Εθνική ενδυμασία γαλλία

Οι πρώτες προϋποθέσεις για τη γαλλική εθνική φορεσιά εμφανίστηκαν τον 17ο αιώνα. Γάλλοι αγρότες έκαναν τα ρούχα τους από καμβά, μαλλί, ύφασμα με νήμα από βαμβάκι. Στα χρόνια του τέλους της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, άρχισαν να εμφανίζονται εορταστικές εκδόσεις εθνικών ενδυμασιών.

Σε κάθε επαρχία, δημιουργήθηκαν κοστούμια με τα δικά τους χαρακτηριστικά:

• Breton - κορσές, δαντέλες και κολάρα.

• Φλαμανδική - σάλι σε ένα κλουβί, διακοσμημένο με περιθώρια.

• Καταλωνία - μάνγκο (δαντελωτά μανίκια) και φωτεινά χρώματα.

Όλα τα παπούτσια ήταν τα ίδια για τις γυναίκες και τους άνδρες. Ήταν ξύλινη θήκη. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα, ξύλινα φράγματα φοριούνται στη γαλλική ύπαιθρο για εργασία.

Μέχρι τον 18ο αιώνα, οι Γάλλοι άνδρες στις επαρχίες φορούσαν ένα συνηθισμένο πουκάμισο, το οποίο αντικαταστάθηκε από μια επιμήκη φαρδιά μπλούζα από τον ίδιο καμβά όπως και ο προκάτοχός του. Τέτοιες μπλούζες ήταν της μόδας να φορούν πάνω από ένα σακάκι.

Αν πριν από την επανάσταση πρόκειται για μια εκδοχή του ενδυματολογίου που θεωρείται εορταστική, τότε, μετά την ολοκλήρωσή της, αστικές τεχνίτες και εργάτες άρχισαν να ντύνουν έτσι. Ο μπουρζουάνος προτιμούσε το παλτό σακάκι.

Οι δημοφιλείς μπλούζες άρχισαν να φοριούνται από βοσκούς, που φορούσαν μάλλινο ακρωτήριο ή μανδύα κατσικίσιο πάνω από αυτό. Πρέπει να ειπωθεί ότι ορισμένοι καλλιτέχνες προτιμούν σήμερα αυτό το ύφος.

Και από τις αρχές του 19ου αιώνα, οι Γάλλοι αγρότες είχαν φτιάξει παντελόνια σε γόνατο σε συνδυασμό με γκέτες ή κάλτσες, με κόμπους κάτω από τα γόνατα. Για αυτούς στηρίχτηκε το πουκάμισο, το γιλέκο, το σακάκι και το μαντίλι. Στη συνέχεια, πιο κοντά στα μέσα του αιώνα, η μόδα των ανδρών διαφοροποιήθηκε με στενά μακρύ παντελόνι.

Έκανε έναν μετασχηματισμό και το κολάρο του πουκάμισου του. Οι διπλές μανσέτες και κολάρα, που σφίγγονται με κορδέλα, αντικαθίστανται με κουμπιά και η κορυφή του πουκάμισα καλύπτεται με ένα μαντήλι.

Το γιλέκο ήταν κλειστό σε δύο σειρές κουμπιών. Ολόκληρη η δομή ήταν στερεωμένη με ένα κοντό μανδύα, μερικές φορές επιμηκυνόμενο στο πίσω μέρος.

Τον 18ο αιώνα, κάθε καπέλο του χωρικού ήταν ένα καπέλο τριών σκελών και στα τέλη του 19ου αιώνα, οι ηλικιωμένοι άρχισαν να το φορούν. Με την πάροδο του χρόνου, το καπέλο που αντικαταστάθηκε αντικαταστάθηκε με ένα καπέλο με στρογγυλό άκρο.

Για την κατασκευή της χειμερινής έκδοσης του καπέλο που χρησιμοποιήθηκε αισθάνθηκε, για το καλοκαίρι - άχυρο.

Στις παράκτιες επαρχίες των αγροτών φορούσε ένα καπάκι έξι, διακοσμημένο με ένα πομπώ.

