Άγχος Διαταραχή της προσωπικότητας: Αιτίες, συμπτώματα και θεραπεία

Πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν καν ότι υποφέρουν από αγχώδη διαταραχή προσωπικότητας, επειδή αυτή η διαταραχή είναι καλά "μεταμφιεσμένη" κάτω από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Επομένως, δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για την κατανομή της παθολογίας. Ανεπίσημες στατιστικές δείχνουν ότι οι περισσότερες φορές αυτή η παραβίαση είναι χαρακτηριστική για τις γυναίκες, και σε μια μάλλον νεαρή ηλικία - από 20 σε 29 χρόνια. Την ίδια στιγμή, η ασθένεια είναι ιδιόμορφη σε άλλες ηλικιακές ομάδες, πολλοί έχουν ζήσει μαζί της εδώ και δεκαετίες. Σε αυτό το άρθρο θα εξηγήσουμε τι προκαλεί τη διαταραχή της προσωπικότητας του άγχους, τον τρόπο ταυτοποίησης και θεραπείας.

Ο άνθρωπος δημιουργείται από ένα κοινωνικό ον. Αυτό σημαίνει ότι ένα υγιές άτομο χρειάζεται επικοινωνία, θετικά συναισθήματα από αυτή την επικοινωνία. Το άτομο που πάσχει από αγχώδη διαταραχή βιώνει μια βαθιά αίσθηση κατωτερότητας, δεν αγαπά τον εαυτό του, είναι ντροπαλός του, ενοχλεί οδυνηρά ακόμη και την παραμικρή κριτική και προσπαθεί να αποφύγει τις κοινωνικές επαφές. Ως εκ τούτου, η διαταραχή της προσωπικότητας του άγχους ονομάζεται συχνά επίμονη διαταραχή αποφυγής ή διαφυγής.

Ένα τέτοιο πρόσωπο πιστεύει ότι οι πράξεις του δεν μπορούν να εγκριθούν από κάποιον. Και συχνά φοβούνται να κάνουν κάτι μόνο λόγω της προοπτικής να γελοιοποιηθούν. Ο ίδιος πιστεύει ειλικρινά ότι η απομόνωσή του προέρχεται από την αδυναμία επικοινωνίας. Τις περισσότερες φορές βρίσκεται σε αγχωμένη καταθλιπτική διάθεση. Μια τέτοια διαταραχή συνήθως αναπτύσσεται στην εφηβεία και επιμένει σε όλη τη ζωή.

Προηγουμένως, δεν θεωρήθηκε ξεχωριστή πάθηση και περιγράφηκε μόνο ως σύμπτωμα σε ορισμένες ψυχικές διαταραχές.

Στην ταξινόμηση των ψυχο-τύπων που δημιουργήθηκαν στα μέσα του περασμένου αιώνα από τον Γερμανό επιστήμονα Carl Leonhard, που πάσχουν από αυτή τη διαταραχή είναι παθολογικές ψυχώσεις. Σύμφωνα με τον Leonard, αυτοί οι άνθρωποι είναι άγχους και συχνά υποφέρουν από σύνδρομο ψυχαναγκαστικής ανησυχίας, ψυχωσθένεια (νευρωτική κατάσταση). Η αμφιβολία για την ψυασθένεια συχνά όχι μόνο αντιμετωπίζει δυσκολίες στην αντιμετώπιση των ανθρώπων, αλλά και πάσχει από πραγματικές φοβικές διαταραχές - φόβους της κοινωνίας κ.λπ.

Ψυχίατροι, ψυχοθεραπευτές και κλινικοί ψυχολόγοι ασχολούνται με τη θεραπεία της διαταραχής της προσωπικότητας του άγχους. Στη Διεθνή Ταξινόμηση των Νοσημάτων (ICD-10), ο αντίστοιχος αριθμός αποδίδεται στην παθολογία - F 60.6.

