Η ιστορία της εμφάνισης και ανάπτυξης του σιδήρου - από τον άνθρακα μέχρι τον σύγχρονο

Η ιστορία της δημιουργίας τέτοιων συσκευών όπως ο σίδηρος έχει τις ρίζες της στα βάθη των αιώνων. Συνεχώς βελτιώνεται, αυτή η συσκευή με την πάροδο των ετών έχει αλλάξει την εμφάνισή της. Η εφεύρεση και η επακόλουθη εισαγωγή των σίδερα στην καθημερινή ζωή έχουν συμβάλει σημαντικά: από μοντέλα που είναι εξαιρετικά επικίνδυνα για χρήση εξαιτίας των άνθρακα σε εξαιρετικά δυσκίνητα προϊόντα από χυτοσίδηρο, από συσκευές οινοπνευματωδών στην ηλεκτρική ενέργεια. Σήμερα, το σίδερο θεωρείται αρκετά συνηθισμένο και ήδη κοινότατο εργαλείο, και πριν από εκατοντάδες χρόνια θεωρήθηκε ένα στοιχείο πολυτέλειας και ακόμη χρησίμευσε ως διακόσμηση για οποιοδήποτε σπίτι.

Οι ειδικοί πιστεύουν ότι η λέξη "σιδήρου" ήρθε σε μας από την αρχαία τουρκική γλώσσα, όπου η λέξη "πάπια" αποτελείται από 2 βασικά: "ut" - "φωτιά", "yuk" - "put".

Το σίδερο είναι μια οικονομική συσκευή για το σιδέρωμα λινό και διάφορα είδη ρουχισμού. Αποτελείται από μια θερμαινόμενη μεταλλική θήκη, μια απαλή κάτω επιφάνεια και μια άνετη κορυφαία λαβή. Η αρχή της λειτουργίας και η δομή αυτής της συσκευής δεν είναι η πιο σύνθετη: με τη βοήθεια ενός ηλεκτρικού ρεύματος, η έλικα θερμαίνεται σε μια ορισμένη θερμοκρασία και μεταφέρει την προκύπτουσα θερμότητα σε μια μεταλλική πλάκα, που ονομάζεται σόλα. Τα σύγχρονα προηγμένα μοντέλα συσκευών σιδερώματος είναι εξοπλισμένα με διάφορα συστήματα: για παράδειγμα, αποτρέποντας την εμφάνιση κλίμακας, όλα τα είδη ηλεκτρονικών στοιχείων και σύνθετους ρυθμιστές, η παρουσία των οποίων μπορεί, από τη μία πλευρά, να περιπλέξει ολόκληρη τη δομή και από την άλλη να την καταστήσει πιο βολική.

Από τα πρώτα χρόνια, όλοι οι άνθρωποι ονειρεύτηκαν να κάνουν υψηλής ποιότητας φροντίδα για τα ρούχα τους, έτσι ώστε ακόμα και μετά από ένα μακρύ πλύσιμο να φαινόταν χωρίς μώλωπες και άσχημες πτυχές. Ως εκ τούτου, για τους σκοπούς αυτούς, ο σιδήρος εφευρέθηκε στην εποχή του, η οποία για εκατοντάδες χρόνια ξεπέρασε όλες τις περιόδους της δικής της εξέλιξης - από γυαλισμένη θερμή πέτρα σε βελτιωμένη μορφή ασύρματης μονάδας με λειτουργία ατμού και δύναμη που μπορεί να προσαρμοστεί.

Τα πιο αρχαία πρωτότυπα τέτοιων συσκευών όπως τα σίδερα, οι αρχαιολόγοι θεωρούν επίπεδες, ειδικά στιλβωμένες και μάλλον βαριές πέτρες. Στην επίπεδη επίπεδη επιφάνεια τους, τα ρούχα που ήταν βρεγμένα μετά το πλύσιμο τοποθετήθηκαν, μια άλλη πέτρα τοποθετήθηκε στην κορυφή του και όλα τα στοιχεία "σιδερώματος" έμειναν σε αυτή τη θέση μέχρι να στεγνώσουν τελείως. Έτσι οι αρχαίοι Αζτέκοι «σιδέρασαν» τα ρούχα τους. Ως αποτέλεσμα, εν μέρει, πολλές από τις πτυχές των ενδυμάτων εξαφανίστηκαν πραγματικά.