Η εθνική φορεσιά των γυναικών ήταν πολύ ευκολότερη. Αποτελούσε από μια φαρδιά φούστα διακοσμημένη με μανίκια ή πιέτες και ένα σακάκι. Όλα αυτά συμπληρώθηκαν από μια ποδιά και ένα μαντήλι, το οποίο ήταν δεμένο στους ώμους.

Το κεφάλι ήταν διακοσμημένο με καπάκι. Θεωρήθηκε ως κατ 'οίκον επιλογή και για να φύγει από το σπίτι φορούσε καπέλο ή κασκόλ.

Η κατάσταση του προσώπου καθορίστηκε από την παλέτα χρωμάτων. Οι χωρικοί ράβαν τα ρούχα τους από υλικά γκρι, καφέ, λευκό χρώμα. Οι μπουρζουάνοι διέφεραν τα μπλε, τα κόκκινα ή τα πασχαλινά ρούχα. Και μερικές φορές μαύρο.

Στις διακοπές, μια κορσάζ προστέθηκε στη συνήθη έκδοση της φορεσιάς.

Σε κάθε επαρχία, κάποια εθνικά κοστούμια διέφεραν στα κεντήματα, το σχήμα των καπέλων ή το χρώμα μιας ποδιάς.

Αργότερα, θηλυκά φορέματα παρόμοια με χιτώνες ήρθαν στη μόδα. Ήταν δεμένα ψηλά κάτω από την προτομή. Μετά από λίγα χρόνια, τα φορέματα έγιναν μακρύτερα με πολυστρωματικές φούστες στο κάτω μέρος.

Από αξεσουάρ μπορούν να σημειωθούν ομπρέλες, μικρά καπέλα με πέπλο, συμπλέκτες και κασκόλ.

Τα παιδιά δεν ήταν διαφορετικά από τους ενήλικες και τα κοστούμια τους ήταν ένα μειωμένο αντίγραφο των ενήλικων εθνικών ενδυμάτων.

Τα κορίτσια φορούσαν φούστες λίγο μικρότερα από τους ενήλικες, διαφορετικά όλα ήταν σαν αυτά μιας γυναίκας - ένα καπέλο, ένα πουκάμισο, μια ποδιά.

Τα ρούχα των αγοριών επαναλάμβαναν το κοστούμι των ανδρών με ακρίβεια.

Μετά το τέλος της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, η αγροτική εθνική ενδυμασία υπέστη δραματικές αλλαγές. Αυτό συνέβη εξαιτίας της αύξησης της καλής διαβίωσης των αγροτών. Και οι αγορές αναπληρώθηκαν με εργοστασιακά υφάσματα - μετάξι και ύφασμα.

Μια άλλη ήταν η εορταστική έκδοση της φορεσιάς. Έγραψε στη μόδα της πόλης. Σε ολόκληρη τη Γαλλία, οι εθνικές φορεσιές ήταν παρόμοιες μεταξύ τους και αποτελούσαν τα ίδια στοιχεία. Αλλά τα χαρακτηριστικά της κάθε επαρχίας επηρέασαν το σχήμα των καπέλων και των κορσών, των κοπών και των χρωμάτων. Οι ιστορικοί μόδας προσδιορίζουν διάφορα σύνολα ενδυμάτων της εποχής.

Η αστική φορεσιά έγινε μοντέρνα μόνο στα τέλη του 19ου αιώνα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα μόνο τα καλύμματα κεφαλής δεν άλλαξαν. Μερικά από αυτά είναι δημοφιλή στην καθημερινή ζωή μέχρι στιγμής. Για παράδειγμα, στις Άλπεις, στο Roussillon και στη Bretonia.

Σήμερα, οι πατριώτες προσπαθούν να αναβιώσουν παλιές παραδόσεις και να διοργανώσουν κοσμοπολίτικα φεστιβάλ και καρναβάλι, που περιλαμβάνουν διαγωνισμούς για την καλύτερη φορεσιά. Τέτοιες εκδηλώσεις είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στην Προβηγκία, τη Βρετονία, τη Σαβοΐαρ.

Οι εθνικές φορεσιές είναι επίσης δημοφιλείς στις ομάδες χορού που τις ράβουν για τις παραστάσεις τους.