Γιατί μια τέτοια διαταραχή αναπτύσσεται είναι αναμφισβήτητα δύσκολη η απάντηση. Παρά τις καλύτερες προσπάθειες και προσπάθειες των ιατρών και των επιστημόνων, δεν ήταν ακόμη δυνατό να διαπιστωθεί από πού προέρχεται αυτή η παθολογία. Πιστεύεται ότι ένας συνδυασμός δυσμενών κοινωνικών και ψυχολογικών παραγόντων μπορεί να επηρεάσει την ανθρώπινη ψυχή κατά την περίοδο της εφηβείας. Ταυτόχρονα, δεν δίνεται η τελευταία θέση σε γενετικά καθορισμένους μηχανισμούς ανάπτυξης.

Πολύ συχνά, η εμφάνιση της διαταραχής συνδέεται με την ιδιοσυγκρασία ενός ατόμου και είναι πάντα εγγενής. Οι μελαγχολικοί άνθρωποι, οι οποίοι κατά την παιδική τους ηλικία αποδεικνύουν υπερβολική συστολή, φόβο και απομόνωση στη συμπεριφορά, είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στην ασθένεια, ειδικά σε περιπτώσεις όπου ένα παιδί ή έφηβος βρίσκεται σε ένα νέο περιβάλλον για το οποίο δεν έχει συνηθίσει και προσαρμοστεί.

Δεν είναι η τελευταία θέση που δίνεται στο ύφος της εκπαίδευσης - Αν παιδί με μελαγχολικό τύπο ιδιοσυγκρασίας ακούει συχνά κριτική από τους ενήλικες, εάν οι ενέργειές του σπάνια εγκριθούν, εάν οι ενήλικοι και οι συμμαθητές τον επικρίνουν ο ίδιος ως άτομο, τότε ένα άτομο σχηματίζει σταδιακά ένα «κουκούλι» στο οποίο κρύβεται από την κοινωνία και την κριτική που απορρέει από αυτόν. Και ένα τέτοιο «κουκούλι» είναι η διαταραχή άγχους.

Ταυτόχρονα, ένα ντροπαλό και δειλό παιδί δεν αρρωσταίνει απαραίτητα · επιπλέον, σε μια ορισμένη ηλικία, κάποια προσοχή κατά τις κοινωνικές επαφές είναι απολύτως φυσιολογική και φυσική, είναι μόνο ένα στάδιο στην ανάπτυξη της ψυχής του παιδιού και οι εκδηλώσεις συστολής και ανασφάλειας σταδιακά εξαφανίζονται ως έφηβος γίνεται ενήλικας.

Αυτός που πάσχει από διαταραχή της προσωπικότητας του άγχους, ως επί το πλείστον, πιρούνια μεταξύ των ισχυρών συναισθημάτων - από τη μία πλευρά, χρειάζεται επικοινωνία, αισθάνεται την ανάγκη γι 'αυτόν, αλλά από την άλλη - φοβάται την κριτική, και ως εκ τούτου προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί, να κρατήσει μακριά από τους ανθρώπους.

Μην θεωρείτε τα άτομα με διαταραχή προσωπικότητας άγχους κοινωνικές φοβίες. Το κοινωνικό άγχος, το οποίο είναι χαρακτηριστικό μιας τέτοιας παραβίασης, τους αναγκάζει να παρακολουθούν πιο στενά τις εσωτερικές αισθήσεις τους, όταν χρειάζεται να έρθουν σε επαφή με κάποιον, ενώ μια κοινωνική φοβία δεν δέχεται επαφή με ακόμη και επείγουσα ανάγκη.

Οι κοινωνοφοβές δεν ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους, και τα άτομα με διαταραχή άγχους, αντίθετα, είναι πολύ προσεκτικοί στις αντιδράσεις των άλλων για τον εαυτό τους. Ταυτόχρονα, είναι απίστευτα τεταμένες, φοβούνται πολύ να προκαλέσουν κριτική ή να κάνουν κάτι λανθασμένο. Σε φυσικό επίπεδο, η εν λόγω ένταση συνοδεύεται από σύγχυση ή απόκρυψη και σιωπή. Ο βαθύτερος άνθρωπος κατά τη στιγμή της επικοινωνίας με κάποιον είναι βυθισμένος στα δικά του συναισθήματα, όσο σκληρότερα του δίνεται η ελεύθερη ομιλία του.

