματικά πάρτι.

Η παραδοσιακή στολή της Τουρκίας παρέχει μια μοναδική ευκαιρία για κάθε κοπέλα να νιώσει το μυστήριο και την ασάφεια της αραβικής νύχτας.