Το αίσθημα των χρωμάτων, των αναλογιών και των μορφών - όλα αυτά ενσωματώνονται στη σύγχρονη Γαλλική αστική φορεσιά. Ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Γαλλία θεωρείται ηθοποιός.

Η στροφή του 16-17ου αιώνα ήταν μια επιτυχημένη σελίδα στην ιστορία της Γαλλίας. Η χώρα εισήλθε στον κύκλο των ηγετικών δυνάμεων και βελτίωσε την οικονομική της θέση. Για όλη την Ευρώπη, η Γαλλία έχει καταστεί ο νομοθέτης και ο δείκτης αναφοράς για τις τάσεις της μόδας και τον πολιτισμό του δικαστηρίου.

Η χώρα ξεκινάει μια κούκλα Πανδώρας και την ντουλάπα της. Η κούκλα παρήχθη σε δύο μεγέθη: μια μεγάλη κούκλα, ντυμένη με εξωτερικά ρούχα και μια μικρή - έδειξε εσώρουχα. Μια τέτοια κούκλα κοστίζει απαγορευτικά δαπανηρή και πωλείται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Πρέπει να σημειωθεί ότι όταν η Πάντορα στάλθηκε, ακόμα και οι εχθροπραξίες έπαψαν να μην εμποδίζουν την πορεία της.

Μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα, κυκλοφόρησε στη Γαλλία η κυκλοφορία ενός εικονογραφημένου περιοδικού μόδας που ονομάζεται «ταλέντο Merkur».

Εμφανή πρότυπα ομορφιάς. Ο βασιλιάς Λούης 14 θεωρήθηκε ιδανικός άνδρας - ψηλός, εντυπωσιακός, με πλούσια μαλλιά και τακτικές λεπτομέρειες. Όλοι οι άνδρες εκείνης της εποχής έπρεπε να έχουν αρρενωπότητα, γαλλία, ήξεραν να χορεύουν και να κρατούν στη σέλα.

Για τις γυναίκες, οι Γάλλοι ήταν λιγότερο απαιτητικοί. Από τις γαλλικές γυναίκες έπρεπε να είναι μεγαλοπρεπής, φλερτάροντας, θα πρέπει να διακρίνεται από τα σχέδια και την τελετουργία.

Ως εκ τούτου, το ιδανικό της γυναικείας εμφάνισης δεν ήταν. Αλλάζει ανάλογα με τις γεύσεις του βασιλιά και τα χαρακτηριστικά του επόμενου αγαπημένου του.

Ο πόλεμος είχε την επίδρασή του στο κοστούμι των ανδρών. Στη μόδα ήρθαν τα στοιχεία της ένδυσης, παρόμοια με τις στρατιωτικές στολές. Και από τα σαράντα και το τέλος του πολέμου η μόδα έχει αλλάξει δραματικά.

Τότε ο νέος Λουδοβίκος ήρθε στην εξουσία, και το κοστούμι απέκτησε τα χαρακτηριστικά των παιδιών. Όταν εφευρέθηκε διπλό παντελόνι-παντελόνι, που ονομάζονταν reyngravy. Μέχρι τη δεκαετία του 60, η ανδρική ντουλάπα κερδίζει θάρρος. Sjustokor, δυτικά και culottes είναι ραμμένα.

Τα γυναικεία ρούχα δεν ανέχονταν τέτοιες δραστικές αλλαγές και σταδιακά ήρθαν στο σιλουέτα προφίλ και τα ρούχα στο σπίτι.

Τα ρούχα της εποχής αυτής ήταν από σατέν, αέριο, ταφτά και moire. Τα κοστούμια των ανδρών είναι κατασκευασμένα από βελούδο, ύφασμα και μαλλί. Η δαντέλα μπαίνει στη μόδα. Είναι διακοσμημένα με μικρές λεπτομέρειες από φορέματα και κοστούμια, καθώς και παπούτσια.

Μέχρι το τέλος του αιώνα, λωρίδες, τετράγωνα, κεντήματα και τυπωμένα υφάσματα έγιναν δημοφιλή.

Με την έλευση των Βερσαλλιών, η ταπετσαρία που κοσμεί τα περισσότερα κοστούμια έρχεται στη μόδα.