Η διαταραχή άγχους συχνά συνδυάζεται με άλλους φόβους. Σχεδόν οι μισοί άνθρωποι με τέτοια παραβίαση φοβούνται τις αράχνες και είναι επιρρεπείς στον πανικό, κάθε τρίτο άτομο έχει σημάδια κοινωνικής φοβίας.

Στην παιδική ηλικία, με την ανάπτυξη αγχώδους διαταραχής προσωπικότητας, το παιδί φοβάται πολύ να πάει στο μαυροπίνακα, να μιλήσει μπροστά σε μια ομάδα ανθρώπων. Προσπαθεί να αποφύγει καταστάσεις στις οποίες μπορεί ξαφνικά να γίνει το επίκεντρο της προσοχής των άλλων, και φοβάται επίσης όλες τις νέες καταστάσεις που δεν είχαν προηγουμένως εξοικειωθεί. Καθώς μεγαλώνει το παιδί, η διαταραχή εξελίσσεται. Έτσι, οι έφηβοι με διαταραχή άγχους δεν θέλουν να συμμετάσχουν σε διαγωνισμούς, να αρνηθούν να λάβουν μέρος σε διακοπές στο σχολείο και να αποφύγουν την επικοινωνία με τους συνομηλίκους τους. Συχνά δεν έχουν καθόλου φίλους, προσπαθούν να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους μόνο, διαβάζοντας ένα βιβλίο ή ακούγοντας μουσική.

Αν ένα τέτοιο πρόσωπο βρίσκεται σε μια ομάδα, τότε προσπαθεί να πάρει μια θέση στην οποία μια στέρεη απόσταση τον χωρίζει και άλλους ανθρώπους. Οι άνθρωποι με μια τέτοια παραβίαση χαρακτηρίζονται από αυξημένη καχυποψία - ακόμα και τα συνηθισμένα λόγια άλλων, που δεν περιέχουν προσβλητικά ή κρίσιμα κίνητρα, συχνά αντιλαμβάνονται με δικά τους έξοδα, αρχίζουν να «σκάβουν για τον εαυτό τους» και αναζητούν τους λόγους της εφευρετικής δυσαρέσκειας των άλλων.

Η ανάγκη για επικοινωνία έχουν και είναι αρκετά υψηλό. Αλλά μπορούν να επικοινωνούν μόνο όταν είναι απόλυτα βέβαιοι ότι είναι αγαπημένοι και αποδεκτοί. Εάν κάτι στην οικεία ατμόσφαιρα πήγε στραβά, «κλείνουν» και αρνούνται να επικοινωνούν. Είναι δύσκολο για αυτούς να βρουν "το δικό τους πρόσωπο", να δημιουργήσουν μια οικογένεια, και ως εκ τούτου τέτοιοι άνθρωποι πολύ συχνά παραμένουν ενιαίοι στη ζωή. Αλλά αν εξακολουθείτε να κατορθώνετε να παντρευτείτε ή να παντρευτείτε, τότε όλη η επικοινωνία για όσους πάσχουν από αγχώδη διαταραχή, συγκεντρώνεται μόνο με το δεύτερο μισό του. Δεν επιτρέπεται να εισέλθει ένας ξένος στην οικογένεια αυτή.Εάν με την πάροδο του χρόνου ο σύντροφος φύγει ή πεθάνει, τότε μέχρι το τέλος των ημερών του, το άτομο με διαταραχή άγχους παραμένει συνήθως μόνο του. Για να τον αποζημιώσει για την απώλεια που κανείς άλλος δεν μπορεί.

Από την πλευρά των ανθρώπων με διαταραχή άγχους φαίνονται γελοίες, αμήχανες, συχνά δεν κατανοούνται και απορρίπτονται ως πραγματικές. Στη συνέχεια, το άτομο που πάσχει από τη διαταραχή αρχίζει να κάμπτει την εύνοια με τους ανθρώπους, γεγονός που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη απόρριψη.