Οι κάτοικοι της αρχαίας Ρώμης "έτρεξαν" τους τσαλακωμένους χιτώδες τους με ένα μάλλον βαρέο μεταλλικό σφυρί: όλες οι υπάρχουσες αναδιπλώσεις στο τσάι "χτυπήθηκαν" με πολλαπλά χτυπήματα με αυτό το σφυρί. Στα ρωσικά εδάφη το σιδέρωμα διεξήχθη για μεγάλο χρονικό διάστημα, χρησιμοποιώντας δύο συσκευές ταυτόχρονα: ένα ραβδιά μεσαίου μεγέθους με στρογγυλό τμήμα, το οποίο ονομαζόταν "κυλίνδρου" ή "κυλινδρική καρφίτσα", και μια ξύλινη πλάκα με αυλακωτή επιφάνεια, που είχε πολλά ονόματα - για παράδειγμα "rubel" "Rib", καθώς και "pralnik".

Τον IV αιώνα π.Χ., οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποίησαν μια θερμαινόμενη μεταλλική ράβδο για να σιδερώσουν τα ρούχα τους Πολύ αργότερα, οι μηχανικές μέθοδοι λείανσης σεντονιών αντικαθίστανται από το σιδέρωμα, όπου χρησιμοποιούνται θερμά μέταλλα. Πριν από την εμφάνιση της ηλεκτρικής ενέργειας, ήταν ακόμα πολύ μακριά, γι 'αυτό το λόγο οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν τα πιο ενδιαφέροντα σχέδια.Κατά τον Μεσαίωνα, χρησιμοποιήθηκε κάτι σαν τηγάνι, στο οποίο τοποθετήθηκαν καυτοί κάρβουνοι και χάιδευαν με τη βοήθειά τους. Φυσικά, αυτή η μέθοδος ήταν εξαιρετικά δυσάρεστη και ακόμη και ανασφαλής, εκτός από τις σπίθες που πετούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις, θα μπορούσαν να αφήσουν τρύπες στα λινά που σιδήρουμε. Με τη βοήθεια τέτοιων μεθόδων, η ανθρωπότητα συνειδητοποίησε το πιο σημαντικό πράγμα: να σιδερώσει τα ρούχα πιο αποτελεσματικά, χρησιμοποιώντας κάποιο είδος θερμής μεταλλικής επιφάνειας.

Κανείς δεν θα πει πότε και ποιος εφευρέθηκε η συσκευή, η οποία σήμερα ονομάζεται «σίδηρος» και σε ποιά συγκεκριμένη χώρα του κόσμου εμφανίστηκε για πρώτη φορά. Το πρώτο ανάλογο του σιδήρου, όπως πιστεύουν οι ερευνητές, γεννήθηκε όταν οι άνθρωποι δημιούργησαν τα πρώτα υφαντά ρούχα. Αν και ορισμένοι επιφανείς αρχαιολόγοι είναι απόλυτα σίγουροι ότι οι πρωτόγονοι άνθρωποι εξομαλύνουν τα δέρματα των ζώων, πιθανότατα με τα οστά ενός μαμούθ, και αυτό μπορεί να σημαίνει ότι το όνομα του δημιουργού του πρώτου αναλόγου για το σιδέρωμα θα είναι πάντα κρυμμένο από εμάς.

Αλλά είναι γνωστό πώς βελτιώθηκε σταδιακά ο σίδηρος. Ακόμα και σε παλιές εποχές, οι άνθρωποι γρήγορα εφευρέθηκαν και εφάρμοζαν διάφορους τρόπους σιδερώματος ρούχων, έτσι ώστε τα τσαλακωμένα πράγματα να φαίνονται κομψά μετά από κάθε πλύσιμο και δεν είναι πολύ τσαλακωμένα. Μία από τις απλούστερες και πιο αρχαίες μεθόδους, τις οποίες οι πιο αρχαίοι άνθρωποι χρησιμοποίησαν ενεργά, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται από πολλές γυναίκες στον κόσμο - απλώς να τεντώσει ένα υγρό πανί σε μια πέτρα κάτω από τις καυτές ακτίνες του ήλιου. Τότε τα περισσότερα από τα πλυμένα πράγματα θα φαίνονται χαζή.