Είναι δύσκολο για αυτούς να επιτύχουν τις σπουδές τους στο επάγγελμα, καθώς τόσο η εκπαίδευση όσο και η εργασία συνδέονται κατά κάποιο τρόπο με τις κοινωνικές επαφές. Δεν γίνονται ποτέ ηγέτες, δάσκαλοι, πολιτικοί, καλλιτέχνες, αποφεύγοντας εσκεμμένα τα επαγγέλματα που συνεπάγονται δημόσια ομιλία. Πιο συχνά, οι ανησυχητικοί ασθενείς παραμένουν "συνιδρυτές", προτιμώντας έναν ήσυχο τόπο, ατομικό έργο, στο οποίο δεν υπάρχει χώρος για τη συλλογική εκτέλεση οποιουδήποτε έργου. Είναι δύσκολο να σταματήσουν, φοβούνται να παραμείνουν χωρίς εργασία καθόλου. Εάν υπάρχει ανάγκη να μετακινηθείτε σε άλλο τόπο, αυτή η μετάβαση θα είναι πάντα μια μεγάλη προσωπική καταστροφή για ένα άτομο και αυτός θα επιβιώνει πάντα πολύ σκληρά.

Χαλαρώστε στην επικοινωνία, αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν ακόμη και με ένα πολύ στενό πρόσωπο, επειδή παρακολουθούν συνεχώς την αντίδραση - είτε τους αρέσει αυτό που λένε, αν ο συνομιλητής εγκρίνει αυτό που λένε. Επομένως, είναι επίσης πολύ δύσκολο για τους ψυχολόγους να δουλεύουν με ανθρώπους που υποφέρουν από διαταραχή προσωπικότητας άγχους.

Οι πάσχοντες από άγχος φοβούνται φήμες, κουτσομπολιά, γελοιοποίηση, εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την κοινή γνώμη., από αυτό που λένε άλλοι ή μπορούν να πουν γι 'αυτούς. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί αλκοολικοί σε ενήλικες με μια τέτοια διανοητική διαταραχή, επειδή το αλκοόλ τους βοηθά αρχικά να ανακουφίσει τη συναισθηματική ένταση στην επικοινωνία και, αργά ή γρήγορα, οδηγεί σε μια σοβαρή εξάρτηση.

Οι ψυχίατροι και οι ψυχοθεραπευτές ασχολούνται με τη διάγνωση. Είναι πολύ σημαντικό να μην συγχέεται η διαταραχή άγχους με την αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας, η οποία ονομάζεται επίσης κοινωνιοπάθεια. Η κοινωνοπάθεια αρνείται την κοινωνία όχι μόνο από μόνη της, αλλά και όλα τα κοινωνικά πρότυπα, τις αρχές και τις ηθικές αρχές. Είναι σημαντικό για τον γιατρό να διακρίνει την ενοχλητική διαταραχή από το σχιζοειδές. Schizoid τύποι, κατ 'αρχήν, δεν θέλουν να επικοινωνούν με κανέναν, ενώ οι άγχοι αυτοί θέλουν, αλλά φοβούνται, και ως εκ τούτου τεταμένη.

Υπάρχει επίσης μια εξαρτημένη διαταραχή προσωπικότητας στην οποία οι άνθρωποι φοβούνται οδυνηρά τον διαχωρισμό, προσκολλώνται στο αντικείμενο επικοινωνίας ή αγάπης με όλη τη δύναμή τους.

Για να καταλάβετε όλες αυτές τις αποχρώσεις θα πρέπει να είναι ειδικός. Η αυτοδιάγνωση και η προσπάθεια να κλείσει μια «διάγνωση» σε ένα άτομο σε αυτή την περίπτωση είναι απαράδεκτες. Στην ψυχοθεραπεία και την ψυχιατρική, υπάρχει ένα σύστημα εξετάσεων για την αναγνώριση σημείων διαταραχής άγχους. Είναι μαζί τους και ξεκινά τη διάγνωση στο γραφείο ενός ειδικού. Ταυτόχρονα, οι συνομιλίες γιατρού, παρατηρεί, σημειώνουν αλλαγές στα χαρακτηριστικά των δεξιοτήτων του ασθενούς.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της πρωτοβάθμιας έρευνας, σημαντικά διαγνωστικά σημάδια είναι η συνεχής ένταση, η έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις και τις ικανότητές τους, στον εαυτό τους, η εμμονή στην υποτίμηση της προσωπικότητας του ατόμου σε σχέση με άλλους («είναι ναι, μπορούν και είναι πολύ περισσότερο ...») να ξεκινήσει η επικοινωνία αν δεν ληφθούν εγγυήσεις που δεν θα ακολουθήσουν καμιά κριτική, μια οδυνηρή αντίδραση στην κριτική, ο φόβος της αποδοκιμασίας. Εάν ένας ειδικός επιβεβαιώσει με δοκιμές τουλάχιστον τέσσερα σημεία, μπορεί να μιλήσει για την παρουσία διαταραχής άγχους.

Οι ασθενείς αυτοί δεν αντιμετωπίζονται συχνότερα σε νοσοκομείο, όπου η κατάσταση είναι καινούργια γι 'αυτούς και ως εκ τούτου ενδέχεται να προκαλέσει νέες επιθέσεις, αλλά στο σπίτι, όπου όλα είναι γνωστά και κατανοητά. Υπάρχουν ειδικά προγράμματα που περιλαμβάνουν συμπεριφορική ψυχοθεραπεία σε συνδυασμό με ψυχανάλυση.

Μια πολύ αποτελεσματική μέθοδος είναι να επανεκτιμήσετε την εμπειρία. Μαζί με έναν ειδικό ο ασθενής εξετάζει καταστάσεις από την παιδική ηλικία, την εφηβεία, τα πρόσφατα γεγονότα. Το καθήκον του γιατρού είναι να βοηθήσει τον ασθενή να σχηματίσει μια νέα ματιά σε παλιές εκδηλώσεις, σε γονείς και πρώην συμμαθητές, σε συναδέλφους και γείτονες, σε γνωστούς και ξένους.

Όλα αυτά είναι από το πεδίο της ψυχανάλυσης. Όσον αφορά τη συμπεριφορική θεραπεία, περιλαμβάνει τεχνικές για τη δημιουργία νέων ψυχικών συμπεριφορών, μοτίβα, καθώς και εκπαίδευση στην ελεύθερη επικοινωνία σε ειδικές ομάδες.

Είναι πολύ σημαντικό ένα άτομο να λαμβάνει όχι μόνο ατομική θεραπεία στο σπίτι, αλλά και να παρακολουθεί μαθήματα και μαθήματα ομάδων. Είναι εκεί που θα μπορέσει να δοκιμάσει, να εφαρμόσει, να βελτιώσει τις νέες αντιλήψεις που βοηθάει ο ψυχαναλυτής να σχηματίσει, υπάρχουν νέες τεχνικές που καθορίζονται στις επικοινωνίες με άλλους ανθρώπους. Όσοι αρνούνται τάξεις ομάδων συνήθως δεν έχουν καμία έντονη επίδραση από τη θεραπεία. Με βάση μια ενιαία ψυχανάλυση, η παθολογία δεν διορθώνεται.

Στο τελικό στάδιο της θεραπείας, το άτομο αρχίζει να εφαρμόζει τις λαμβανόμενες συμπεριφορές και δεξιότητες στην καθημερινή του ζωή. Εδώ, το κυριότερο είναι να μην σπάσει κανείς και να μην επιστρέψει στο «κουκούλι», επειδή ορισμένες αποτυχίες και λάθη συμβαίνουν σε όλους. Σταδιακά, μια διαρκής συνήθεια να επικοινωνεί κανονικά και να ανταποκρίνεται επαρκώς σε άλλους διαμορφώνεται από νέες στάσεις και μοτίβα.