Οι πρώτες καταγεγραμμένες ενδείξεις ότι συσκευές όπως τα σίδερα χρησιμοποιήθηκαν ενεργά στην καθημερινή ζωή έχουν ημερομηνία 10 Φεβρουαρίου 1636, αν και σύμφωνα με τους ειδικούς, ο σίδηρος εμφανίστηκε στα σπίτια των μέσων ανθρώπων πολύ νωρίτερα από αυτή την ημερομηνία και σήμερα μπορούμε να υποθέσουμε ότι είναι ήδη πάνω από 2 , 5 χιλιάδες χρόνια. Αυτή είναι η εποχή εκείνων των συσκευών που, με τα λειτουργικά χαρακτηριστικά τους, μοιάζουν τώρα με το γνωστό σίδηρο, δηλαδή, η καταγωγή τους μπορεί να χρονολογηθεί περίπου στα 500 π.Χ. ε

Η πρώτη αναφορά της συσκευής σιδερώματος ρούχων στη Ρωσία βρίσκεται στα μέσα του XVII αιώνα. Το 1636, η Βασίλισσα Ευδοκία μνημόνευσε για πρώτη φορά τη λέξη «σίδηρος» στις σημειώσεις της.

Κατά την κατασκευή τους, ήταν διακοσμημένα με πολυτελή στολίδια, θα μπορούσαν ακόμη και να κληρονομηθούν, πράγμα που μαρτυρεί ήδη τι πολύτιμα αντικείμενα στην κατοικία ήταν αυτές οι πρωτόγονες συσκευές. Η παρουσία αυτής της συσκευής στο σπίτι θεωρήθηκε ένα σημάδι της οικογενειακής ευεξίας, αφού αυτές οι συσκευές ήταν τότε εξαιρετικά ακριβές. Συχνά το σίδερο τοποθετήθηκε σε μια χαρτοπετσέτα δίπλα σε μια καυτή σμάβερ ως πρόσθετη διακόσμηση της διαδικασίας κατανάλωσης τσαγιού ή εγκαταστάθηκε στο πιο προεξέχον μέρος στο σπίτι και με υπερηφάνεια έδειξε στους καλεσμένους.

Για τους πιο διάσημους κατοίκους, θα μπορούσαν να παράγονται σίδερα από τους πιο απίστευτους τύπους. - για παράδειγμα, με τη μορφή ενός κόκορα ή ακόμα και με ένα σωλήνα. Ήταν συχνά δυνατό να δούμε σε χάλκινα σίδερα ακόμη και χαλκοκάλυψη σε μια σιδερένια συσκευή, ακόμα και ασημένια στολίδια στα σίδερα στα σπίτια πλούσιων απλών ανθρώπων. Οι χειρολαβές για αυτές τις συσκευές ήταν συνήθως κατασκευασμένες από ξύλο και ήταν ως επί το πλείστον ομαλές, αλλά θα μπορούσαν να είναι κατσαρές ανάλογα με τις προτιμήσεις των ιδιοκτητών του σπιτιού. Επιπλέον, παράγουν ακόμη και πολύ μικρά σίδερα, τα οποία βοήθησαν στην εξομάλυνση σύνθετων κορδονιών και άλλων μικροσκοπικών λεπτομερειών στα ρούχα χωρίς κανένα πρόβλημα.

Λίγο αργότερα υπάρχει μια συσκευή κατασκευασμένη από χυτοσίδηρο. Ήταν απαραίτητο να θερμανθεί πριν από τη χρήση σε φωτιά ή σε φούρνο. Αυτή η συσκευή σιδερώματος θερμάνθηκε αρκετά για να λειτουργήσει μαζί της, ήταν απαραίτητο να βάλεις γάντια στα χέρια μου, καθώς η λαβή έγινε πολύ ζεστή.Σύντομα βελτιώθηκε ελαφρώς και εμφανίστηκε η ευκαιρία να αφαιρεθεί η λαβή - ήταν δυνατό να σιδερωθεί μια βάση, η δεύτερη θα θερμαίνεται ταυτόχρονα. Το προϊόν από χυτοσίδηρο ήταν πολύ βαρύ και μάλλον μαζικό, γι 'αυτό μπορούσαν να χτυπούν μόνο ποιοτικά χοντρά χοντρά υφάσματα. Για το σιδέρωμα λεπτών υλικών επιλέξατε ένα μικρό σίδερο.

Στη Γερμανία, μια συσκευή αλκοόλ εμφανίζεται για πρώτη φορά πριν από 150 χρόνια. Η διαφήμιση ενός τέτοιου σιδήρου θα μπορούσε να διαβαστεί ακόμα και στα περιοδικά της έκδοσης του 1913. Η αρχή της λειτουργίας της συσκευής ήταν παρόμοια με τον γνωστό σχεδιασμό ενός λαμπτήρα κηροζίνης: το αλκοόλ απλώς χύθηκε στη συσκευή, πυροδοτήθηκε, χάρη στο οποίο εξήχθη η θερμότητα που απαιτείται για τη θέρμανση του σιδήρου. Μια τέτοια παλιά συσκευή είχε ένα μικρό βάρος, θερμάνθηκε μάλλον γρήγορα, ήταν κινητή. Αλλά είχε ένα τεράστιο μειονέκτημα - το κόστος του ήταν υψηλό και επομένως χρησιμοποιήθηκε μόνο σε πλούσια σπίτια.

Πριν από εκατό χρόνια, συσκευές άνθρακα ή ορείχαλκου ήταν αρκετά δημοφιλείς. Φαινόταν σαν μίνι φούρνοι: μέσα στις συσκευές υπήρχαν κόκκινα φλόγα κάρβουνα. Για την παροχή πρόσφυσης, ανοίχτηκαν ειδικές οπές στην πλευρά της δομής. Μερικές φορές το σίδερο στα κάρβουνα είχε ακόμη ένα ξεχωριστό σωλήνα για καπνό. Για να αναφλεγούν ξανά τα ήδη ελαφρώς ψυχθέντα κάρβουνα, οι τρύπες σφυρηλατούσαν δυναμικά ή ταλαντούσαν ενεργά το ίδιο το σίδερο, αν και δεν ήταν τόσο ελαφρύ.

Στα τέλη του 19ου αιώνα άρχισε η παραγωγή σιδηρικών. Μια τέτοια συσκευή θερμαίνεται πραγματικά με αέριο. Μέσα στη συσκευή τοποθετήθηκε ένας σωλήνας κατασκευασμένος από ειδικό μέταλλο, που δεν φοβόταν την έκθεση στη θερμότητα, το δεύτερο άκρο του τοποθετήθηκε σε κύλινδρο αερίου και η αντλία τοποθετήθηκε στην κορυφή. Αυτός ήταν ο τρόπος διανομής του φυσικού αερίου μέσα στη συσκευή, που θερμαίνει τη σόλα κατά τη λειτουργία. Αλλά σίδερα αυτού του είδους ήταν σχεδόν τα πιο επικίνδυνα: οι διαρροές αερίου έγιναν πραγματική καταστροφή, εξαιτίας των οποίων υπήρξαν συχνά πυρκαγιές και ακόμη και εκρήξεις.

Αξίζει να θυμηθούμε μια ακόμη παλαιότερη εμφάνιση του περιζήτητου σχεδιασμού για την εξομάλυνση των ρούχων - αυτά είναι χυτά σίδερα από χυτοσίδηρο που θερμαίνονται ακριβώς στη φωτιά ή στη σόμπα. Για πρώτη φορά άρχισαν να χρησιμοποιούνται στον XVIII αιώνα και παράγονται στη Ρωσία μέχρι τη δεκαετία του 60 του XX αιώνα. Και παρόλο που ήταν δυνατή η αγορά ηλεκτρικής συσκευής για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι χυτοσίδηροι εξακολουθούσαν να είναι δημοφιλείς, διότι μακριά από όλα τα σπίτια εκείνων των ετών υπήρχαν ρευματοδότες.

Οι πρώτες συσκευές που λειτουργούσαν με ηλεκτρισμό, ήταν πολύ ιδιότροπες κατά τη διάρκεια της λειτουργίας τους, οπότε το 1892, δύο εταιρείες άλλαξαν ελαφρώς την ηλεκτρική συσκευή, εισάγοντας σ 'αυτήν μια ειδική σπείρα για τη θέρμανση της σόλας. Η σπείρα ήταν εντελώς απομονωμένη και τοποθετήθηκε στο σώμα του προϊόντος ακριβώς πάνω από τη σόλα. Μετά από αυτήν την καινοτομία, τα σίδερα θα μπορούσαν να θεωρηθούν πρακτικά αβλαβή. Αυτό το είδος συσκευής εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα, μόνο μικρά στοιχεία σχεδίασης αλλάζουν στη δομή του και προστίθενται πολύ βολικές λειτουργίες.

Έτσι, στις 30 του 20ού αιώνα, ένα από τα κύρια στοιχεία εμφανίστηκε στη δομή μιας ηλεκτρικής συσκευής - αυτός είναι ένας θερμοστάτης ο οποίος πρέπει να ελέγχει τη ρυθμισμένη θερμοκρασία και να σβήνει τη σπείρα εγκαίρως όταν φτάνει το επιθυμητό επίπεδο θέρμανσης της βάσης σιδήρου.