Προβλέψεις για μια τέτοια παραβίαση είναι συνήθως πολύ, πολύ ευνοϊκές, αλλά μόνο υπό την προϋπόθεση ότι το άτομο εξακολουθεί να συμφωνεί με τη θεραπεία. Η αυτοπεραίωση δεν περνάει. Εάν η διαταραχή συνοδεύεται από άλλες ψυχικές διαταραχές, η θεραπεία είναι πιο δύσκολη, μακρά και δεν δίνει πάντοτε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Μερικές φορές σε συνδυασμό με ψυχοθεραπευτικά προγράμματα, συνιστάται η φαρμακευτική αγωγή για τον ασθενή. Φυσικά, δεν υπάρχει "μαγικό χάπι" για τη διαταραχή, και μόνο η φαρμακευτική αγωγή δεν δίνει κανένα έντονο αποτέλεσμα. Αλλά ως μέρος του προγράμματος θεραπείας, τα φάρμακα μπορεί να βρουν ένα μέρος, ειδικά εάν πρόκειται για σοβαρή διαταραχή. Σε αυτή την περίπτωση, συνιστάται η λήψη ηρεμιστικών και αντικαταθλιπτικών. Τα φάρμακα θα βοηθήσουν στη μείωση του στρες, στη μείωση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης. Τα φάρμακα αυτά ανήκουν στην ομάδα συνταγογραφούμενων φαρμάκων και τα φαρμακεία πωλούνται αποκλειστικά με ιατρική συνταγή. Από τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα συνιστώνται ηρεμιστικά, ηρεμιστικά (Novo-Passit, κλπ.).

Δεδομένου ότι είναι δύσκολο να το κάνετε μόνοι σας, πρέπει να αποφασίσετε να πάτε σε ειδικό. Αυτή θα είναι η αρχή της πορείας αλλαγής, η οποία θα ωφελήσει όλους, και πρώτα απ 'όλα, τον ίδιο τον άνθρωπο. Κατά την εκτέλεση του προγράμματος που συνιστά ο γιατρός, πρέπει να θυμάστε ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να χρειαστεί η υποστήριξη και βοήθεια ενός αγαπημένου ή ψυχολόγου. Μην διστάσετε να επικοινωνήσετε, αν κάτι φαίνεται λάθος, κάτι δεν ανταποκρίνεται στις ιδέες για τη ζωή.

Ένα άτομο που είναι αποφασισμένο να νικήσει την αγχώδη διαταραχή της προσωπικότητας πρέπει να θυμάται τι πρέπει να κάνει για να προωθήσει την αποτελεσματική επούλωση. Πρώτα απ 'όλα, το ημερήσιο σχήμα είναι σημαντικό, πρέπει να πάτε στο κρεβάτι εγκαίρως, αποφεύγοντας την αϋπνία ή την εργασία τη νύχτα. Η νυχτερινή ανάπαυση πρέπει να είναι επαρκής στο χρόνο.

Θα είναι χρήσιμο να μάθετε μερικές τεχνικές χαλάρωσης, διαλογισμού, ασκήσεων αναπνοής για να μάθετε να χαλαρώνετε. Αν παρακολουθήσετε μια ομάδα γιόγκα είναι ακόμα δύσκολη λόγω του υπάρχοντος προβλήματος, αξίζει να κάνετε αυτο-μελέτη.

Ένα άτομο που παλεύει με την αγχώδη διαταραχή της προσωπικότητας πρέπει να μάθει να μην δίνει μεγάλη προσοχή σε κάτι μόνο του., να σταθώ σε κάτι - είναι επιβλαβές και επικίνδυνο σε αυτή την κατάσταση. Θα ωφεληθεί όμως μια δραστηριότητα στην οποία θα είναι δυνατή η αυθαίρετη μετατόπιση της προσοχής από το ένα αντικείμενο στο άλλο.

Ανεξάρτητα από το πόσο θέλετε να χαλαρώσετε με τη βοήθεια αλκοόλ, θα πρέπει να αποκλείσετε την πρόσληψη αλκοόλ, ειδικά για να γίνετε πιο χαλαροί στην επικοινωνία με κάποιον σε φυσική κατάσταση.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη διαταραχή της προσωπικότητας του άγχους, ανατρέξτε στο παρακάτω βίντεο.