Στη δεκαετία του '70, οι βάσεις σιδερώματος των συσκευών άλλαξαν σημαντικά: δεν ήταν πλέον κατασκευασμένες από μέταλλο, καθώς άρχισαν να παράγουν σόλες από γυάλινα κεραμικά.Η χρήση νέων υλικών μείωσε σημαντικά το συντελεστή τριβής της σόλας του σιδήρου σε οποιοδήποτε ύφασμα. Για το λόγο αυτό, σήμερα όλες οι σύγχρονες συσκευές τείνουν σε υφάσματα, γεγονός που καθιστά τη διαδικασία σιδερώματος πολύ ευκολότερη για τις οικοδέσποινες.

Για να διευκολυνθεί περαιτέρω η χρήση των σίδερα, οι συσκευές συμπληρώνονται με υγραντήρες. Τα πρώτα σχέδια αυτών των ενδιαφερόντων συσκευών ήταν πολύ δημιουργικά. Στα τέλη του 20ου αιώνα, 2 γερμανικές γυναίκες έλαβαν δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για συσκευή, στο στόμιο του οποίου προσαρτήθηκε μια συσκευή με ένα μικρό κύπελλο, γεμάτο στο χείλος με νερό. Στο κάτω μέρος αυτού του κυπέλλου υπήρχε μια τρύπα που κάλυπτε τον φελλό με μια επιμήκη λαβή. Ήταν απαραίτητο να πιέσετε απαλά αυτή τη λαβή, και ο φελλός άνοιξε αμέσως, ενώ το νερό ακουμπά αμέσως σε ένα στεγνό πανί, διευκολύνοντας τη διαδικασία σιδερώματος. Ο Β. Kratz έρχεται με μια ακόμη πιο ενδιαφέρουσα συσκευή: στερεώνει μια λαστιχένια σφαίρα με μικρές οπές στη λαβή της συσκευής. Το αχλάδι γεμίζει με νερό και, αν χρειαστεί, πιέζεται με το χέρι - το νερό έχυσε ενεργά στο ύφασμα, καθιστώντας τη διαδικασία σιδερώματος πιο άνετη.

Το 1868 αποκτήθηκε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για ένα μουσικό σίδερο - αυτή η μοναδική συσκευή έκανε αστείες ήχους κατά τη διάρκεια του σιδερώματος. Αυτό το περίεργο με την πρώτη ματιά, η εφεύρεση επέτρεψε να μετατρέψει το κουραστικό έργο των σιδερωτών σε μια πολύ πιο διασκεδαστική δράση. Οι χειρολαβές και το σώμα αυτού του είδους των προϊόντων ήταν συχνά διακοσμημένα με σμάλτο διαφορετικών χρωμάτων, με ανοιχτό σκαλιστό και όμορφα βαμμένο. Και αυτός ο κομψός σχεδιασμός του σιδήρου ήταν εξαιρετικά μοντέρνος, έτσι τα σίδερα με μουσική δημιουργήθηκαν μέχρι τη δεκαετία του 20 του 20ου αιώνα.

Πρόσφατα, η πρόοδος έχει αναγκάσει να επεκτείνει αναπόφευκτα τους φιλόδοξους ορίζοντες. Προσέξτε αυτές τις νέες τάσεις και όλα τα γνωστά σίδερα. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εφευρέσεις σε αυτόν τον τομέα ήταν ένα μοναδικό σύστημα που ονομάζεται "Laurastar". Εν συντομία, μπορείτε να το περιγράψετε με αυτό τον τρόπο: παρέχει ατμό αμέσως σε ένα ειδικό σιδερώστρα που λειτουργεί ταυτόχρονα με το σίδερο.

Αυτή η αρχή είναι απολύτως ασφαλής για οποιοδήποτε τύπο υφάσματος, εκτός από την τελευταία τεχνολογία που σας επιτρέπει να αφαιρέσετε όχι μόνο τις υπάρχουσες πτυχές, αλλά και μυρωδιές, και, κατά εκπληκτικό τρόπο, απομακρύνει τους λεκέδες. Χρησιμοποιώντας το, μπορείτε να αφαιρέσετε τις λαμπερές περιοχές από το ύφασμα, καθώς και να στεγνώσετε τα ρούχα, καθώς το ίδιο το χαρτόνι θα θερμαίνεται επίσης κατά το σιδέρωμα.

Περισσότερα για την ιστορία των σίδερα, μπορείτε να δείτε στο επόμενο βίντεο.